Loslatende naden – anti-belang boven eigenbelang?
De loslatende naden van de samenleving staat steeds vaker model voor het najagen van anti-belangen die eigenbelang doen vergeten.
En ja, ik ben me heel erg bewust van hoe we neigen tot weerstand tegen paternalistisch overheidsgejammer, en nee, ik ben daar zelf evenmin vrij van. Desalniettemin zijn we te gemakkelijk geneigd geraakt wat de overheid wil af te wijzen omdat we het zelf beter denken te weten of omdat het ons éven niet uitkomt. Een voorbeeld:
Het gaat de overheid niet om die prent van €95,- kan ik u verzekeren. Hoogstens gaat het politieagenten die ze gaan uitdelen er om even iets te doen te hebben als ze worden opgeroepen ergens in te grijpen waarvan ze al weten dat het niet fijn wordt (helaas een aantal voorbeelden persoonlijk van bewezen gezien). Maar die mensen die op de fiets zitten te appen hebben kennelijk van hun ouders niet ingepeperd gekregen dat het asociaal is jezelf te laten doodrijden door iemand die er aan trauma aan over houdt. Onaardig gezegd, maar wèl waar.
Evenzo – een maatschappelijk niveau hoger – zien we gemeenten die weigeren de hand te houden aan regels voor inburgering en wat daarmee te maken heeft. Zoals de verplichting tot het leren van goed Nederlands alvorens iemand recht heeft op een uitkering. Door zichzelf hun kleinzielige anti-belang voor te houden als eigen belang missen veel ‘sociale ambtenaren’ het grotere eigenbelang – een goed functionerende maatschappij. Dat de overheid zelf DAAR de conclusies niet uit trekt, door dergelijke obstructie te belonen met ontslag op staande voet en een beroepsverbod voor overheidsbanen geeft het slechte voorbeeld ook.
Verantwoordelijkheid voor de samenleving is iets wat ons allemaal behoort aan te gaan. Dat wordt maar al te vaak vergeten, en de makke van de multikul is dat veel geïmporteerde Nederlanders er nooit goed op gewezen worden en krijgen uitgelegd wat een zegenrijke gezamenlijkheid ons allen bieden kan. Wamt dat is maar paternalistisch.
Weet u wat: dat moet dan maar eens. Als het geen verantwoordelijkheid van ons allemaal wordt, dan wordt het zeker nooit meer wat (hoe pessimistisch ik er ook al over ben op dit moment). De maatschappij is de verantwoordelijkheid van allen die er deel van uit (willen) maken. En wie dat niet aankan moet weg of het gevang in.
Hoe krijgen we de verantwoordelijkheid voor de opvoeding en gedrag van onze kinderen weer terug bij de ouders (en voor een deel onvermijdelijk ook bij de onderwijzers).
Het de overheid verantwoordelijk houden voor alles en nog wat is wel gemakkelijk maar gaat fout:
– de overheid kan dan niet en zal dat ook nooit kunnen, want bij opvoeden hoort ook verantwoordelijkheid nemen voor de fouten van de aan jou toevertrouwde!*
– zo’n moralistische overheid gaat onvermijdelijk het pad af naar een totalitair regime à la DDR, want het moet allemaal gecontroleerd worden, bestraft, geadministreerd, etc
– het leidt tevens onvermijdelijk naar het overhevelen van privé geld en inkomen naar steeds meer collectieve lasten; niet om daar welvaartsongelijkheid mee te verkleinen, maar gewoon omdat opvoeden geld kost, en bij de overheid nog meer omdat ze dat niet zo efficient als particulieren doen;
Het mechanisme om die verantwoordelijkheid weer terug te leggen bij de ouders zal niet over rozen gaan, en hoe je dat het beste aanpak heb ik nog niet geheel goed op mijn netvlies, hoewel wel een paar ideeën, te beginnen met verplichte één jaar maatschappelijke dienstplicht op 18 leeftijd en bij afloop belonen met de status van volwassenen en toegang tot onze sociale voorzieningen. (overigens ook voor inkomende migranten die graag in NL willen wonen, genieten van onze voorzieningen en de NL-nationaliteit willen.
*) om met het voorbeeld van de fietsende beller verder te gaan:
De overheid denkt dat met het opleggen van een boete dat bellengedrag zal verdwijnen (ijdele hoop) en dus de fietser in gedrag opvoedt.
Als er dan een boete wordt uitgeschreven dan is dat eigenlijk een bewijs dat die hoop van opvoeden tenminste met opleggen van boetes niet helpt;
Ouders zouden dan kunnen zeggen: u heeft als overheid gefaald; gij zou fietsers opvoeden dat ze niet meer al rijdend gaan bellen; mAar kijk bij mijn dochter heeft dat gefaald; dwz u als overheid heeft gefaald!
Daarom houden wij de overheid verantwoordelijk voor de financiële schade van de boete, en leggen de kosten van de boete dus bij u neer! Overheid betalen voor uw falen.
Hmm, ik vond mijn http://hardewoorden.nl/2017/10/bij-de-naden-scheurt-het-het-eerst/ overtuigender (staat ook op VoL, met dezelfde still uit Monty Pythons “The Meaning of Life”