Dat was schrikken. Een toeristisch barokkerkje ontsierd door een islam-groen Arabisch kalligrafietje met als begeleidende tekst:

“(…) we zien er de naam Allah (God) met een van de 99 namen die moslims Hem toekennen namelijk die van zijn Majesteit”

Met behulp van de Duitse taal en bijbehorende mindset is het makkelijk om bovenstaande foute gelijkschakeling der godsdiensten te ontmaskeren: onze oosterburen hebben namelijk twee woorden voor: ‘dezelfde’, en maken dus een onderscheid tussen: ‘derselbe Gott’ en ‘der gleiche Gott’  en met dat denkpatroon is het veel eenvoudiger dan voor Nederlandstaligen om verschillen te onderkennen tussen goden en religies. En dan is het onderscheid ook snel gemaakt als men kijkt naar verdere inhoud en vormgeving van Christendom en Islam.

Een aantal essentiële verschillen: God en Allah hebben een verschillende biografie en bibliografie. Niet alleen staat er nergens in de Bijbel dat er na Christus nog een profeet zou komen, maar de Bijbelse God is bovendien een Triniteit. Verder hebben beide godsdiensten inderdaad een boek. Maar het gaat niet om de vorm zoals sommige naïevelingen en subsidieverstrekkers menen, doch om de inhoud: de bijbel is door mensen geschreven en de koran zogenaamd door Allah en zou dus eeuwigheidswaarde hebben. En dus staan de aansporingen in de koran voor gelovige moslims om mensenrechten te schenden jegens vrouwen, homo’s Joden, Christenen, ongelovigen en geloofverlaters na 1400 jaar nog steeds overeind, in strijd met onze normale democratisch tot stand gekomen wetten [1].

In de christelijke theologie leert men daarentegen: alles wat in de bijbel staat was toen, bij die mensen daar, in die situatie. En daar kan men zich dan door laten inspireren. Verder staan bij ons de regula aurea ‘Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doet dat ook de ander niet’ en de christelijke naastenliefde centraal in het hier en nu; en dat staat diametraal tegenover de haat en de übermensch promotie van de koran. Bovendien is voor een moslim de focus vooral verticaal naar hun god en het leven na de dood, zodat er geen noodzaak wordt gevoeld voor onderwijs of vrijwilligerswerk.

In Maleisië dat de laatste jaren nogal radicaliseert en opstanden van Moslimminderheden in bijvoorbeeld Thailand en Myanmar opstookt, is men wat analytischer dan bij ons en is het tegenwoordig zelfs strafbaar om een andere god dan die van de moslims allah te noemen, zoals daar eeuwenlang gebruikelijk was.

De attitude jegens godsdienst lijkt soms wel wat op die jegens kunst: niet alleen worden mensen die zich kritisch uitlaten over een (al dan niet gesubsidieerd) kunstobject weggezet als domme barbaren, maar veel essentiëler was de in de tachtiger jaren in een voormalige rijksuniversiteit gevoerde discussie over de insteek van de studie kunstgeschiedenis: de vraag was (kort door bocht) of kunst autonoom is en kunstenaars eigenlijk slechts bezig zijn met aemulatio van zichzelf en hun voorgangers, of anderzijds dat kunst vooral de resultante is van allerlei historische en contemporaine maatschappelijke context zoals welvaart, politieke situatie, filosofie, literatuur, stand van de techniek etc. Die universiteit koos toen voor de versimpeling, zoals velen dat uit onwetendheid of uit eigenbelang doen in de discussie over de islam.

Maar ook de islam is in de praktijk helemaal geen losstaande onveranderlijke doctrine, doch een ideologie met een reli-sausje die in tijd en per regio steeds muteert, zoals blijkt uit tientallen elkaar bestrijdende stromingen en groeperingen zoals de Soennieten, Sjiieten, Salafisten etc. En daarom hebben de apologeten van de islam telkens weer succes met dezelfde debattruc: het beweren dat islam-geïnspireerde terroristische aanslagen niets met de islam te maken hebben, omdat hun eigen referentiekader hun eigen subjectieve ideaal is van hun eigen autonome islam van 1400 jaar geleden.

Een groot probleem van die koran is dat ze werd geschreven in de Arabische taal, die stikt van de homoniemen, en waar woorden soms wel dertig verschillende nuances hebben.  Of men wel of niet afhankelijk is van een vertaler maakt niet uit: het blijft drijfzand.

Dat is goed te zien op de lijst van de 99 namen van allah.’[2] De meeste epitheta lijken voor ons positief: maar wat betekent  een voor ons onschuldig klinkend woord zoals ‘majesteit’ zoals staat op het kalligrafietje in die kerk (zie foto) voor mensen in het Midden Oosten , betekent dat woord dan niet gewoon ‘allah de dictator’? En wat te denken van nr. 81 op de lijst: ‘Al-Muntaqim’: ‘de wraaknemer’. Dat is, lijkt me, helemaal niet christelijk.

Dat muzelmanse geloof staat dus heel ver van (de variaties van) het Christendom. Een priester of dominee die de islam en het Christendom gelijk probeert te stellen en beweert dat het om dezelfde god zou gaan , houdt zijn kudde voor de gek met oppervlakkig cultuurrelativisme en verkondigt gewoon ketterij.

---

1. B.v. ook soera’s 5:33; 9:5, 29
2. De Spaanse is het meest uitgebreid.

---

Dit artikel verscheen eerder op Polderland