Aan het taalgebruik zijn mensen soms beter herkenbaar voor wat ze zijn en denken dan aan hun daden. Veel links taalgebruik is daarvan een voorbeeld.

Neem nu het begrip etnisch profileren, waar ik het gisteren over had. Het is een typisch begrip dat aan de rechterzijde van het politieke spectrum niet snel zou zijn uitgevonden. Niet omdat rechts zich er niet graag van zou bedienen, maar omdat het begrip een richting duidt van een manier van denken. Linkse mensen bedienen zich hier vaak van om andersdenkenden meet te markeren. Zo liep afgelopen zomer het begrip rechtse hondenfluitjes tegen mijzelf aan. Een zelfverklaard onderzoeker van Rechtse vooroordelen gooide het me naar het hoofd.

Toch – en dat moet je dat soort taalgebruik van onze linkse vrienden nageven: het is effectief in de zin dat je direct begrijpt wat er mee wordt bedoeld. Wie over een goed ontwikkeld taalgevoel beschikt begrijpt direct dat we hier te maken hebben met een links hondenfluitje, nietwaar? Maar goed, laten we niet afdwalen van waarover ik het hebben wilde; het gaat mij vandaag om stigmatiserend taalgebruik. En dat het niet fijn voelt als je er het onderwerp van bent moet u maar van me aannemen. Dat ik rechts ben? Nou en of. Dat ik regelmatig begrippen hanteer (taqqiah?) waar linkse mensen an sich al een beetje eng van worden: het zij zo.

Het gebruik er van verraadt het bestaan van een zekere incrowd, en dat vinden complotdenkers – hetgeen veel linkse mensen onvermijdelijk zijn – eng. Het suggereert een wereld waarvan je buitengesloten bent – en dat vinden linkse mensen maar zelden een prettige gedachte. Achter het hanteren van dergelijke begrippen zit een heel pakket concepten en kennis van iets waar de niet-ingewijde zich onprettig bij voelt. Om daar preventief op de te kunnen schelden met een begrip dat het met een stigma treft is handig voor de gebruiker, en vertelt de ingewijden uit eigen kring direct hoe ergens naar te lijken.

Zoals iemand beschuldigen van etnisch profileren een nette manier is geworden om uit te drukken dat je iemand die daar niet negatief over spreekt maar een racist vindt. Om maar een voorbeeld te noemen.

Het is een techniek die in de linkse journalistiek tot gek makens toe gehanteerd wordt. En als je er op de TV naar kijkt, zie je tevens hoe moeilijk het is je er tegen te verdedigen. Het is zo zeer ingeburgerd dat kijkers die niet aanvoelen wat zojuist werd gesuggereerd, al snel verbaasd reageren als je er in een kijkende groep (zoals: familie?) geïrriteerd op reageert. We er op hapt bekent impliciet schuld, is een achterliggende conventie waarop het systeem is gericht. Het is een effectieve manier van ‘verdachtmakingen zonder echt iets letterlijk te zeggen, of een sociale beschuldiging openlijk te uiten’. Zoals ook het epithet PVV-stemmer dat met de jaren is geworden.  Er zijn te veel tokkies geweest waar men in linkse talkshows jarenlang gebruik van maakte op deze manier. Men ‘voerde’ ze een beetje, tot dat deze mensen verontwaardigd een bood betoog begonnen, waarin een presentator vervolgens eenvoudig kon aanwijzen wat er niet Politiek Correct aan was.

Het doel van links taalgebruik is derhalve al op insidieuze wijze mensen al op voorhand van een stigma te

voorzien. Het stigma van politieke incorrectie – vrij vertaald: het wijst op mensen met een mening die niet deugt. Dit is zo ingesleten dat we het ons nog nauwelijks bewust zijn als het ons gebeurt. Dat is pijnlijk genoeg, maar ook daarom bespreek ik het hier. Kennis is macht. Het besef met welke technieken je bestreden wordt is minstens zo belangrijk als weten waarover je het hebt en waarom. Een grondige kennis van de werking van linkse hondenfluitjes zal u behoeden voor grote blunders en fouten in een u onbekend gezelschap dat u niet direct peilen kunt, maar waar u niet aan ontkomt soms mee te verkeren. Zoals bijvoorbeeld uw nieuwe schoonfamilie, om maar eens een klassieke risicogroep te benoemen.