Lieve Asha,

Ten eerste: enorm bedankt voor je uitnodiging. Ik voel me zeer gevleid. Ik heb er goed over nagedacht, maar moet deze helaas toch aan me voorbij laten gaan.

Ik voel er namelijk toch niet zo heel veel voor me bij welke beweging dan ook ‘aan te sluiten’. Dat laat ik over aan collectivisten. Ik ben een individu.

Daarbij voel ik mij niet ‘onderdrukt’, en raad ik het iedereen af om over zichzelf in die termen te denken. Dat leidt niet tot grootse humanitaire gebeurtenissen. Groeps- en slachtofferdenken leiden zelden tot iets goeds.

Nogmaals: Asha (mag ik ‘Asha’ zeggen?), ik voel mij niet onderdrukt. Uit niets wat ik heb gezegd zou je dat moeten kunnen opmaken. Inderdaad, er stond ‘geef me mijn mannelijkheid terug’ naast mijn foto, maar voor de oplettende lezer: dat was zonder aanhalingstekens. Dat heb ik dus niet gezegd. En dat vind ik ook niet. Wat ik wel vind, is dat er te veel negatieve connotaties aan de concepten ‘man’, ‘mannelijkheid’ en ‘masculiniteit’ worden opgehangen, en ik denk dat het moderne feminisme daarin een belangrijke rol speelt.

Niet heel verwonderlijk, aangezien het moderne feminisme al het grote maatschappelijk onrecht gediagnosticeerd heeft als zijnde de schuld van ‘het patriarchaat’. De grote Satan, het grote boze patriarchaat, toevallig vernoemd naar de vaderrol. Dat altijd als schuldige aangemerkt kan worden, dus ook wanneer blijkt dat het mannen zijn die als het om echt relevante zaken gaat, aan het kortste eind trekken. Dat is wat wij een ‘onfalsifieerbare hypothese’ noemen.

Ik ben je dus zeer erkentelijk voor het doen van mijn werk; i.e. voor het weerleggen van de hypothese van het patriarchaat. Immers, als dat werkelijk zou dienen om mannen te bevoorrechten vanwege hun man-zijn over de rug van vrouwen, dan slaagt het daar maar matig in. In welk zichzelf respecterend patriarchaat trekken mannen nu en masse aan het kortste eind wat betreft zelfdoding, gezondheid, echtscheiding, voogdij?

Over dat patriarchaat, wil ik een aantal dingen opmerken. Bijvoorbeeld het volgende: wat is het patriarchaat? Als we als werkhypothese nemen dat deze term verwijst naar een maatschappelijk systeem waarin mannen de macht hebben, en zij worden bevoorrecht boven en over de ruggen van vrouwen (een niet ongebruikelijke invulling van dit concept), dan lijkt me vrij helder dat Nederland, en wellicht het hele Westen, òf géén patriarchaat is, òf één dat bijzonder slecht functioneert. Je benoemde dit zelf. Mannen lijden eronder. Zelfmoord komt onder hen veel vaker voor, ze leven korter, ze zijn vaker onbehandeld ziek, ze gaan ook minstens factor 5 keer zo vaak dood op het werk, ze trekken nagenoeg altijd aan het kortste eind in echtscheidings- en voogdijprocedures en ze hoeven niet op hulp te rekenen wanneer ze slachtoffer zijn van huiselijk geweld.

Wil je een patriarchaat? Ga naar Saoedi-Arabië. Wil je een verkrachtingscultuur? Ga naar Pakistan (of Rotherham, Telford of Malmö). In het Westen staan verkrachters, na pedofielen, voor in de rij om een scherp geslepen tandenborstel tussen hun ribben geduwd te krijgen. Nogmaals: zelfs gedetineerden beschouwen verkrachters als het laagste van het laagste. O, en als je de verkrachtingen die voorkomen in penitentiaire inrichtingen (ook door vrouwelijk personeel met minderjarige jongens als slachtoffer) er bij op telt zijn vormen mannen een meerderheid onder de verkrachtingsslachtoffers. Wat doen we met hen? Grapjes maken over de zeep niet laten vallen. Wiens slachtofferschap boeit ons nou niks? Daar horen we feministen, die zo bezorgd zijn om mannen die het zware juk van masculiniteit moeten torsen eigenlijk nooit over.

