Lijfstraffen
Normale mensen zijn tegen lijfstraffen. Beestachtig vinden ze dat. Ergens begrijp ik dat wel, en ik zou me er zo graag bij aan willen sluiten. Maar soms zijn er momenten dat ik denk: NEE! Wie niet horen wil moet maar voelen.
Terreur, hoe werkt dat ook alweer? Iets met intimidatie:
Oude vrouw moet zitje in tram afstaan a/ jonge, boze allochtoon. Gebeurde in #Zweden maar had evengoed hier gekund. pic.twitter.com/AiHThmWHRF
— Filip Dewinter (@FDW_VB) March 5, 2018
Wat moet je doen met mensen die te onbeschaafd zijn on in een moderne westerse maatschappij te kunnen functioneren?
Africhten.
Klinkt hard. Is ook hard – als het goed is. Maar zal uiteindelijk een zegen blijken.
En laten we vooral niet discrimineren: ook wie hier al wat langer woont (voor mijn part 500 jaar of langer) en zijn kinderen weten zich niet te gedragen – herkenbare psychische stoornissen uitgezonderd – die zullen er ook aan aan moeten geloven. Pats boem, af en je gedragen voortaan.
Want wat dit filmpje hierboven laat zien is angst, diepe angst. De angst van mensen die weten dat ze geterroriseerd worden, maar door die terreur niet durven tegen te spartelen, omdat ze óók weten dat niemand ze helpen zal.
Lijfstraffen zijn iets dat alleen primitieve mensen begrijpen. Primitief, maar naar we hopen: niet dom. Intelligente primitievelingen zouden na één ongenadig pak van staatswege verstrekt slaag moeten snappen dat ze het anders aan moeten doen, voortaan. Mensen die het daarna nog niet snappen verdienen dus de tweede maal een dubbele aframmeling, en bij de derde keer ga je maar terug zwemmen naar waar je vandaan kwam – maar de ijsberen voeren mag van mij ook.
En wie vindt dat dat allemaal te zielig is, roeit ze zelf maar terug naar Verweggistan, en vraagt bij aankomst direct of hij daar blijven mag omdat het er zoveel menselijker is.
Na vijftig jaar pappen en nathouden moet het maar eens afgelopen zijn met dat ongestructureerde geweld. Wat er van pappen en nathouden komt zien we dagelijks om ons heen, en als we niets doen zal het niet beter worden. Wèl slechter. Want als ik de leeftijd bereik dat ik niet meer van me af kan slaan bij zo’n gevalletje als hierboven, dan zal ik zorgen dat ik schieten kan. Oog om oog.
Dat wilde ik maar alvast gezegd hebben. En let wel: dat is geen dreigement (tegen wie dan, eigenlijk?), maar een belofte.
Oplossing: islamitisch aftuigen , oog om oog.
Ik loop ook dagelijks met dit soort gedachten, soms is fysiek ingrijpen nog het enige wat overblijft maar ik zou het niet alleen tot onwillige allochtonen willen beperken ik krijg bij bepaalde politici dezelfde neiging; de zweep er over!
Ik ben niet principeel tegen lijfstraffen. Laten we wel zijn, er zijn grenzen, maar ik vind dat een kind dat zich misdraagt niet wordt mishandeld als het over de knie wordt gelegd.
Natuurlijk zijn er andere mogelijke straffen, maar pijn is van nature een prikkel om te leren. Gewoon eens een vraagje: wie is als klein kind niet gewaarschuwd voor kaarsen, maar heeft zich toch een keer gebrand? Veel, heel veel mensen. En daarna was het duidelijk en werd men voorzichtiger. Ik in ieder geval wel.
Ik herinner me ook mijn eerste zakmes nog heel goed. Ik was gewaarschuwd en gewaarschuwd en gewaarshuwd: ‘pas op, een mes is scherp, je kunt je snijden’. Jaja, maar dat gebeurde toch. En daarna lette ik echt beter op wat ik deed met een mes.
Het westen is wat dat betreft enorm gedegenereerd. Alles wat maar neigt naar een blauwe plek is al gauw ‘erg’ of ‘gevaarlijk’. De meeste allochtone kinderen weten dat ze thuis geen fratsen hoeven uit te halen als pa thuis is, want die slaat erop. Maar die slappe blanken, ja, die kun je rustig terroriseren, want die doen niets terug.
Iets van 8 jaar geleden: kermis, en een groep allochtone jongeren was ontzettend irritant. Maar ik was daar met wat vrienden van de sportschool en toen het erop aankwam gewoon teruggeslagen, en goed ook. Alles was al over voordat de politie kwam. Wel wat gedonder met hen gehad, maar er waren voldoende getuigen dat wij niet de agressors waren, dus dat liep met een sisser af.
Sindsdien nooit meer gezeik met ze gehad, zelfs niet als ik daar alleen was, want ze weten donders goed dat ik geen BS pik en niet over me heen laat lopen.
het mag dan cru zijn, het is wel de werkelijkheid. Soms is geweld de enige manier.