Met die overname van De Telegraaf door het Vlaamse Mediahuis vraag je je af of die krant nog wel hetzelfde blijven zal. Want het kritisch vermogen van NRC is toen hen dat overkwam tot onder nul gedaald. Hoe ziet een toekomstige kabinetsformatie er uit zonder konkelende Telegraaf? Anders dan nu, dat kun je eenvoudig voorspellen.

Want terwijl het NRC zich braaf en geduldig koest houdt tot er officieel nieuws is, roert De Telegraaf zich alsof sommige politici van GroenLinks er met de kroonjuwelen van door willen. Niet dat de krant daarin overigens ongelijk heeft. Bovendien is die stilte heel onheilspellend. Want als je alsmaar niets hoort, weet je dat ons Nederlanders een kool van epische proporties wordt gestoofd. Die men zal proberen ons in het geheel door de strot te duwen. Wat dat betreft houd ik me graag aan Stalins adagium: vertrouwen is goed, controle is beter.

Het leuke van de link hierboven is dat die ook leidt naar politici van D66, die slechte ervaringen met GL hebben. En VVD-politici die gnuivend mededelen dat GL er tijdens de college-onderhandelingen weinig van gebakken hebben. Toch zijn dat maar schijnwinsten. Voor GL gaat het er nu om op vertrouwenwekkende wijze voor enige tijd het pluche te kunnen bezetten. Voor de toekomst van de partij is dat een belangrijker winstpunt dan wat men in de formatie precies binnen halen zal. Dat heeft ook voor de ChristenUnie gewerkt – zozeer zelfs dat als GL uiteindelijk faalt bij de lopende onderhandelingen, het aan boord hijsen van de vijf zetels van Gert-Jan Segers cs de volgende logische stap zal blijken te zijn. Daaraan was pakweg 20 jaar terug echt geen serieus woord gewijd, en dat illustreert het wel.

En terwijl de onderhandelingen voortgaan, wordt de onrust binnen de andere partijen groter. Niet die aanvoerder van D66 – die per slot van zake lokaal de oppositie aanvoert omdat hij niet ‘links’ genoeg was om mee te mogen doen – zal binnen zijn partij stampij gaan maken als de stilte langer aanhoudt, maar de partijgangers van het CDA. Wat dat betreft is het jammer dat de VVD door de problemen rond de zaak-Keizer een goed excuus heeft de partijleden te vragen zich even gedeisd te houden en de leiding te vertrouwen. Hoewel je ook de wijsheid van deze pappen en nathouden-strategie ter discussie zou kunnen stellen: de VVD heeft in 2013 bewezen dat een woedende achterban de koers van de partij wel degelijk sterk beïnvloeden kan.