In welke westerse cultuur wordt geweld geïdealiseerd? Het laatste dat ik hierover hoorde ging over een Britse korporaal, die voor de militaire tuchtcommissie werd gedaagd omdat hij een vrouwelijke rekruut afsnauwde die niet in staat was tijdens een bajonet-training een dummy te doorboren. Tijdens een bajonet-training als onderdeel van een militaire opleiding. Een anekdote, maar tekenend voor de huidige opvattingen omtrent geweld. Verheerlijking? Laat me niet lachen. Voor geweldverheerlijking moet je,  toch echt bij Boko Haram, IS of Al-Shabab zijn.

Wat betreft dooddoeners als de loonkloof: iedere wiskundige/econoom die zich er ooit over gebogen heeft bewees dt het niet waar is. Het is eindeloos weerlegd. Wat betreft het glazen plafond: ja, willen er echt zoveel vrouwen CEO worden, 100 uur per week werken en overlijden aan een maagzweer of angina pectoris op hun 50e? Ja? Of klinkt het salaris gewoon leuk? Het is een godswonder dat er überhaupt mensen zijn die dat willen. Zelf beperk ik me liever tot boze blanke columns.

Een positieve mannelijke identiteit als iets toxisch
Het idee dat een positieve mannelijke identiteit een slecht ding zou zijn, laat mij vooral zien hoe negatief je over mannen als groep denkt. Als je mensen zo graag wil bevrijden, laat ze dan vrij om te doen wat ze willen.

Zouden jongens of mannen wel gestimuleerd worden zich kwetsbaar op te stellen als dat niets dan spot, hoon en haat genereert bij zelfverklaarde feministen? Of is het niet tenminste een logische verklaring voor hun afkeer van feminisme? Ik blijf het opmerkelijk vinden dat dezelfde filosofische stroming die vindt dat mannen ook bevrijd moeten worden van de verwachtingen die samenhangen met hun ‘klasse’ (man-zijn), met niets anders dan minachting reageert zodra iemand van die klasse dat daadwerkelijk doet. In jouw termen tegelijk slachtoffer en medeschuldige zijn aan een niet-gedefinieerd concept, dat slaat als een braadworst op een gin-tonic.

Ik denk dat uit een dergelijke slachtoffermentaliteit weinig goeds, nauwelijks helderheid en vooral heel veel wrevel, wrok en wraakzucht tevoorschijn komt. Het schuurt. Bovendien voel ik me – man zijnde – weinig welkom in een ideologie die al vanaf dag 1 ‘de man’ als ‘het probleem’ diagnosticeert.

Ook vreemd, is dat er bij mij – man zijnde – wel aan de legitimiteit van mijn slachtofferschap getwijfeld mag worden, maar in het geval van vrouwen niet. Je zou haast denken dat er sprake is van aannames omtrent genderstereotype gedrag… Is hier sprake van discriminatie? En wie moet dat beoordelen?

‘Boze blanke man’
De term ‘boze blanke man’ aanvaard ik, net zoals de impressionisten en de suffragettes voor mij, als een geuzennaam. Het is aan anderen om mij een naam te geven. Maar het geeft me wel het gevoel van een racistische, seksistische kwalificatie,  die bedoeld is om mensen te demoniseren en reduceren tot de ‘groep’ waartoe ze behoren.

Over die suffragettes wil ik overigens wel het volgende opmerken: zoals in het artikel van Hassan en Annieke al stond, vertelde ik dat vrouwen stemrecht kregen in 1919 en mannen in 1917. Dat wordt doorgaans niet op die manier gepresenteerd. Het zou kunnen dat er docenten zijn die het vertellen, maar mensen kennen doorgaans alleen 1919 als jaartal. Ze nemen aan (of hen is verteld – al dan niet impliciet) dat mannen wel mochten stemmen en vrouwen niet. Nu is dat technisch waar, maar zonder vermelding van de context ook misleidend. Hier wat context: het stemrecht werd vanaf de helft van de negentiende eeuw steeds verder uitgebreid. Dat wil zeggen; de eisen voor het krijgen van stemrecht werden lager. Het recht was gebonden aan vermogen, en die drempel werd langzaamaan verlaagd. In 1917 werd het recht aan alle mannen van volwassen leeftijd toegekend. Twee jaar later werd, door een overheid die nagenoeg uitsluitend uit mannen bestond en een electoraat dat volledig uit mannen bestond, het stemrecht ook aan alle vrouwen van volwassen leeftijd toegekend. Nog een saillant detail: stemrecht hing samen met dienstplicht. Ik zal dat nog eens herhalen: stemrecht ging samen met dienstplicht. Dienstplicht. Geen recht. De plicht om je scrotum eraf te laten schieten in een loopgraaf in Verdun. Een hele generatie jonge mannen werd uitgeroeid, maar gelukkig hadden ze wel stemrecht. Twee jaar later kregen vrouwen het zonder daar iets voor te hoeven doen behalve protesteren en demonstreren (waaronder het plegen van bomaanslagen, waarvoor overigens geen enkele vrouw de doodstraf kreeg, terwijl ze strafbare feiten pleegden waarvoor mannen de kogel kregen).

