Hoe schizofreen is onze houding tegenover allerhande immigranten? Maatschappelijke schizofrenie is tegenwoordig schering en inslag.

De Nederlandse houding ten opzichte van gewenste immigranten is zo schizofreen als het maar zijn kan. Een beetje exotisch is erg leuk – decoratief ook, en zo – maar teveel eigenheid geeft problemen. En aangezien we die problemen niet willen, worden migranten geacht zich aan de grens van ongewenste cultuureigenschappen te ontdoen. Hoezeer dat een bespottelijke gedachte is zou enig besef van de wereld mensen snel kunnen bijbrengen, maar op lagere scholen worden alleen de leuke kanten van vreemde culturen onderwezen.

Dat is vragen om moeilijkheden, niet in het minst doordat je toch wel heel zwakzinnig moet zijn om niet te beseffen dat dit een vorm van wegkijken en dagdromen is. En als het formeel niet zwakzinnig is, dan is het toch wel degelijk een vorm van sociale kuddegeest die wat mij betreft gelijk staat aan zwakzinnigheid.

Vind ik.

Maar ik ben er dan ook niet op uit om aardig gevonden te worden door mijn omgeving.

Bovenstaande gedachten kwamen spontaan in me op toen ik zojuist twee stukjes op de site van de NOS bekeek. De titel doet al een zekere weerzin van de schrijver van het stukje vermoeden: “moeder van jihad moet Belgische cel weer in”. Best mogelijk dat dat medelijden is, of een misplaatste associatie met liedjes als “Denk altijd met liefd’ an je moedertje“. Maar de vrouw in kwestie heeft de dood van tientallen mensen op haar geweten – en dan hebben we het nog niet gehad over de sociale onrust die zij daarmee tevens veroorzaakte. Het is dit soort volk dat iedere integratie pontificaal in de weg staat. Als je er zo eentje identificeert zou een verstandige cultuur die zonder verdere vorm van proces de grens over gooien, en zeker stellen dat ze Europa nooit meer in kwam. Maar een verstandige cultuur zijn we nu eenmaal niet. Want de journalistiek lijkt het als haar plicht te voelen deze moeder van de jihad te behandelen als onderdeel van onze maatschappelijke cultuur – wat ze niet eens zijn wil. Terwijl we op allerlei mogelijke manieren – behalve door simpele verwijdering van dergelijke maatschappelijke kankergezwellen – proberen dit gedrag te veranderen. Dàt is schizofreen.

Het tweede artikeltje had een heel andere insteek, maar was minstens zo melodramatisch van focus. Het gaat om een achtergrondartikel over een jonge Algerijnse asielzoeker in Duitsland, die bang is alsnog te worden uitgezet nu Duitsland strenger wordt. “Maar ik ben homo, en wilde misschien wel danser worden!” Sinds wanneer dat een objectief argument is weet ik niet, maar de meevoelende NOS-huilebalk die het opschreef leek het van belang te vinden. Een klassieke tearjerker, en er wordt geen cliché overgeslagen om het punt te maken dat we niet zomaar iedereen weer terug zouden moeten sturen die hier afgelopen jaar binnen is komen lopen. Onzekerheid voor Algerijnse Dibbes

Tja, het is lullig voor hem, die plotselinge strengheid – zonder meer. Homo zijn in Algerije lijkt me niets waarmee ik ruilen willen zou. Tegelijkertijd valt uit zijn verhaal te destilleren dat hij een kans rook toen de Balkandeur al enige tijd wijd open stond, en dat het weinig scheelde of hij was in Griekenland blijven hangen als Hongarije en Oostenrijk eerder de deur hadden kunnen sluiten. Dat was ook zielig geweest, maar dan was hij nu definitief kansloos geweest voor toegang, en vermoedelijk al weer op de weg terug. Dat hij pas laat vertrok duidt niet op een heel dringende noodzaak. We kunnen hier nu eenmaal niet alle misfits van de hele wereld opvangen. Al lijken we inderdaad vaak te denken dat dat onze plicht is.

Mogelijk de enige slagzin waarmee we enthousiaste islamitische asielmigranten nog zouden kunnen afschrikken:

Europa, waar alle losers en misfits zich verzamelen.