De uitgaande minister van Onderwijs, Jet Bussemaker, heeft €5 miljoen vrijgemaakt voor het volgende vijfjarenplan dat de maatschappij opnieuw wat verder ‘maken’ wil dan zij zich van nature ontwikkelt. Doodmoe wordt je er van.

Uit De Volkskrant vanmorgen:

Minister Jet Bussemaker van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap stelt €5 miljoen beschikbaar om geschikte vrouwelijke universitair hoofddocenten de komende vijf jaar aan te stellen als hoogleraar; daarna gaan de universiteiten de nieuwe leerstoelen zelf financieren.
De extra inspanning komt boven op eerdere afspraken over de aanstelling van tweehonderd nieuwe vrouwelijke professoren, uiterlijk in 2020.

Het zijn dus ook nog eens honderd nieuwe leerstoelen. Natuurlijk vinden universiteiten dat fijn: 100 nieuwe hoogleraren die het Rijk financieren gaat. Dan zullen ze zekert toehappen. Maarre… Vijf miljoen voor vijf jaar is niet echt heel veel, toch? Omgerekend is dat €10.000,- per jaar per hoogleraar. Per jaar is dat ongeveer het verschil tussen een salaris van een hoogleraar en een universitair hoofddocent (UHD). Wat is hier precies het idee??? Dat is wel slim, maar in een andere vorm zelfs voor universiteiten onaanvaardbaar. Hoop je.

Door vrouwelijke UHD’s vijf jaar lang alvast hoogleraar te maken, en dan de financiering in te trekken voor die extra hoogleraarsposten, creëer je via uitsterving een hoger percentage vrouwelijke hoogleraren. Want waar dit op neer zal komen is dat in het geval van honderd leerstoelen de aanstaande vacature van een oudere man reeds vijf jaar tevoren wordt opengesteld, maar dan alleen voor vrouwen. Als na vijf jaar de financiering stopt zit de universiteit tot haar ontsteltenis ineens met een hoogleraar boven het formatiebudget. En aangezien men heeft toegezegd de ‘nieuwe leerstoel’ na vijf jaar te zullen blijven financieren, wordt niet een vrijkomende oude leerstoel opnieuw vervuld, maar schuift de vrouwelijke hoogleraar automatisch in op de plek waarvoor ze anders vijf jaar op de wachtlijst stond.

Het creëert ook nog eens een volgende onevenwichtigheid, want over drie jaar komt iemand na telling ongetwijfeld tot de ontdekking dat er een grote ondervertegenwoordiging van vrouwen onder UHD’s is ontstaan. En ook daarvoor zal men dan beleid ontwikkelen.

Is dit heel erg? Het is in ieder geval ergerlijk. De gedachte dat vrouwen in sollicitatiecommissies eerder voor een vrouwelijke kandidaat zullen kiezen dan een mannelijke is al enige tijd geleden van tafel geveegd. Het blijkt niet alleen niet te kloppen, maar vrouwelijke naijver bleek daarin ook nog een rol te spelen. Meer dan bij mannen, curieus genoeg.

Maatschappelijke maakbaarheid blijkt immer weer gepaard te gaan met verwachte en onverwachte bijeffecten. Dat die hier zullen ontstaan is onvermijdelijk; je ziet ze van kilometers afstand aankomen. Het zij zo, zullen ze op het ministerie wel hebben gedacht.

Dat het beleid van het ministerie al lang niets meer van doen heeft met de universiteit als center van excellence, en dat het het ministerie ook nauwelijks schelen kan, is in dit geheel een bijzonder te betreuren ontwikkeling. Ministerie van Manipulatie lijkt een betere titel te worden. Het is de oude socialistische gedachte dat we allemaal gelijk geboren worden die hieraan ten grondslag ligt. Dat er wel degelijk verschillen tussen kandidaten voor een baantje als hoogleraar zijn, die gehonoreerd zouden moeten worden, wil men niet weten. Hunnie bij het ministerie gaat het om een ‘maakbare samenleving’. Vandaar ook dat vijfjarenplan.