Het artikel
Ik wil ook graag een aantal dingen rechtzetten die niet helemaal goed over voetlicht gekomen zijn.

Ik ben anti-feminist. Dat wil zeggen dat ik bezwaar maak tegen de axioma’s van feministische filosofie. Na een dergelijke claim kan een verdere uitleg natuurlijk niet uitblijven, dus bij deze: een stroming die de relatie tussen mensen (in dit geval tussen mannen en vrouwen) beschouwt als een klassenstrijd, waarin ‘de vrouw’ de rol van het proletariaat speelt en ‘de man’ die van de bourgeoisie, is bijzonder ongeschikt om de werkelijkheid te begrijpen, laat staan haar te proberen te verbeteren.

Ik ontken niet dat feminisme goede dingen heeft gedaan voor de wereld. Er zijn nauwelijks zaken die zo eenduidig zwart of wit te denken zijn. Onder Saddam mochten meisjes wel naar school en ook Ghandi zal zijn dag wel eens niet gehad hebben.

Waar ik bezwaar tegen maak zijn de aannames over ‘het patriarchaat’, ‘mannenprivilege’, institutioneel seksisme, verkrachtingscultuur en meer van dat soort holle emotionerende frasen die vooral het afknijpen van de prefrontale cortexen en het denken met de amygdala bevorderen.

Ter analogie: ik ben tegen communisme en fascisme. Ik ben vóór een zekere mate van herverdeling van welvaart binnen een maatschappij. Herverdeling van welvaart is een component van zowel fascisme als communisme, maar het is niet daartoe beperkt. Anders gezegd: communisme en fascisme zijn méér dan alleen herverdeling van welvaart, en herverdeling van welvaart kan ook buiten communisme en fascisme plaatsvinden. Zo kan ben ik ook voorstander van gelijkheid voor de wet en antifeminist. Of tegen slavernij, maar geen abolitionist.

‘Mannen willen domineren’
Wie willen ‘mannen’ domineren? Ik zal een ballonnetje oplaten. Mannen willen zich meten met andere mannen. Om dat te doen moet je een behoefte tot ‘dominantie’ voelen – d.w.z. erkend worden als de beste door anderen. Echter, in een maatschappij zoals de onze, zijn het uiteindelijk alleen competente personen die duurzaam in een ‘dominante’ positie zitten – de zogenaamde ‘topposities’ waarover zoveel wordt geklaagd. Er is slechts sprake van ‘dominantie’ binnen het kader van een competentie-competitie. Bedrijven willen namelijk winst maken, dus de meest competente persoon moet op de juiste plaats. Waarom willen mannen die hoge posities? Misschien omdat vrouwen mannen met status aantrekkelijk vinden. Maar dat zal ook wel weer niet waar zijn.

Even een pareltje:

“…allerlei witte jongemannen menen dat ze in deze wereld steeds vaker het onderspit delven. Ze voelen zich geknecht in hun mannelijkheid. Dit is de schuld van feministen en andere akelige rechtvaardigheidsvoorvechters die volgens de radicalere aanhangers van dit gedachtengoed de westerse beschaving willen vernietigen. De mannen hebben heimwee naar de jaren vijftig toen hij nog gewoon op zondag het vlees kwam snijden en haar enige recht het aanrecht was.”

Weer die jaren vijftig. Een term die de beschuldigden nooit gebruiken, maar die volcontinu aan hen wordt toegeschreven. Deze stropop getuigt van zoveel onoprechtheid, dat ik hier niet uitgebreid op in zal gaan. Als je alleen een dergelijke karikatuur van je opponent kan aanvallen, wordt het wellicht tijd je standpunt te herzien.

