Eurotop dit weekend, reken er maar op.

Vandaag krijgen we het spektakel te zien, dat behalve Italië ook Spanje op een hellend rentevlak komt. De financiële markten geloven niet langer, dat het leiderschap dat de eurozone zo hard nodig heeft, binnen de beschikbare instituties tot ontwikkeling kan komen. Het is een harde conclusie, maar voor alternatieve visies lijkt weinig ruimte meer.

Woensdag 9 november was de dag dat de Italiaanse rente omhoog liep tot 7,48%, wat niet alleen een stijging met een vol procentpunt binnen één dag betekende, maar ook de ECB onder Duitse druk noopte haar steunaankopen te staken. In feite is Italië daardoor op drift. De ‘spread’ tussen de Italiaanse en Duitse rente nadert nu de 5,5%, waar tot nog toe 4,5% als absolute grens van wat houdbaar is werd beschouwd. Of Sergio Berlusconi al dan niet vandaag nog aftreedt lijkt niet langer ter zake te doen.

“Confidence fears test Italy” kopt de Financial Times vandaag. Geen krant die bekend staat om haar hysterische benadering van het wereldnieuws, maar met deze kop lijkt zij zich verplicht te voelen haar lezers te doordringen van de ernst van de situatie.

Wereldwijd zullen de beurzen vandaag lager openen, want nu Italië niet langer gesteund wordt, bezit Spanje evenmin nog langer een houdbare positie. En met het wegglijden van deze beide giganten, gaat nu eindelijk gebeuren waar we al een tijdje voor vreesden: het systeem van de eurozone loopt onherstelbare scheuren op, en begint uit elkaar te vallen.

Het is op het moment dat ik dit schrijf nog niet aangekondigd, maar onvermijdelijk is er dit weekend een nieuwe Eurotop, en het is heel wel mogelijk dat tenminste de financiële specialisten en partijleiders binnen de nationale parlementen stand-by zullen blijven, om zich door hun regeringsleiders op de hoogte te laten houden.

 

Eurobonds
Waarom? Omdat er voor het behoud van de eurozone en de wellicht zelfs de EU nog slechts één weg openstaat, en dat is het instellen van Eurobonds.

We willen ze niet, Duitsland wil ze evenmin, en het zou de facto de instelling van een transferunie betekenen. Maar het is de enige sprong die de regeringsleiders nog achter de hand hebben als zij het Europese federale raamwerk willen redden. En ondanks het geschutter van het afgelopen jaar lijkt er weinig twijfel aan, dat de belangrijkste spelers dat inderdaad wensen.

Eurobonds lossen de problemen overigens niet op, maar ze kunnen een paar jaar uitstel van executie betekenen. En als ze niet worden ingesteld, is het moment van die executie eerder uren weg, dan weken.

Het is een angstwekkend visioen, die instelling van Eurobonds. Niet alleen doordat Noord-Europa voor de zwakkere Zuid-Europese broeders zal moeten bloeden, maar vooral, omdat een terugkeer van de rust op de financiële markten ongetwijfeld zal leiden tot een behaaglijk achterover zakken van juist die regeringsleiders die al jaren achter zijn met het plegen van financieel groot onderhoud aan hun zwalkende en eigenlijk op te grote voet levende staten. In stilte is de invoering van de Eurobonds de afgelopen weken al voorzichtig voorbereid. Het noodfonds waarin de EU de BRICS-landen uitnodigde kan nauwelijks worden gezien als anders dan juist dat. Immers, de gehele EU zou zich voor dat fonds garant stellen, hetwelk specifiek ten goede zou komen aan het stutten van de positie van zwakke landen op de obligatiemarkten? Een betere definitie van Eurobonds heb ik nog niet gezien.

 

 

Eerder verschenen op Dagelijkse Standaard.