De “Haagse deradicalisering” blijkt te lijden aan Islaminfiltratie, en de politici die er geld aan gaven zijn nu … geschokt. Wat een klucht.

Gisteren kwam het AD met dit bericht:

In de Haagse achterstandswijken Transvaal en de Schilderswijk zijn salafistische jongerenwerkers actief die IS-propaganda vertonen en jongeren waarschuwen hoe inlichtingendiensten radicalisering herkennen. Hun handelen werd vorig jaar zo gevaarlijk, dat één man op dringend advies van de opsporingsdiensten moest stoppen als jongerenwerker.

En surprise, surprise, ’s middags betoonden de eerste lokale politici al hun geschoktheid. Dat het AD het en bloc publiceerde is al bijna dapper te noemen, want een populair bericht is het niet. Noodgedwongen riepen de politieke lokalo’s er prompt schande van. Zoals altijd.

Waaraan je je het meest moet ergeren, de hypocrisie over het rituele geroep nu, of de zelfingenomen stupiditeit waardoor dit ooit gebeuren kon is vrij eenvoudig te benoemen, omdat de komende weken zullen demonstreren dat er au fond niets veranderden zal. Dat is fraai herkenbaar aan waarop deze amateuristische nitwits zich concentreren:

Het CDA neemt de zaak hoog op. ,,We bereiken met al het gemeenschapsgeld en met de kennis van de AIVD het tegengestelde van wat we willen bereiken. En dat is schokkend’’, zegt fractievoorzitter Danielle Koster.
Ze begrijpt ook niet waarom de Haagse gemeenteraad nooit is ingelicht over de kwestie. ,,De burgemeester had dat kunnen en moeten doen. Bijvoorbeeld onlangs bij het polarisatiedebat dat we hebben gevoerd. Maar ook na de eerdere onthullingen over welzijnsorganisatie Xtra. Maar zoals eerder is gebleken: dit stadsbestuur houdt alles binnenskamers, tot ze via de media wordt gedwongen naar buiten te treden.’’

Het geld en al die gedane moeite vindt Koster erger dus dan het resultaat an sich? Zwakzinnig lokaal-politiek geleuter, met een horizon die eindigt bij haar schoenpunten. Maar ook:

,Dit is treurig, zorgelijk en onacceptabel’’, zegt Pieter Grinwis van ChristenUnie. En cynisch: ,,Den Haag is de stad waar de deradicaliseringsindustrie zelf radicaal blijkt. Waar politiek en jihadistisch salafisme bestreden wordt door salafisten. Waar kennis over het salafisme niet wordt gebruikt om het te ontmaskeren, maar om te maskeren.’’

AIVD
Laten we het niet over cynisme hebben. En al helemaal niet over de ‘kennis’ van de AIVD. De AIVD benoemde salafisme als aparte sekte/geloofsrichting binnen de islam, en meende op grond daarvan dat de werving van niet-salafisten soelaas kan bieden bij ‘deradicalisering’. Zonder ooit te willen aannemen van mensen die beter weten, en er hard voor hebben gestudeerd, dat de islam geen formalistisch gescheiden geloofsrichtingen kent zoals het christendom, maar een vloeiend spectrum vormt waarbij salafisme niet meer is dan een wat striktere levensopvatting van algemeen geldende leefvoorschriften voor àlle moslims. Als u zich die gedachte eigen maakt, valt eenvoudig te zien dat radicalisering eigenlijk niet bestaat in de zin van geloofsopvattingen, maar een persoonlijke extra stap is om bij de eigen godheid te komen. Deradicalisering binnen de islam is derhalve een onmogelijkheid, hoogstens een persoonlijke keuze. Dat jihadisme lang buiten beeld was binnen de islam was eerder van praktische aard dan een ideologische heroriëntatie.

De morele high ground
Maar als je leden van een vloeiend spectrum binnenhaalt om anderen te ‘deradicaliseren’, verlaat je je op de hoop dat ze niet zelf mee gaan bewegen in hun opvattingen. Onplezierig genoeg blijkt binnen de islam de morele high ground altijd te liggen bij de gelovigen die volgens de meest strikte opvattingen leven. Die verschuivingen zijn daarom noodzaak om binnen die groepjes geloviger wordende jongeren enig gezag te behouden. Zoiets moet vanzelf fout gaan. Een belangrijk verschil met het westerse christendom is dat in onze vèr doorontwikkelde maatschappij een dergelijke doorgedreven religiositeit vooral met verbazing wordt bekeken. Al is het zelotisme van de veralgemenisering van vluchtelingenopname wellicht een voorbeeld van de moderne variant er van die iedereen maar normaal schijnt te vinden.

Het enige waarover politici zich nu geschokt mogen tonen is de oogkleppen die men zichzelf bij de AIVD heeft opgezet. Doch zelfs dat verwijt is discutabel gezien de hysterie die uitbreekt als iemand iets zegt dat ingaat tegen het heersende geloof dat alle immigranten zielig zijn, maar verder net zoals wij. Niet alleen Geert Wilders is daarvan het meest herkenbare slachtoffer, maar bijvoorbeeld ook het hoofd van de Duitse veiligheidsdienst vorig jaar, toen die geen politiek gewenste maar ongerechtvaardigde paniek over rechtsextremisme verspreiden wilde, en vervolgens ontslagen werd onder de beschuldiging zelf rechtsextremist te zijn. Met andere woorden: die angstige stilte de waarheid te verbloemen is van het eigen maaksel van de politici. Vaak van henzelf, maar al te vaak vanwege andere politieke richtingen die menen de high ground (!!!) te hebben, waaraan deze laffe politici van CDA en CU (en ongetwijfeld vrijwel alle anderen in die gemeenteraad rechts van GroenLinks et al) altijd lippendienst bewijzen als dezen beginnen te oreren.

Wie een klimaat laat creëren waarin gezwegen dient te worden over àlle uitwassen van de islam, moet niet vreemd op kijken als er inderdaad niets gezegd wordt.