Voor wie meent dat Israël een koloniaal project is en geen bestaansrecht heeft, geef ik een beknopt overzicht van de historie.

De geschiedenis van Israël en het gebied eromheen is lang en complex. Ik breng het terug tot essentialia die belangrijk zijn in het kader van het huidige conflict. Israël is een land aan de Middellandse Zee en een haven aan de Golf van Akaba. Het grenst aan Libanon, Syrië, Jordanië, Egypte en de Palestijnse gebieden, waarbij Israël sinds 1967 de Westelijke Jordaanoever en Golan hoogvlakten bezet houdt en deels onder zijn bestuur heeft gebracht. Ik ga hier niet in op de diverse oorlogen en vredesverdragen die gesloten zijn.

Het betreffende gebied was eeuwenlang de arena voor strijd tussen Semitische volkeren die daar verbleven, te weten Joden, Ammoniten, Edomiten, Amalekiten en Filistijnen. De Joden gingen heen en terug naar en uit Egypte. In de moderne tijd komt de regio onder de knoet van de Grieken, de Romeinen en tenslotte de Ottomanen. De kruisvaarders trokken te vuur en te zwaard naar de regio om het christendom veilig te stellen tegen moslim overheersing en ter bescherming van Joodse en christelijke heiligdommen, met mede als gevolg de Slag van Tannenberg in 1410. Het Ottomaanse Rijk was een islamitisch rijk dat een gebied omvatte van Noord-Afrika, Midden Oosten en grote delen rond de Middellandse Zee met Turkije als middelpunt. Het rijk bestond van 1299 tot 1920. Na een hevige strijd werd in het vredesverdrag van Sèvres van 1920 besloten het gebied op te delen waardoor landen ontstonden als Syrië, Irak, Libië, Jemen, Saoedi-Arabië en Palestina. De Joden zijn eeuwenlang onderworpen, onderdrukt en verdreven geweest door de Grieken, de Romeinen en de Ottomanen. In de strijd tegen de Ottomanen hebben de Joden de kant gekozen van de latere winnaars, de Fransen en de Britten. Als erkenning voor die steun stelden de Britten dat de Joden terug kunnen naar het Brits mandaatgebied, het huidige Israël. Daar hebben de Joden gehoor aan gegeven. Ze hebben veel grondgebied opgekocht van de Turkse eigenaars tijdens de Ottomaanse overheersing. Veel grondgebied naar de Joden betekende dat veel Palestijnen vertrokken, veelal niet goedschiks.

In 1917 had de Britse minister Arthur Balfour een declaratie uitgevaardigd waarin de hoop werd uitgesproken van een ‘nationaal thuis voor de Joden in Palestina’. Na jaren van strijd van moslims jegens de Joden omschreef de Britse overheid in een ‘white paper’ in 1939 de limiet waarbinnen de Joodse immigratie mocht plaatsvinden, het huidige Israël. Het voorstel was om driekwart van het gebied toe te kennen aan Arabieren en één kwart aan de Joden. Het gebied Palestina bestond immers voor het ontstaan van het zionisme voor 90% uit Arabieren. Het plan werd afgekeurd door de Arabieren die immers meenden dat het gebied Arabisch is dus waarom zou je één kwart afstaan aan de joden. Bijkomend is dat in het collectieve geheugen van Arabieren verankerd zit dat het gebied gedurende zes eeuwen de regio 100% Arabisch was in het Ottomaanse Rijk. Omgekeerd weten de joden dat ze in die tijd onderdrukt werden. De komst van Hitler-Duitsland betekende dat veel Joden naar wat het gebied gingen dat later Israël ging heten. De Joden gingen door hun toenemend aantallen het gebied als hun eigendom beschouwen met hun eigen wetgeving, gezondheidszorg, bureaucratie en militaire bescherming. Het zorgde voor strijd met moslims, die met lede ogen aanzagen dat het gebied Joods was geworden.

De Palestijnse kwestie werd in 1947 voor de VN gebracht en er werd besloten de regio op te splitsen: ten westen van de Jordaan werd Joods en ten oosten daarvan werd Palestijns en Jeruzalem werd internationaal. De verdeling zou nu 50/50% joden/Arabieren zijn. Het plan werd goedgekeurd door de Joden, maar niet door de Palestijnen in de Arabische Liga. De Britten besloten in 1948 de regio te verlaten. In 1948 werd de nieuwe staat Israël uitgeroepen met Ben Goerion als minister president. Israël werd lid van de Verenigde Naties in 1948. Nadien zijn vier oorlogen gevoerd. Arabieren vielen aan over de regio maar de Joden wonnen  glansrijk. De Joden hebben het gebied tot grote bloei gebracht. Israël is de enige democratie in de regio, en geldt als een vooruitstrevend westers georiënteerd land op het gebied van IT en technologie. Er zijn vele pogingen gedaan met hulp van de Amerikanen om tot een regeling te komen die voor zowel Joden als Palestijnen bevredigend zou zijn, de twee statenoplossing. Telkens leek een oplossing nabij maar telkens kwam het er niet omdat een twee statenoplossing de erkenning van Israël vereist. Dat is telkens een brug te ver voor Palestijnen. In het huidige Israël zijn Palestijnen voor 20% vertegenwoordigd en zij zitten ook in het parlement; christenen 2%, druzen 1,6%. De Joden hebben onwettig bezit genomen van de West Bank en zelfs een minister woont er.

