Gezag en machtsuitoefening zijn voor een overheid essentieel. De kracht van het gezag is echter mede verbonden aan de wijze waarop die machtsuitoefening plaats vindt. Vertoon van kracht geeft niet automatisch gezag,

Het spel dat de Nederlandse justitie speelt ten aanzien van de BlokkeerFriezen, en het afnemen van hun DNA is een klassiek voorbeeld van een zwakke overheid die poogt haar gezag te manifesteren door intimidatie van groepen die zij inherent trouw acht aan zichzelf, maar die zij al enige tijd van zich heeft vervreemdt. Dat intmidatie die trouw niet op een logische wijze herstelt is een signaal dat die overheid wordt bemenst door individuen die extreem zwak in hun schenen staan, en de zaak derhalve erger maken door wild te keer te gaan.

Een overheid die op meerder fronten tegelijk moet proberen tegenover oppositie haar gezag te handhaven moet een strategie van aanpak bepalen. Er zijn twee wegen die functioneel zijn:

• De grootste dreiging frontaal tegemoet treden en zonder concessies bestrijden.
• Eerst een serie kleinere dreigingen opruimen teneinde direct daar op volgend alle aandacht te kunnen geven aan het majeure probleem, waar dan als extra handicap de concessies die zijn gedaan om die concentratie van middelen bijeen te kunnen brengen moet worden overwonnen.

Methode 1 is altijd de beste, maar niet altijd raadzaam in geval van beperkte slagkracht.

Methode 2 heeft als risico dat de grootste dreiging oncontroleerbaar groeit, en meer voet aan de grond krijgt dan wenselijk is. Indien die dreiging te groot wordt kan dit de verkeerde keus blijken.

Wat in geen geval zal werken is an sich trouwe steunpilaren te dwingen tot volledig conformeren aan eisen die niets toevoegen, onderwijl de grote dreiging te negeren en zich bezig houden met schijnproblemen teneinde de indruk te wekken dat de overheid sterker staat dan zij werkelijk is. Werken zal dit nooit, en er gaan kostbare tijd en inspanningen verloren voor een schijngevecht dat de eigen kracht en gezag slechts verzwakt.

Van dit laatste zie je nu een perfect voorbeeld van de manier waarop justitie probeert zich te manifesteren tegenover de BlokkeerFriezen.

Eerste blokkeerder vanmorgen uit huis gehaald. #DNA pic.twitter.com/EMCly5UWgW

— Jenny Douwes (@JennyDouwes) March 5, 2019

Dit is niet alleen niet functioneel, het is contraproductief.

Agenten hebben dinsdagochtend de eerste blokkeerfries van huis gehaald die tot twee keer toe geen gehoor heeft gegeven aan de oproep om DNA af te staan.
Het gaat om een 47-jarige vrouw uit Sneek. Zij is een van de 5 blokkeerfriezen (in totaal zijn er 34 veroordeeld voor het blokkeren van de snelweg A7) die tot nu toe hebben geweigerd mee te werken aan het afstaan van DNA.
De weigeraars worden naar het politiebureau gebracht, waar ze gedwongen worden hun celmateriaal af te geven.

Wat uit dit bericht voor het gemak weggelaten wordt, is dat de veroordeling van de BlokkeerFriezen nog niet definitief is. Zo lang het hoger beroep niet heeft gediend is dit een sterk voorbeeld van zowel machtsmisbruik als intimidatie. Dat maakt deze aanpak moeilijk verteerbaar, en dat tegenover mensen die in principe de rechtsstaat niet vijandig gezind zijn. Dat de Nederlandse overheid probeert te bewijzen dat ze ook deze mensen streng kan aanpakken is echter niet slim in een tijd dat ze niet al te sterk meer staat.en zwakte die ook nog eens breed wordt onderkend.

Hun verzet breken kost meer tijd dan de overheid hieraan zou moeten spenderen, en gaat derhalve ten koste van nuttiger zaken. Iedereen ziet en begrijpt dat, zodat het de positie van het gezag in Nederland verder ondergraaft, domweg omdat je het nauwelijks nog serieus kunt nemen. Dat is een bijzonder ernstige zaak die je de gezaghebbers die verantwoordelijk zijn voor de escalatie van deze situatie volledig dient aan te rekenen.

Het is dit type zwak bestuur dat uiteindelijk rampen veroorzaakt, omdat het structureel onmisbare middelen in zet voor de verkeerde objectieven. Als de ministers Grapperhaus en Dekker dit niet beseffen zijn ze voor hun taak ongeschikt.