Jeugdgevangenissen
In het NRC van 29 oktober jl., las ik tot mijn niet geringe ergernis dat er mogelijk jeugdgevangenissen gesloten gaan worden. De leegstand zou zodanig groot zijn dat het onverantwoord zou zijn die gevangenissen open te houden. En stonden die gevangenissen leeg omdat er een gebrek aan mensen zou zijn die voor opsluiting daarin in aanmerking zouden komen, dan zou ik hartelijk met de sluiting instemmen.
Maar zo is het natuurlijk niet. Al sinds jaar en dag schommelen immers de oplossingspercentages van de ter kennis van de politie gekomen misdrijven tegen burgers gericht, rond de 20. Indien we kijken naar de slachtofferènquetes blijkt dat er nog geen procent van de jegens de burger gepleegde misdrijven uiteindelijk tot een rechterlijke bestraffing leidt. En dan hebben we het uiteraard niet over kleinigheden, ook al worden veel misdrijven ten onrechte onder de noemer van ‘kleine criminaliteit’ of (moderner) veelvoorkomende criminaliteit geschaard. Dat klinkt kennelijk wat minder ernstig, ‘kleine’ criminaliteit, maar die leidt er geregeld toe dat slachtoffers nog jaren met psychische en/of fysieke gevolgen ervan kampen. Van opsporing en vervolging komt het echter zelden.
Maar ook al dat anders zou zijn, en de dader gevat zou worden, dan nog is dat geen enkele garantie dat die ook achter de tralies zou verdwijnen.
Ik link maar weer eens naar het artikel van Paul Andersson Toussaint, freelance journalist in het NRC van 29 december 2009, een artikel waarin hij aan de hand van onder meer door de voormalig PG Doctors van Leeuwen geïnterpreteerde gegevens komt tot een strafrechtelijke reactie van rond de 1, 25% van de jegens burgers gepleegde misdrijven. Ik citeer:
“Voormalig procureur-generaal Docters van Leeuwen is een van de weinigen die al ruim vijf jaar geleden de noodklok luidde, onder meer in deze krant (27 maart 2004). Hij rekende voor dat per jaar acht miljoen delicten plaatsvinden in ons klunzenkoninkrijk. „Daarvan belanden er 250.000 bij het openbaar ministerie. Er komen 100.000 zaken voor de rechter. Eén procent van acht miljoen is tachtigduizend. Laten we niet millimeteren: de rechter behandelt vier à vijf procent van alle delicten. Dus: met 95 procent gebeurt niets. Weet u wat dát betekent? Van de honderd slachtoffers wordt er bij vier of vijf wat gedaan.”
Dat is het laagste percentage in Europa, constateerde hij. Als we nou wel millimeteren, dan blijkt dat er dus in 1,25 procent van de gevallen maar wat wordt gedaan. En daarvan leidt maar een deel tot een veroordeling. Hij pleitte voor een nieuwe Deltaplan, een harde en radicale aanpak van de criminaliteit. De pakkans verhogen, veelplegers hard aanpakken, veel langer straffen, recidivisten niet meer loslaten en criminele asielzoekers uitzetten. zero tolerance. Dat hoeft geen tien jaar te duren.”
http://ayaanhirsiali.web-log.nl/ayaanhirsiali/2009/12/wie-na-geweld-a.html
Voeg daarbij dat er in hetzelfde artikel gerept wordt van 1700 criminelen die ten onrechte op vrije voeten zijn in en rond Amsterdam, en het lijkt me duidelijk dat de leegstand van (jeugd)gevangenissen niet verklaard wordt door een tekort aan criminelen, maar veeleer door een tekort aan opsporing, vervolging en bestraffing van criminelen.
Wat wil je ook in een land waar hoofdcommissarissen zich geregeld als ‘echte dienders’ op de borst slaan zonder ook maar de minste blijk te geven van enige schaamte over het feit dat het oplossingspercentage van wel ter kennis van de politie gekomen misdrijven al sinds jaar en dag rond de 20 schommelt. Wat wil je in een land waar de verantwoordelijk minister niet dagelijks ter verantwoording wordt geroepen voor het schromelijk tekortschieten in uitgerekend de enige taak die de staat historisch heeft: het verschaffen van veiligheid, en mocht dat een keer niet lukken, het bestraffen van de dader. Als we ergens een staat voor hebben, dan is het daarvoor, en nergens anders voor.
