Dat IS-vrouwen die vanuit Nederland op jihad gingen nu terug willen is voorstelbaar – vanuit hun perspectief. Dat Nederland hierin een taak heeft? Nou, nee.

De houding van de regering is echter niet gewoon ambivalent, maar ronduit angstwekkend.

Het argument dat men geen Nederlandse ambtenaren bloot wil stellen aan de gevaren van het buitenlandse is even lofwaardig als achterhaald, en bovendien herkenbaar een rituele smoes. De regering wil het niet, maar durft niet nee te zeggen. Dat zij nu wordt gedaagd als De Staat laat zien dat die houding haar steeds meer een speelbal van juridisch goed ingevoerde actiegroepen doet worden. Urgenda, stikstofnormen, IS-vrouwen? Dit zijn geen onschuldig ogende kirrende allochtone meisjes meer, dit zijn geharde slavendrijfsters die hun echtgenoten bijstonden in een middeleeuws soort huishouden, vergeleken waarbij die angstige Einde-der-tijders in Ruinerwold kinderspel zijn.

De rechters krijgen ongetwijfeld foto’s te zien van schattige meiskes met een stralende toekomst voor zich, en worden dan gewezen op een niet-bestaande verantwoordelijkheid die stralende toekomst alsnog voortgang te doen vinden. Alsof er sindsdien niets heeft plaatsgevonden dat je anders duiden kunt dan als een wat lange vakantie in een door oorlog verscheurd Arabisch land, waar ze zich hoogst ongelukkig in de echt lieten verbinden met de .crème de la crème van de lokale oorlogsmisdadigers, en daarmee enthousiast een fokprogramma opzetten. Om toekomstige generaties lokale oorlogsmisdadigers zeker te stellen, ook dat.

De 23 vrouwen en 55 kinderen zitten vast in al-Hol en al-Roj, twee kampen in Noord-Syrië, en worden bijgestaan door vijf advocatenkantoren. De vrouwen zijn de afgelopen jaren vanuit Nederland naar Syrië gereisd, veelal om zich aan te sluiten bij terroristische organisatie IS. Sommigen namen hun kinderen mee. Veel anderen hebben daar kinderen gekregen.

En waarom willen ze terug? Omdat hun mannen hun beloften aan hen niet waar konden maken door meer slavinnen voor hun huishoudens te leveren, en in plaats daarvan een eigen zandtuintje kregen. Ze zullen best spijt hebben, maar dat is niet het berouw der zondaren, doch de spijt der mislukking. En wat is onze verantwoordelijkheid voor de kinderen die daar geboren zijn? Nul.  Dat sommige van die IS-vrouwen hun in Nederland geboren kinderen mee namen op een dergelijk hachelijk avontuur is geen argument om hun of de kinderen terug te halen, in tegendeel. Die kinderen zijn geen staatseigendom, zodat ook de imaginaire verplichting om hen na een mislukt avontuur in den vreemde te repatriëren obsessief is, en geen juridische basis mag krijgen. Bovendien is het een eis een poging te doen om elders in een strafproces in te grijpen, om onze “eigen burgers” er aan te onttrekken.

Niet alleen wordt hier gevaarlijk geknabbeld aan de grenzen van de verantwoordelijkheid van de ouders, maar ook suggereert dit niet-bestaande eigendomsrechten van de staat op haar burgers op, ook nog eens op oneigenlijke wijze. Ook het compromis bevalt om die reden niet:

Alleen als ze zich melden bij de Nederlandse vertegenwoordiging in Erbil (Irak) of Ankara (Turkije) is het kabinet bereid ze naar Nederland te halen.

De VN eist dat we al die IS-strijders die oorspronkelijk hier hebben geleefd weer hierheen terug halen, en indirect is dit er een stap toe. De VVD ging hier afgelopen week al over in de fout. Waar we van af moeten is het hele idee dat Nederland verantwoordelijkheid zou dragen voor iedereen die ooit op Nederlandse bodem een openbaar toilet heeft bezocht. Dat gemonkel over ambtenaren die men geen gevaarlijke opdrachten geven wil, is kletskoek, stel eens principes. Zo belangrijk vindt het kabinet de grenzen toch niet meer? Waarom dan wel deze obsessie met wie zich er ooit binnen hebben bevonden? Het is de hoogste tijd de ambivalentie uit de discussie te halen. Het maatschappelijk gejank over die zielige IS-vrouwen moet de regering dan maar voor lief nemen – uiteindelijk worden de leden van de regering ook daar voor betaald.