De draai van de VVD naar de klimaathoax in het kabinetsbeleid leidt tot een vorm van politieke mismaaktheid die je het ‘Monster van Ruttestein’ zou kunnen noemen. En er is meer. Het is een afleidingsmanoeuvre.

Om een volwaardig strijdpunt te vormen is het milieubeleid nog steeds een te weinig ontwikkeld politiek onderwerp. Dat kenmerkt zich door de vorm die het debat aangenomen heeft, en door de manier waarop politieke partijen zich erop profileren: iedereen is voor een goed milieubeleid, de discussie gaat vooral over de prioriteit die het verdient en wat het kosten mag. Een meer politieke tegenstelling zou zijn een debat over welke weg genomen, en welk beleid gevoerd zou moeten worden. Maar daarover is geen debat, en dat is er nauwelijks geweest, zeker niet openbaar.

Het ‘GroenRechts’ van Rutte’s VVD omarmde een linksig strijdpunt en verpakt dat in een economisch aantrekkelijk perspectief voor een beperkt aantal mensen, onderwijl meer mensen belovend dat ze er baat en profijt van zullen hebben. Hiermee doet ze precies waarvan rechtse partijen in het verleden beschuldigd werden: zich een onderwerp toe-eigenen en dat economisch misbruiken.

Als we in politieke termen gaan kijken wat er gebeurt,  dan zien we dat het het weinig of niets met milieubewustzijn te maken heeft, maar veel meer met een groep mensen die een kansje ziet als eerste een nieuw economisch terrein te betreden. De eerste nieuwkomers op een economisch deelgebied hebben de beste kans financieel er het meeste van iets te maken, en dat is precies wat we mensen als Nijpels nu zien doen. Met kennis van zaken en het betrokkenheid met het milieu heeft dat allemaal maar weinig te doen, met bevlogenheid voor het onderwerp zelf nog minder. Het gaat om de centen, en dat is precies waar politiek de knop werd omgedraaid. Dat zie je nu ook bij de uitwerking naar buiten komen: de klassieke sociaaleconomische tegenstellingen zijn opnieuw de scheidslijnen.

Gezien het misbaar dat terecht ontstaat en de kennelijke analyse die er aan ten grondslag ligt heeft men op regeringsniveau geconcludeerd dat deze stap ooit gezet moet worden, en dat het de perfecte afleiding is van het I&I-debat. Het gaat over veel geld, n men meent te kunnen roepen dat het onontkoombaar is hier ooit aandacht aan te moeten geven. Dat het de aandacht af leidt van de gebroken samenleving waarin we dankzij de nog steeds niet afdoende gestopte immigratie in verzeilden, is dan ook eerder de hoofdreden voor deze abrupte politieke ommezwaai dan dat deze een reden op zichzelf vormt.

Het is een indrukwekkende manoeuvre, zeker als je in ogenschouw neemt wat het ons land kosten gaat door de ondeugdelijkheid van de analyse. Maar één ding moet je dit kabinet na geven: het heeft de aandacht van de mislukte multiculturaliteit en wat daaraan moet worden gedaan overtuigend afgeleid, en zal dat nog wel een tijdje doen.

Welke rampen zich in het nieuwe schemerduister zullen ontwikkelen moeten we nog even afwachten, maar dat de overheid een nieuwe smoes heeft er ferm van weg te kijken wordt al duidelijk nu we op weg zijn naar de verkiezingen van PS2019 en EP2019. Maar als het electoraat daar niet in trapt heeft de politiek een enorm probleem – partijen die zich vooral richten op problemen die niet zo gevoeld worden hebben de neiging weg te smelten zoals ooit PvdA en CDA. Dat men het probeert is een illustratie van de desperate angst die men op politiek topniveau voor het I&I-debat ontwikkeld heeft.

‘Ruttestein’ is een onnatuurlijk politiek amalgaam dat door moet gaan voor mimicry, maar vanzelf uiteen zal vallen. Wanneer dat gebeurt is de boot voor de VVD pas echt aan.