Terugkijkend lijkt het einde van het Ottomaanse Rijk het beginpunt van de huidige problemen. Er ontstond een regio onder Brits mandaat, maar zonder dwingende autoriteit. De regio was deels woestijnachtig, ruw, onontgonnen en lag er voor het grijpen voor degenen die ermee aan de slag wilden in land- en akkerbouw en schapen hoeden. Dit neemt niet weg dat in Palestina bewoond werd voor 90% door Arabieren en zij menen dat zij de oudste rechten hebben over de regio. Ze hadden echter geen wettelijk mandaat over het gebied. De historische gebeurtenissen zorgden ervoor dat de regio na 1920 door de Joden bevolkt en ontgonnen werd. Dit was zeer tegen de wens van Palestijnen die in opstand kwamen met de ineffectieve Palestine Liberation Organization, PLO met Yasser Arafat. Hamas manifesteerde zich voor het eerst in 1987 in de Gaza strook tijdens de eerste intifada, opstand. Hamas declameerde in 1986 dat het bestaan van Israël onwetmatig is. In 2006 verkreeg Hamas gekozen wetmatigheid door Palestijnen. Israël bestrijdt dat het land geen wetmatigheid heeft gezien het verkregen internationale mandaat. Hamas gaat zich te buiten aan onvoorstelbare gruwelijkheden jegens Joden. Deze jodenhaat heeft per definitie de goedkeuring van Palestijnen. Uit de reacties blijkt dat het niet alleen de instemming heeft van moslims maar ook van delen van de westerse bevolking. De overige Arabische landen lijken Israël te erkennen en waarderen in de recente Abraham akkoorden. Tragisch is de huidige tweespalt binnen Israël zelve met president Bini Netanyahu als vermeend corrupt mikpunt.

Israël is een miniem klein terrein omgeven door een zee aan Arabisch gebied. De Palestijnen hebben diverse kansen gehad om een afgescheiden deel van dit gebied te verkrijgen. Dat was eerst drie kwart ervan. Dat wilden ze niet, ze wilden alles. Toen werd hen vijftig procent voorgesteld. Dat wilden ze niet. Ze wilden alles en ze wilden Israël nooit en te nimmer erkennen. Nu hebben ze nog veel minder dan de helft maar een tweestaten oplossing willen ze niet, ze willen alles en vooral: Israël niet erkennen. De menselijke historie is vergeven van diverse vormen van landje pik en van meerderheden die het voor het zeggen krijgen. Stel je voor dat indianen nu tegen Amerikanen zeggen: jullie moeten het land compleet aan ons teruggeven, want wij waren hier eerst. Stel je voor dat de Aboriginals tegen de Australische bevolking zou zeggen: jullie moeten het land compleet aan ons teruggeven want wij waren hier eerst. Absurd. De wereldgeschiedenis is op geluk en pech gebouwd. De wereldgeschiedenis is op omvolking gebouwd.

Hoe nu verder? Er wordt nu weer geroepen om een tweestatenoplossing maar dat is al zo vaak geprobeerd en steeds afgeketst op Palestijnse onwil omdat het erkenning van de verhoudingen zou inhouden en dat willen ze nooit en te nimmer. De kwestie lijkt onoplosbaar maar is het niet. Een structureel probleem is dat in de Koran jodenhaat opgesloten zit, zie de betreffende soera’s. De jodenhaat en jodenmoord is de heilige opdracht van Allah. Veilig voor joden lijkt het gebied dus nooit te worden. Hamas moet ontmanteld worden. Gaza dient Israëlisch te worden. De internationale gemeenschap doet er goed aan met kracht een Palestijnse staat te vestigen op de Westbank (kolonisten wegsturen) en Jeruzalem internationaal te maken. Internationaal toezicht moet blijvend over de regio heen, zowel over Israël als over de nieuwe Palestijnse staat op de Westbank. Hezbollah moet met kracht ontmanteld worden. Deze regio kan niet zonder krachtdadig internationaal toezicht om toe te zien op vrede.

Israël zal deze strijd gehavend in de publieke opinie overleven. Belangrijk is dat Saoedi-Arabië zich afzijdig houden. Zij tellen hun knopen. Ze hebben de goederen en diensten, de brainpower, veel te hard nodig. Israël past in hun plan om het Midden Oosten op te stoten in de vaart der volkeren.

---

Frits Bosch is macro-econoom en socioloog, auteur van “In Holland staat een huis, onbehagen bij de elite” en “Schaft ook Holland zich af?”, “Wereld op een keerpunt” en “Feminisme op de werkvloer”.

Meer van Frits Bosch vindt u hier.

Meer over Israël vindt u hier.