De stemming in het stamineeke was gedrukt. Lachen was er niet bij. Er waren ook geen mensen om mee te lachen, dat zal gescheeld hebben.

Het was een mooi stamineeke, en het moet er gezellig zijn geweest. Ooit. Voor het rookverbod. In mijn zak zat een pocket waarin de protagonisten voortdurend in rookwolken rond liepen zonder dat het hun concentratie aan de bridgetafel verstoorde, maar die mensen waren vast al dood. Hier in dit café leefden zulke mensen al lang niet meer. Het was hier, zoals die ene gier in het gierenrestaurant tegen die andere gier zei: “Een dooie boel“. Ik moest het er mee doen.

Die twee huisvrouwen die net terug van de markt een tas kaffee kwamen nuttigen waren druk in gesprek, Ze hadden het over de gestutte gevel, waardoorheen door de half dichtgetimmerde pui maar weinig zonlicht binnenkwam. Een schemerig café, en dat zo vroeg op de dag. Ooit moet het hier gezellig zijn geweest, mijmerde ik. Toch moeilijk het me voor te stellen.

De vrouwen spraken net iets te luid, en ik ving het woord ‘Meatloaf’ op. Ik realiseerde me dat ik mijn flanellen shirt met roesjes thuis had moeten laten, en dat ik inderdaad toch maar weer eens moest pogen te vermageren. Niet dat ik daarvoor naar België was gekomen, maar goed. Geen roesjes, geen sigaretten in de kroeg, geen voorgevel meer over en lachen was er al evenmin bij. Alleen twee huisvrouwen met een lage pH-waarde. Altijd nog beter dan voor het ANP naar Eindhoven, voor je het weet zat je in de cel alsof je een Pegida-aanhanger was. Dat deed je eigen pH-waardes geen goed.

Ik roerde in mijn thee.

Maar goed, je moest iets verzinnen, want de hoofdchef wilde een stukje waarin alweer een soort bedwelmend middel in de ban kon worden gedaan. Dus dat er niet gelachen werd was al een heel stuk beter dan verwacht.

Soms is het goed dat ook de galgenhumor overleden is. Dat zou toch maar op racisme uitdraaien.