De nu snel in frequentie toenemende aanslagen zorgen voor mediapaniek. En in komkommertijd is het voor de staatsmedia toch al moeilijker dan anders om een onderwerp stilletjes van de voorpagina te laten verdwijnen.

Het is gênant om te zien hoe allerhande grote media voortdurend bezig zijn het onweerlegbare te te dekken en te maskeren. Dat je probeert te voorkomen dat complete bevolkingsgroepen worden weggezet als misdadig is iets anders dan wat nu gebeurt: men past allerlei trucs toe om te voorkomen dat daders niet aan elkaar kunnen worden gelinkt. En dan dat eeuwige adagium van “Don’t mention the islam” is helemaal om te kokken.

Het BBC-nieuws presteerde het vandaag om een Duitser aan het woord te laten die al het geweld in Duitsland wegpraatte als een ‘maatschappelijk probleem’, want een gemeenschappelijke noemer van al dat geweld ontbrak. Zo lust ik er nog wel een paar. Pietje heeft het maar één keer gedaan, zo’n zelfmoordaanslag. Uhuh. Alleen in Gaza kun je voor het oog van de wereldpers dertien keer begraven worden na je dood.

Voor de BBC is het kennelijk allemaal nog nieuw. Onderstaand screenshot is van een bericht dat vanmorgen op de site van de BBC verscheen:

Een bericht uit de categorie, dat als je een scherp mes herhaaldelijk met kracht over je halsslagader wrijft, je gezondheid negatief beïnvloedt kan worden.

Het tekent de berichtgeving van dit moment. Soms is het jammer dat de berichtgeving uit de gelijkgeschakelde Duitse pers uit de oorlogsjaren niet eenvoudig te vinden valt. Steeds opnieuw de Russen verslaan op steeds westelijker slagvelden, dat is wat we nu zien. De Russische berichtgeving over sportnederlagen die een positieve zwengel kregen kon er ook wat van: het Russische team behaalde een eervolle tweede plaats, de verachtelijke Amerikaanse kapitalisten werden één-na-laatste. In een tweekamp, maar dat vermeldde men natuurlijk niet.

Laatst zei iemand me dat ik me meer zou moeten richten op het bevechten van mediagluiperigheid, -waanzin en -misleiding. Bij tijden doen we dat, en met veel plezier. Maar we zouden deze site probleemloos vol kunnen schrijven met dagelijkse grote en kleine misleidingen, zonder de angst ooit zonder nieuw materiaal te komen te zitten.

De wereld verandert op een manier die we zelf hebben veroorzaakt, maar waarvoor we geen verantwoordelijkheid wensen te nemen. Dus redeneren we het maar weg, en hopen dat het vanzelf over gaat. Bij veel politieke problemen is dat een goede aanpak. Met de wijsheid van nu zou je wensen dat we dat hadden gedaan met veel van de politieke ophef die in de jaren 70 en 80 door de linkse partijen werd aangezwengeld.

Eens een vent, altijd een vent is de dwingende boodschap van een oud gezegde. Dat lijkt er niet meer in te zitten.

Nagekomen

De Volkskrant had er ook één vanmorgen. Gefeliciteerd, Remarque c.s.!