Kabinetsformatie – de ministersverdeling
Vandaag wordt Rutte3 beëdigd. Een laatste interessante kan van deze kabinetsformatie werd deze week aangesneden door de VVD-voorzitter van de Eerste Kamer: wie worden de baas op de door meerdere ministers gedeeld ministeries?
War dit onder andere zo interessant maakt, is dat het de nadruk legt op het fenomeen minister zonder portefeuille. Staatkundig is dat een bewindsman die geen departement heeft om zich hoofd van te noemen. Dat er voor deze ministers wel degelijk een portefeuille is doet er wat het staatsrecht betreft minder toe. Het gaat om de volgende ministersposten:
De vernieuwing houdt (..) een risico in. “Het kan tot interne concurrentie op een ministerie leiden. Want wat bijvoorbeeld als er extra geld te verdelen is? Of erger nog: wie krijgt het op zijn bordje als er bezuinigd moet worden?”
Hoogleraar staatsrecht Elzinga (Rijksuniversiteit Groningen) begrijpt de zorg. Maar hij denkt niet dat de nieuwe opzet ongrondwettelijk is. Volgens hem is al duidelijk wie de baas wordt en wie “toch een beetje een tweederangsminister is die zich naar de echte minister moet schikken”. De formateur heeft een onderscheid gemaakt tussen de ministers ‘van’ en de ministers ‘voor’, zegt hij, en de ministers ‘van’ zijn net iets belangrijker. “Dat weten de mensen die worden aangesteld van tevoren.”
Elzinga maakt het wellicht wel pijnlijker duidelijk dan de bedoeling was. Deze constructie heeft als resultaat dat er nu een nieuw soort staatssecretaris wordt gecreëerd: een staatssecretaris met stemrecht in de ministerraad, die zich ook minister mag noemen.
Het is feitelijk een gevolg van de fusie van ministeries een aantal jaren geleden. Met het samengaan van departementen werd het aantal ministers kleiner, maar voor Rutte3 is dat aantal weer aanzienlijk vergroot. Met bovenstaande kunstgreep als resultaat.
Het bizarre is dat twee van bovengenoemde ministeries ook nog een staatssecretaris krijgen. Op Volksgezondheid, Welzijn en Sport komt Paul Blokhuis namens de ChristenUnie, Justitie en Veiligheid krijgt Mark Harbers specifiek voor de Asielzaken. Aan diegene van de ministers op zo’n departement deze verantwoording schuldig zal zijn zal de verhoudingen nog wat pijnlijker afbakenen.
Ons volledige dossier van deze kabinetsformatie vindt u hier.
Geweldig zo’n duur opgetuigd kolos van een kabinet dat het niveau van wethouder niet ontstijgt. Maar meer hebben we ook niet nodig als de directieven uit Brussel komen.
Het is om te huilen.
Goede observatie. Echter, indien we deze zaak terugvoeren tot de bron dan zien we dat dit samenspel tussen de wetgevende- en uitvoerende macht, de Nederlandse rechtsstaat beheerst en haar bevolking overheerst. De acteurs in de wetgevende- en uitvoerende macht doen wat hen belieft, zonder wezenlijke veranderingen allereerst op te nemen in een verkiezingsprogramma. Ze heersen als zelfstandige macht dat aan niets en niemand verantwoording aflegt. En wij staan erbij en kijken ernaar. Als konijnen verlamd en starend in het licht van de naderende goederentrein.
1. De TK2017:
– vooraf gemanipuleerd door de meeste media
– onwaarschijnlijke uitslag samengesteld: tegen vel, maandenlange, peilingen in;
hertelling is op zijn plaats.
2. Dit “kabinet”, dat de gepresenteerde verkiezings-uitslag NIET representeert:
– ministers-verdeling is onevenredig.
– een M.P. die tussentijds naar dat “EU”-konstrukt zal vetrekken. En daarbij
ON-DEMOCRATISCH de zgn. “transfer-unie” door zal drukken: het laatste beetje soevereiniteit en economische onafhankelijkheid verkwanselend. Land-verraad.
– 2 “ministers”op 1 post: die onderling gaan “sjoemelen”= verantwoordelijkheid afschuiven.
– in de Tweede Kamer een meerderheid van exact 1 [een] zetel; vandaar dat de betrokken fractie-leiders er de boel bij elkaar moeten houden= interne fractie-diktatuur.
– t/m een “minister” mw. Al-Qaq – Kaag, getrouwd met een “hoge” Arabier uit de PLO-Arafat-clan, met een portret op haar werkkamer van die [Egyptenaar] Yassr Ararfat:
aanhanger van de Muslim Broederschap en decennia-lang een van de grootste terroristen-leider.
Elke dag, blijkt het weer erger te kunnen ….
Slechts een systeem van gekozen Minister-President kan de gecombineerde macht van parlement en uitvoering breken! Tot dat moment is het aanmodderen met de Nederlandse rechtsstaat.