In het EUrocratisch hoofdgebouw in Brussel is men bang. Bang voor populisten, bang voor nationale verkiezingen, maar vooral voor wat rechtstreekse democratie brengen kan. “Democratie is veel te belangrijk om aan de kiezers over te laten.” En zo. Want als verkiezingen iets anders opleveren dan een meerderheid die voelt voor het federalisme zoals dat vandaag de dag openlijk in Brussel beleden wordt, is een populist. En populisten willen wat het volk wil. Hè, bah!

De Italiaanse verkiezingsstrijd is altijd al een spektakel geweest. Naarmate de grote dag nadert raken de kandidaten steeds meer opgewonden, men laat tegenover een gretige pers eens iets onaardigs vallen over de concurrentie, en probeert de onvermijdelijke schandalen ten eigen bate aan te wenden. Ook dit jaar is er wat dat betreft niets nieuws. Silvio Berlusconi hakt unverfroren in op de kandidaat van Links Bersani, en diens verwachte bondgenoten uit het centrum, die zich losjes verbonden hebben met de technocratische ex-premier en EU-favoriet, Mario Monti.

Wat in Brussel de zenuwen door de keel doet gieren, is dat die dekselse Oom Bunga opnieuw lijkt te kunnen winnen. Met als gevolg dat zelfs de Eurocraten steeds meer opgewonden raken, tegenover de pers onaardige dingen uit een mondhoek laten lekken, en proberen de onvermijdelijke Italiaanse schandalen ten eigen bate aan te wenden. Alleen, formeel zijn het Italiaanse verkiezingen, natuurlijk. Maar dat is een detail waardoor men zich in Brussel niet laat weerhouden zich er mee te bemoeien. Nadat eerder al de Duitse minister Schäuble (vanuit Berlijn) had gemeld Berlusconi niet graag te zien terugkeren als premier, was gisteren de beurt aan EP-voorzitter Martin Schulz:

Silvio Berlusconi has already sent Italy into a tailspin with irresponsible behavior in government and personal escapades.

(..)

Much is at stake in the forthcoming elections, including making sure that the confidence built up by (Prime Minister) Mario Monti is not lost. I am very confident that Italian voters will make the right choice for their country.

En natuurlijk, dat de ietwat onfrisse oompje Silvio zich er op beroemt graag Bunga Bunga te doen met allerlei nog zeer (al te) frisse jongedames doet niet erg prettig aan. Niet ‘the right choice’. Maar wel nog steeds de keus van rechts Italië. Dat zo’n man dan niet beseffen wil dat hij blij mag zijn te worden getolereerd, dát steekt in Brussel het meest. Zeker bij zo’n carrière-apparatsjik als Martin Schulz, die immers maar één termijn heeft (EP-voorzitter worden willen ze in Brussel allemaal) om zijn politieke toekomst veilig te stellen. Dat Oompje Bunga Schulz ooit als heel geschikt beoordeelde voor de rol van kapo in een film over nazi-Duitsland zal ook wel een rol spelen.

Al met al lijkt Schulz niet te beseffen, dat stemadviezen vanuit Brussel de Europese zaak meer kwaad dan goed kunnen doen bij deze Italiaanse verkiezingen. Berlusconi benadrukt tegenover de Italianen voortdurend dat hij eind 2011 werd gewipt op bevel van ‘Brussel’, en wordt nu door de Eurocraten op zijn wenken bediend.

Mario Monti laat ondertussen zien waarom hij een technocraat is, en eigenlijk geen politicus. Bij de start van de verkiezingen leek Berlusconi in een kansloze positie te verkeren, maar voor de zekerheid maakte hij met de ‘concurrent’ van links – Bersani – de afspraak dat men elkaar niet te hard zou aanvallen. Sindsdien zijn beide heren verwikkeld in een gevecht hoe ze de ander zo elegant mogelijk te kunnen afvallen zonder uitgesproken onbeleefd te worden. Het betere hakwerk, dat het handelsmerk van oompje Bunga is, lijkt de Italianen beter te bevallen: in de (wegens een verbod nu geheime) peilingen lijkt Berlusconi zijn achterstand te hebben weggewerkt.

Monti heeft al opgemerkt dat de Duitse bondskanselier Angela Merkel niet graag zou zien dat de linksige PD van Bersani zou zien winnen – haar daarmee ernstig in verlegenheid brengend, want ze heeft al leergeld betaald met de Franse verkiezingen. Hij voelde zich hiertoe verplicht nadat Berlusconi hem er (volkomen terecht, want deze afspraak is bekend) van beschuldigde zich na de verkiezingen aan te zullen sluiten bij het linkse kamp. Grappig genoeg lijkt Monti zelf te denken dat hij meer electorale steun kan verwerven dan Bersani. Naïef, en allemaal in het voordeel van oompje Bunga.

Zondagavond weten we meer.

 

Eerder verschenen op Dagelijkse Standaard.