De kabinetsformatie zit nu in het stadium waarin van alle kanten aan partijen wordt getrokken of dat ze juist worden weggeduwd. In vroeger tijden was het de taak van het staatshoofd om in zo’n geval een indringend gesprek te hebben met een aantal van de betrokkenen, waarvan het staatshoofd vond dat ze aardig bij elkaar pasten in een meerderheidskabinet. Dat dit beter werkte dan het huidige gemanoeuvreer in de Kamer wordt iedereen steeds duidelijker. Zie nu de PvdA eens.

Vroeger, ja vroeger. Toen waren er partijen die beseften dat het landsbelang boven hun eigen voorkeuren ging, ook op persoonlijk vlak. Tijdens de campagne hebben we al gezien wat Buma van Pechtold vindt, maar daarover komt verder niets naar buiten. Dàt is professioneel. Maar goed, ik had in dit stukje niet het plan om op D66 in te hakken.

Het belangrijkste gemanoeuvreer nu is er op gericht de PvdA aan de startlijn te krijgen. Dat blijkt uit alles, niet in het minst het onrustige gedraai van betrokken partij zelf. Eerder merkte ik al op dat de PvdA wel te porren is voor een linksig kabinet, maar als de dood is voor een tweede avontuur waarin zijzelf de meest linkse flank vormen. Alsof de partij nog te redden valt. Volgend jaar krijgen we in de gemeenten nog een enorm offensief om de PvdA weer op de kaart te zetten op lokaal niveau, en als dat mislukt wordt het tijd de restanten te begraven, of over te doen aan een liefhebber van politieke curiosa. GroenLinks de oude feministen, de homobeweging eerlijk verdelen tussen GL en PVV, de arbeiderscontacten naar de SP en de regenteske lobby les laten geven bij GL en SP. Er is genoeg dat nog nuttig gebruikt kan worden achter de schermen, al wordt het speciaal bij GL dan wel een beetje druk met Duyvendak en zo.

Maar er wordt dus hard getrokken aan Asscher cs. Dit weekend nog door VVD-europarlementariër Van Baalen. De Mastodont van het Maidan zegt:

het gevoel te hebben dat deze (afwerende) houding nog kan veranderen. Volgens hem kan de PvdA niet zoals eerder het CDA in de oppositie goed “herbronnen”, omdat ze daarin de kleinste linkse partij in de schaduw van GroenLinks en de SP zou zijn.

Of de PvdA echt in de schaduw zou staan van GL en SP? Ongetwijfeld rekent men op de media, en hoe terecht dat is was te zien aan de kwalificatie die een kabinet met de PvdA alvast kreeg van de NOS:

Een coalitie van VVD, CDA, D66 en PvdA zou met 80 zetels in de Tweede Kamer op een ruime meerderheid steunen, en ook wat betreft de combinatie van progressief en conservatief bij de voorkeur van Pechtold passen.

Een ruime meerderheid van 80 van de 150. Het blijft een kwestie van perspectief, natuurlijk, maar bij mij begint ‘ruim’ bij een coalitie die meer dan 90 zetels heeft.

Asscher wil eerst woensdag een debat om boven tafel te krijgen waarom GL eerder afhaakte. Maar in dit korte interview beluisterde ik wel de wens mee te praten, maar ook een enorme koudwatervrees. Daaruit spreekt de vrees uiteindelijk te worden opgeknoopt als blijkt dat de PvdA lager heeft geboden dan GL. Asscher, met andere woorden, wil graag, maar wil ook heel graag weten wat zijn concullega van GL geboden heeft en waar het voor hem op hield. Dat gaat weer af op een bekend spelletje waar niemand wijzer van worden gaat. Dijsselbloem blijft intussen roepen dat de PvdA niet regeren gaat, en in de uitgedunde fractie is De Dijs de enig overgebleven zwaargewicht naast de fractieleider. Misschien is dat uiteindelijk maar beter ook. Om dat te onderstrepen besluit ik met een minder bekend maar uiterst toepasselijk citaat van Albert Einstein:

We cannot solve a problem by using the same kind of thinking we used when we created them.

En nog een andere als geheugensteun voor onze progressieve landgenoten:

The impossible is often the untried. [J. Goodwin]