In Nederland zijn de media gekant tegen president Trump. Te pas en te onpas wordt dat oude filmpje ter sprake gebracht waarmee de Amerikaanse collega’s geprobeerd hebben hem af te schilderen als iemand zonder enige beschaving. Vaak wordt met nadruk verteld hoe de verkiezingen in zijn voordeel zijn beïnvloed door de Russen, zonder dat je ergens hebt kunnen horen of lezen hoe groot dat voordeel dan wel zou kunnen zijn geweest.

Over het geknoei met publieke informatie van de zijde van Clinton tijdens haar periode als minister van buitenlandse zaken wordt eigenlijk weinig meer gezegd dan dat de CIA ook daarmee Trump heeft willen bevoordelen.

De reden is niet dat men in Washington en aan de kusten van Amerika nu zo voor Hillary Clinton zou zijn. Het is meer dat men daar massaal Washington verdedigt tegen de kritiek die de andere Amerikanen op de politieke kliek in hun hoofdstad hebben. Alles is beter dan zo ’n buitenstaander als Trump, lijken ze daar te denken, zelfs Hillary Clinton.

Wat je nergens leest, tenzij je er naar gaat zoeken, hoeveel slimmer Trump de campagne heeft aangepakt dan Clinton. Per saldo heeft zij meer stemmen gekregen dan Trump, maar Trump heeft het meeste gericht campagne gevoerd in de kiesdistricten waar een kleine overwinning alle kiesmannen opleverde.

Dat Trump niet de meest aansprekende president is die men zich in de VS had kunnen wensen, dat blijft, maar uit alles blijkt wel dat Hillary een stuk erger zou zijn geweest.

Ook Obama is, als je er nu op terug kijkt, op zijn acht jaar als president, geen erg gelukkige greep geweest. Als redenaar is hij een groot talent, maar U moet zijn redevoeringen maar eens op Uw gemak nalezen: er staat per saldo weinig interessants of verheffends in.

Hij heeft in acht jaar heel weinig tot stand gebracht. De Obama care die hij heeft geïntroduceerd zal zijn presidentschap niet lang overleven: veel te duur en te bureaucratisch. Die lijkt geïnspireerd door de Britse National Health Service en de NHS is al sinds jaar en dag een mislukking gebleken.

Op internationaal terrein heeft hij Amerika ’s eerste plaats in de wereld afgestaan aan het Rusland van Poetin, dat qua rijkdom en industriële capaciteit niet in de schoenen kan staan van Amerika. Oude bondgenoten in het verre en midden oosten heeft hij in de steek gelaten en in Europa is hij zelfs bij de progressieve Noord Europese landen niet erg populair.

Van alle Amerikaanse presidenten van na de tweede wereldoorlog is Obama degene die het meest is tegen gevallen, zelf als je er rekening meer houdt dat er ongemotiveerd veel van hem verwacht werd. Zijn verkiezingscampagne van acht jaar geleden was inderdaad briljant en men gunde zo graag succes aan de eerste zwarte president van het land.

Maar ook de zwarte Amerikanen zijn niet tevreden over hem. Ze vinden hem een blanke middenklasser in een zwart jasje en dat zien ze waarschijnlijk juist. Obama heeft zijn zwarte vader nooit gezien, heeft zijn kleuterjaren en zijn lagere schooltijd in Indonesië doorgebracht en is verder opgevoed door een oma die bankier was op Hawaï, waar hij waarschijnlijk het enige zwarte kind was op het eiland. Ook zijn universitaire carrière is die van de Amerikaanse upper middle class. Eigenlijk had hij een van die goed opgevoede intellectuele East Coast presidenten moeten zijn, maar hij koos voor de rol van vertegenwoordiger van de derde wereld en die rol paste hem niet.

---

Dit artikel verscheen eerder vandaag op het Blog van Toon Kasdorp