Dat men hier een cultuur bestrijdt die in het Midden Oosten en de Maghreb zo veel ellende veroorzaakt is geen discriminatie.

Discriminatie zou het zijn om iemand op grond van zijn huidskleur of afkomst geen gelegenheid te geven hier te integreren. Discriminatie is het om Arabische jongeren weg te laten komen met een crimineel leven, terwijl men de wet en het strafsysteem zo zou horen aan te passen dat er effectief tegen kan worden opgetreden. Dat die jongeren fout zijn en een cultuur fout is waarin vaders mishandelen en moeders niet tegen hun zoontjes op durven treden, daar kan geen twijfel over bestaan.

Natuurlijk hebben we een debat nodig waar dit soort zaken aan de orde worden gesteld en hopelijk komt daaruit dat de zachte heelmeesters hun congé krijgen en dat er resoluut een einde wordt gemaakt aan de verloedering in onze grote steden.

Ezzeroili, een Marokkaanse die met een been in de Nederlandse en het andere in de Marokkaanse cultuur staat, erkent dat er een statistisch verband bestaat tussen de Arabische etniciteit en geweldpleging en criminaliteit. Maar een statistisch verband is nog geen causaal verband, vindt ze.

En inderdaad, ik zou niet weten hoe ik dat causale verband zou moeten definiëren of aan zou moeten tonen. Wel weet ik dat overal waar Marokkaanse en Antilliaanse jongeren in groepen aanwezig zijn de criminaliteit catastrofaal toeneemt en dat de samenleving zich dat niet kan permitteren. Als Ezzeroili daar niet mee geïdentificeerd wil worden moet ze niet in Nieuw West gaan wonen of in de Haagse Schilderswijk. Liefst zou ze ook een andere naam moeten aannemen. Ondanks dat ik het niet met haar verhaal eens ben denk ik dat zij nu net een van die geïntegreerde Marokkanen is die we hier zo graag willen zien. En ik geloof haar graag als ze zegt dat er veel zijn zoals zij. Ik geloof alleen niet dat we die geïntegreerde Marokkanen en hun kinderen een plezier doen door de Marokkaanse etniciteit in dit land te laten voorbestaan.

Max Pam schreef een paar jaar geleden in Vrij Nederland over de uitspraak van Job Cohen, dat de Marokkanen de joden zouden zijn van nu. Het is duidelijk dat de vroegere burgemeester met zijn uitspraak niemand een plezier heeft gedaan, met name ook de moslims niet, die met joden niet graag worden gelijkgesteld.

Ook Max Pam zat die opmerking dwars en in zijn reactie maakte hij allerlei duistere opmerkingen over mensen met de naam Cohen en over de Telegraaf in oorlogstijd. Zoals U wel zult weten waren het Cohen en Asscher die in de bezettingstijd de Joodse Raad hebben geleid en die het door hun collaboratie de Duitsers gemakkelijker hebben gemaakt om joden af te voeren. Als U het niet weet moet U maar eens op bezoek gaan in de Hollandse Schouwburg of in het Verzetsmuseum tegenover Artis.

Job Cohen is geen directe familie van de Cohen van de Joodse Raad, maar de Amsterdamse vicepremier Lodewijk Asscher stamt wel af van de Asscher uit de oorlogsjaren. Het is fatsoenlijk om daar geen directe toespelingen op te maken in het publiek en de indirecte toespelingen van Max Pam grensden in mijn ogen al aan dat onfatsoen. De Holocaust, de Joodse Raad, de oorlog en de joden, ze horen allemaal tot het taboe complex waar de mensen van af moeten blijven. Gebruik maken van de emoties die het oproept voor de politieke doeleinden van de dag, hoort niet. Het raakt hetzelfde taboe als het ontkennen van de Holocaust waar iedereen zo overheen valt en dat geldt voor Pam en Cohen allebei. Niet doen.

---

Dit artikel verscheen eerder vandaag ook op het Blog van Toon Kasdorp.