Het is om die reden dat we hebben ingestemd de overdracht aan de staat van het geweldsmonopolie. Dat is ons inmiddels komen te staan op een staat die niet alleen niet meer ten behoeve van de burgers functioneert., maar die ook nog eens zodanig ongebreideld is dat de lucht uit de samenleving erdoor verdwijnt, en daarmee, het is niet anders, de legitimiteit van de staat. Dat zou een staat die de vruchten van de arbeid van de burger als eigendom beschouwt, en vertel me niet dat het anders is, zich beter dienen te realiseren, want de kruik gaat zo lang te water als die barst natuurlijk. En hoe meer criminelen de staat binnenlaat/gedoogt/niet opsluit, hoe eerder de kruik barst natuurlijk.
Maar gezien het bericht in het NRC over de mogelijke sluiting van gevangenissen, is er ook met het nieuwe kabinet geen sprake van dat de staat de werkelijkheid van de uit de hand lopende en niet gecorrigeerde criminaliteit onder ogen wenst te zien. Niet de werkelijkheid zoals die is, maar de werkelijkheid zoals die op papier terecht is gekomen, dat is waarop wordt gereageerd.
En zo kan het dan zijn dat er blijkbaar bedacht wordt dat, nu men blijkbaar niet in staat is mensen die dat verdienen achter tralies te zetten en gevangenissen dus leeg staan, men de gevangenissen dan maar beter kan sluiten. Hoe absurd is dit?
Waarom ontbieden de verantwoordelijke bewindslieden niet de korpsbeheerders en hoofdcommissarrissen om hen onomwonden duidelijk te maken dat de oplossingspercentages omhoog dienen te gaan, en hen te berichten dat hun herbenoemingen afhankelijk zijn van hen op dat gebied gerealiseerde resultaten.
Uiteraard dient dan tevens een einde gemaakt te worden aan het opportuniteitsbeginsel, dat het Openbaar Ministerie de vrijheid geeft zelf te bepalen welke zaken wel en niet vervolgd dienen te worden.
Maar tot het zover is, moet het OM het nog een keer snel even doen, gebruik maken van de vrijheid een vervolging niet te beginnen dan wel te staken. En dan heb ik het natuurlijk over de zaak tegen Wilders. Met de geslaagde wraking van de rechtbank (die ik het helemaal niet slecht vond doen), is de situatie ontstaan dat het onderzoek ter terechtzitting opnieuw dient aan te vangen, iets wat altijd zo is als de samenstelling van de rechtbank gewijzigd is. Dit betekent dat het OM de bevoegdheid heeft om de dagvaarding in te trekken, waarmee de zaak tot een einde komt, want dat kan het OM zolang het onderzoek ter terechtzitting nog niet is aangevangen.
Voeg daarbij dat het Hof het OM heeft opgedragen om Wilders te dagvaarden, niet meer en niet minder dan dat, en het lijkt me duidelijk dat een dergelijke handelwijze het OM niet alleen in een buitengewoon gunstig daglicht stelt, maar ook een heleboel tijd scheelt, tijd die besteed kan worden aan vervolging van delicten die wel slachtoffers maken. Vreemd dat het OM niet eerder bedacht heeft, voor aanvang van het eerste onderzoek ter terechtzitting, dat het de dagvaarding ook toen al had kunnen intrekken, maar misschien zie ik het wel te simpel.
Van mij mogen (jeugd)gevangenissen worden gesloten, hoe eerder hoe liever, maar dan wel omdat zij leegstaan omdat een zinnige bestrijding van de criminaliteit eindelijk eens ter hand genomen wordt, en de cellen leeg staan omdat mensen wel uitkijken om op het criminele pad te gaan, en niet omdat politie en justitie het wel best vinden, wat ze er van bakken. Tot die tijd lijken me de gevangenissen nog hard nodig, niet op papier wellicht, maar wel in de kenbare werkelijkheid.
Helaas vermoed ik dat eerder tot een verbod op scooters zal worden besloten, dan geprobeerd zal worden criminele bestuurders en bijrijders aan te pakken. Nou ja, het scheelt in ieder geval een hoop scooterherstel-werkplaatsen, zullen we maar zeggen.
Dit artikel verscheen eerder al op 31 oktober 2010 op Artikel7.nu