Het volstaat te zeggen dat de rolverdeling binnen een huwelijk een zaak is die een ieder met zijn of haar partner onderling onderhandelt, en aangezien ik vrouwen als handelingsbekwaam beschouw, ga ik er van uit dat dit in goed overleg zal plaatsvinden. Ik heb gezegd wat ik graag wil en wat mijn vriendin graag wil. Verder is het aan ons, en onder ons. Ik heb niemand verteld wat ze moeten doen, ik heb simpelweg een diagnose van een tijdsbeeld gesteld.

Hier zien we ook het idee van mannen en vrouwen als verwikkeld in een zero sum game-machtsstrijd. ‘Het onderspit delven’. Alsof we met elkaar in concurrentie zijn om productiemiddelen, in plaats van in symbiose met elkaar existerende wezens.

“Door feminisme en andere ongein kon de man niet meer volop man zijn en wilden die dekselse vrouwen niet gewoon poetsen, moederen en zich laten beschermen.”

Ik weet wat Jaap Fischer ooit zong (“De Volkskrant, de Volkskrant, de Volkskrant is een kutkrant”), maar dit gaat echt ver. Dit is niet te goeder trouw een foutje maken, dit is opnieuw een stropop van een bijzonder laag allooi – hoewel ik graag mijn vrouw bescherm, zij het fijn vindt om door mij beschermd te worden en enthousiast uitkijkt naar het moederen, waarover je hier zo badinerend doet. Volg je eigen advies op en laat mensen doen wat ze willen. Wil een jonge man een vrouw huwen die al haar tijd besteedt aan het moederschap en wil hij voor haar zorgen en zij voor hem, ieder op zijn eigen manier? Wil zij dat ook? Waar doe je dan moeilijk over? Misschien omdat heel veel mensen dat eigenlijk best wel zien zitten en je bang bent dat je beweging leegloopt? Dat je niet meer kan mekkeren over niet-bestaande problemen (loonkloof, glazen plafond) en ervoor betaald worden (verdienmodel). Misschien. Wellicht is er wel degelijk sprake van oprechte motieven. De wonderen zijn de wereld nog niet uit. Maar de stropoppen die je attaqueert vertellen een ander verhaal.

‘Het westerse patriarchaat’
Je schampert met het idee dat ‘akelige feministen en rechtvaardigheidsvoorvechters de westerse beschaving willen vernietigen’, en even later roep je op deze te slopen. De westerse beschaving is immers een patriarchaat. Of niet?

Asha, je lijkt niet geheel te begrijpen wat je zelf bedoelt met ‘het patriarchaat’, maar als het dat ding is dat zorgt dat de stroom het doet (gebruik makend van een onzichtbaar leger magische onderklasse-oempaloempa’s die al het onzichtbare werk doen zodat jij een slecht geïnformeerd columnpje kunt schrijven), dat de bussen rijden, dat het vuilnis wordt opgehaald (door anonieme vuilnisoempaloempa’s), dan pas ik er voor het te ‘slopen’.

Ik ben ook bijzonder benieuwd wat jij zonder die miljoenen onzichtbare mannen zou doen die het licht aanhouden, elektriciteitsmasten repareren, het asfalt op de snelwegen leggen, de steden bestraten, de riolen reinigen, het afval ophalen, de vliegtuigen laten landen, de levensmiddelen produceren, verkrachters arresteren en de ambulances besturen.

We zouden misschien kunnen zeggen dat het patriarchaat ook goede dingen heeft gebracht, zoals ik eerder schreef over Saddam Hoessein, maar volgens mij zijn de zojuist opgesomde functies van het patriarchaat iets belangrijker voor jou en mij dan wanhopen tussen de rokende puinhopen van de westerse beschaving, waarin man en vrouw eindelijk éven gelijk zullen zijn (namelijk door niets te eten hebben).

Maar voordat je het ‘sloopt’; definieer het eerst even.

Wat ik graag zou zien, in het geval dat ik als ‘witte man’ (totaal geen racistische term) iets mag vragen, laat staan eisen, is een heldere definitie van ‘het patriarchaat’, want de definitie die je lijkt te hanteren niet van toepassing is op het Westen – zoals je zelf ook per ongeluk aangeeft. Maar wacht even, schreef je niet zojuist dat het een aluhoedjesstandpunt is dat deze stromingen het westen willen vernietigen?

