De kabinetsformatie gaat nog zeker een week langer duren dan gedacht omdat de cijfers die het CPB na doorrekening naar Zalm terugstuurde niet het door de formerende partijen gewenste effect zullen hebben.

Wie bovenstaande nu nog niet als slappe smoes herkent, begrijpt niets van politiek. Dat het een drogreden is, suggereert weliswaar dat men nog steeds de wil heeft er met de huidige vier formerenden uit te komen, maar ook dat het eigenlijk als hopeloos moet worden beschouwd tenzij één partij alsnog door de pomp zou gaan.

Het excuus van de onverwachte tegenvaller die het CPB zou hebben gepresenteerd is bespottelijk. Dat van het CPB bij alle partijen al lang bekend is hoe de modellen van het CPB werken, en met het draaien aan welke knop bepaalde uitkomsten fictief kunnen worden bereikt is eveneens gesneden koek voor partijen die daarop vaak hun bedriegen van de parlementaire pers baseren. Slechts het rekenkundige onbenul van deze onderafdeling van de MSM wil er nog geloof aan hechten. Dat die PP evenmin veel ziet in het kabinet Rutte3 zoals daaraan nu wordt gewerkt zal eveneens weinig actief speurwerk genereren. Ergo, er is onmiskenbaar iets gaande, maar men is eigenlijk niet geïnteresseerd in wat er gaande zou kunnen zijn.

En daarmee zijn we weer aangeland bij die levensbeschouwelijke conflicten tussen D66 en ChristenUnie. En bij mijn vaste overtuiging dat we nog steeds af koersen op een minderheidskabinet VVD-CDA. Ik geef VVD-CDA-D66-CU nu nog minder dan 20% kans, en verhoog mijn inschatting van VVD-CDA naar een kleine 70%.

Er is niet alleen nog steeds geheel niets bekend gemaakt over een mogelijke oplossing van dat conflict over die levensbeschouwelijke pijnpunten, na al dit en vorig uitstel is eveneens duidelijk wat ik daar over al eerder stelde: de ChristenUnie zal er niet voor door de pomp gaan. Dat zou betekenen dat men een weg moet zoeken om D66 door de pomp te wringen. Eigenlijk zie ik daarvoor maar één oplossing: dat Pechtold burgemeester van Amsterdam mag worden.

Dat is logischer dan het klinkt, en niet alléén een vorm van handjeklap. Als D66 buigt voor de keiharde eis van de CU zal het Pechtold in de ogen van progressief Nederland onherstelbaar bespottelijk maken, ook al is het punt waarop dit gebeurt mogelijk geen speerpunt van hun eigen ideeën. Dat houdt dus in dat Pechtold heel veel moeite zal hebben zichzelf overeind te houden als politiek leider van zijn partij, die dan definitief als baantjesjagers en niet-progressief zullen worden afgeschilderd.

Vanuit het perspectief van D66 wordt dan de kwestie: wat doen we met Pechtold? Want een leider die dusdanig geblutst uit de onderhandelingen komt kun je missen. Het kabinet is geen optie, want niet alleen maakt dat Pechtold niet minder een schietschijf, dan moet er in de Kamer alsnog een nieuwe leider op het schild worden gehesen. Onhandig, ondoenlijk.

De truc moet nu worden hoe Pechtold te laten accepteren dat hij spijkerhard gegarandeerd Amsterdam als hoofdprijs krijgt. Gezien het moderne illusionisme met vertrouwenscommissies en de samenstelling van de Amsterdamse gemeenteraad zal dat nog helemaal niet meevallen, zeker niet nu bij de gemeenteraadsverkiezingen van 2018 het onderwerp partijkartel hoog op de agenda zal staan. Een doorgedrukte benoeming van Pechtold zal D66 dan veel kwaad doen. Dus sukkelen de onderhandelingen nog een tijdje voort.