Nu het kalifaat van IS zo goed als volledig ten onder is gegaan richt onze staatsomroep zich op propaganda om jihadgangers aan een veilige en (vrijwel) ongestrafte terugkeer naar ons land te helpen.

Vanmorgen dook op de site van de NOS een artikel op waarin een bewuste jihadmoslima – geen slavin – vanuit een gevangenenkamp in Syrië haar teleurstelling in het kalifaat van IS belijdt, en zwanger is van bezorgdheid voor haar geboren en ongeboren kind uitdrukt. Ze wil terug naar Nederland.

Heel roerend.

Probleem schijnt te zijn dat Nederland een direct en specifiek beroep op haar uitlevering doen moet. Anders doet men daar niets voor haar. Dat is niet vreemd, want de nog steeds in een kalifaat gelovende moslima;s zijn in staat direct dor te reizen naar de volgende islamitische brandhaard ten einde daar opnieuw een stel kinderen op de wereld te schoppen. Zoals bijvoorbeeld Libië, al komen ook Irak, de Egyptische Sinaï en Afghanistan in aanmerking. Dat men daar in Syrië niet veel in ziet is daarom niet meer dan logisch.

Resteert de vraag waarom wij haar terug zouden moeten nemen? Uit het hele interview blijkt dat de basis van haar redenatie om naar het kalifaat te vertrekken haar onaangetast in het hoofd is blijven steken.

Die laatste groep verblijft in een apart deel van het vluchtelingenkamp Ain Issa, vlak bij Raqqa. VRT-journalist Rudi Vranckx ontmoet daar de Nederlandse Aisha (niet haar echte naam). Gekleed in een zwarte nikab, van top tot teen bedekt, vertelt ze hem haar verhaal.

Op 19-jarige leeftijd, nu vier jaar geleden, kwam Aisha naar Syrië, waar ze trouwde met een jihadist uit Antwerpen. “Mijn man zit nu vast, ik weet niet wat er met hem gaat gebeuren. Ik heb hem nog één keer gezien, daarna zijn onze wegen gescheiden.”

Oh?

Als ik nog steeds dezelfde gedachten zou hebben, was ik wel in Raqqa gebleven.

Aisha

(..)

Volgens Aisha is haar gedachtegoed inmiddels veranderd. Anders was ze naar eigen zeggen wel in Raqqa gebleven. “Ik ben daar weg gegaan, ik heb een keuze gemaakt”, zegt ze tegen Vranckx.

Het kalifaat is volgens haar veranderd. “Al dat onrecht was er eerst niet, het was er goed. Ik maak bijvoorbeeld zelf de keuze om een nikab te dragen, daar was ik vrij in. In Nederland word ik raar aangekeken met een nikab aan.”

Ah!! Totaal geen spijt van de keuze voor een islamitisch kalifaat, alleen was het niet het goede kalifaat.

Ze beseft dat ze in Nederland waarschijnlijk wordt opgepakt en naar de gevangenis moet. “Maar dat is altijd nog beter dan hier blijven, met name voor mijn kind.” Dat er wantrouwen is jegens terugkeerders, vindt ze jammer. “Iedereen verdient een tweede kans.”

Dat zullen al die mensen die mede met haar instemming door IS zijn vermoord toen ze nog dacht dat IS het juiste kalifaat was fijn vinden om te horen, van die tweede kans.

Toch heeft ze geen spijt dat ze vier jaar geleden naar Syrië is afgereisd en in het kalifaat heeft geleefd. “Het was een school voor mij, ik heb er veel geleerd. Het heeft me echt verder gebracht.”

Maar is dat een reden om haar nu terug te brengen? Uit alles blijkt dat bij de eerstvolgende oprisping van een islamitische gek ‘Aïsha’ weer klaar staat in het gelid te springen en haar bijdrage te leveren. Ook vanuit Nederland. Eens jihadgangers, altijd jihadgangers.

Laten we hopen dat ze bij vertrek meer dan één nationaliteit had, en dat de volgende minister van V&J een steviger ruggengraat heeft dan  dat PvdA-volk dat nu mede aan de touwtjes trekt. Denationaliseren en verder nooit meer naar vragen. Jammer, maar helaas.