Mocht ik toch feminist worden, dan heb ik wel wat verzoekjes:

• Dat wanneer ik (of wie dan ook) mij als man kwetsbaar opstel, ik niet eindeloze hatelijke sneren over me heen krijg van feministen. Je moet echt kiezen. Of mannen zijn stoere, bonkige binken en als ze dat niet zijn mag (en moet) je ze minachten, of ze mogen zich, als man, kwetsbaar opstellen en aangeven op welke manier ze zich benadeeld voelen door de wereld (en ja, ook door de minachtende, manhatende toon die – sommige – feministen aanslaan).
• Of de a priori aanname van mannelijk daderschap en vrouwelijk slachtofferschap in het geval van iedere beschuldiging – ook al kunnen die niet bewezen worden of zijn ze grondig weerlegd – kan worden opgeschort en we weer kunnen denken in termen van ‘onschuldig tot het tegendeel is bewezen’.
• Of feministen ook een grote bek willen opzetten als het gaat om seksueel geweld tegen mannen (in gevangenissen, ik noem maar wat).
• Of feministen even willen gaan ageren voor subsidie naar blijf-van-mijn-lijf-huizen voor mannen en dat die dan vervolgens ook naar eigen inzicht bestierd kunnen worden, zonder het duluth model. Wanneer ik dat zie, zal ik wat meer geneigd zijn deze filosofische stroming het voordeel van de twijfel te geven. Put your money where your mouth is. Gooi om dat te bereiken het duluth model op de composthoop van de geschiedenis. Je weet wel, dat theoretisch kader dat axiomatisch stelt dat geweld van vrouwen tegen mannen altijd zelfverdediging is, en wanneer het ongeprovoceerd, gewapend en dodelijk is, het alsnog preventief is. Dat ding zonder welke je geen subsidie krijgt voor je blijf-van-mijn-lijf-huis. Dat rechtstreeks ingaat tegen alle data m.b.t. huiselijk geweld waarin zowel slachtofferschap als daderschap van zowel mannen als vrouwen in is onderzocht. Zie hiervoor het werk van de socioloog Murray Straus.
• Of feministen misschien willen gaan demonstreren tegen de legale status van besnijdenis bij jongens. Zie voor waarom dat een probleem mijn artikel ‘ Vrouwenbesnijdenis en mannenbesnijdenis’  op ThePostOnline.
• Of het pseudowetenschappelijke geleur over de onrechtvaardigheid van de ‘loonkloof’ na eindeloze weerlegging door economen en wiskundigen nu eens afgelopen kan zijn.
• Of feministen kunnen stoppen met het infantiliserende geageer voor vrouwenquota. Die suggereren namelijk dat vrouwen alleen met zijwieltjes kunnen meespelen met de grote jongens.
• Of feministen misschien kunnen eisen dat ze ook dienstplicht hebben in ruil voor hun stemrecht.
• Of feministen misschien iedere #MeToo (lees: beschuldiging zonder accountability voor de beschuldiger) net zo sceptisch willen behandelen als die van Jelle Brandt Corstius.
• Of noties van ‘verkrachtingscultuur’ en ‘patriarchaat’ voor de gein eens consequent toegepast kunnen worden in plaats van islam volledig buiten beschouwing te laten.

Ik noem maar wat.

Als ik dan toch een feminist wordt, dan wil ik ook wat eisen kunnen stellen.

Dus, nogmaals enorm bedankt dat je aan me denkt (ik denk niet in termen van ‘jullie’ en ‘ons’). Emma Watson heeft me een paar jaar geleden al eens uitgenodigd met de He For She-beweging. Ook iets waardoor ik me niet echt gehoord voelde als man of als mens, maar vooral in termen van wat ik kan doen voor vrouwen (ridderlijkheid; een splinternieuw idee!).

---

Dit essay is een vervolg op een dialoog via de Volkskrant tussen Jesper Jansen en Asha ten Broeke

Zie ook:

Moeten mannen feminist worden? Jesper Jansen reageert op Asha ten Broeke

http://politiek.tpo.nl/2017/10/02/vrouwenbesnijdenis-en-mannenbesnijdenis-1/

http://politiek.tpo.nl/2017/04/18/waarom-terecht-is-vrouwen-minder-verdienen-dan-mannen-1/