De ernst van de economische situatie is nu ook tot de Europese bevolking doorgedrongen. De mensen stemmen niet met hun voeten, maar houden vooral hun hand op de knip.

Het is heel wel mogelijk dat veel mensen al die berichtgeving over de euro, Griekenland en de rest van Europa voor kennisgeving hebben aangenomen, maar dat men er nu toch op reageert blijkt uit de cijfers van de Europese autoverkopen. Of beter, het gebrek daaraan.

In Italie werden 40% minder Fiats verkocht, de Franse autoindustrie staat er rampzalig voor en ook in Duitsland is de vraag naar auto”s sterk verminderd. Nog nooit (sinds 1995) was de vraag naar auto’s zo zwak.

Wat ik zelf zeer interessant vond was het artikeltje in de Volkskrant van gisteren, waarin monetair econoom Eijffinger werd geciteerd met de analyse dat griekenland een bodemloze put is, en dat aan ons de keus moet worden gelaten of we de Grieken nog een tijdje van geld en levensonderhoud willen voorzien. Hoewel ietwat omfloerst gepresenteerd, was het feitelijk een oproep aan de politiek in deze klare wijn te schenken.

Opvallend is dat Eijffinger als adviseur bij meerdere commissies van zowel de Nederlandse overheid als de EU betrokken is. Evenzeer opvallend is dat het nieuws in de Nederlandse media bepaald geen schokgolf veroorzaakte: men beseft niet wat hier gezegd werd, of men wil het niet weten. Uiteindelijk was het niet niks wat hier werd gezegd. Maar zo lang de Nederlandse media te weinig acceptabele expertise hebben om hier verder wat mee te doen, zullen de formerende politici hun baltsgedrag niet onderbreken om hieraan hun vingers te branden.

Even zo interesant is trouwens de strijd die thans tussen ECB en de Duitse Bundesbank is uitgebroken. Steeds meer komen er artikelen en berichten dat de interpretatie van Mario Draghi van wat zijn bank mag en niet mag in brede kring worden afgewezen, en men lijkt op een juridische loopgravenoorlog af te stevenen.

In Duitsland lijkt de discussie over een Duits vertrek uit de Eurozone ondertussen al verder gevorderd dan we ons soms realiseren. Voor de Duitse uitgave van de Financial Times lijkt het niet eens meer een kwestie van of, maar vooral van hoe wikkelen we dit netjes af. Eén voordeel heeft het debat in Duitsland in ieder geval: om je positie duidelijk te maken hoef je niet langer te erkennen dat je Eurofoob bent. Het zal voortaan voldoende zijn om te zeggen: Ich bin ein Berliner!

 

 

Eerder verschenen op Dagelijkse Standaard.