Vanmiddag las ik een interessant stukje op Elsevier over migratie. Over de hierheen gevluchte Iraniërs, en hoe zij het deden als groep. De conclusie was niet opwekkend, en dat is eigenlijk nog te mild. Hier wat verdergaand commentaar.

In het stuk betoogt Gerry van der List, kort samengevat, dat Iraniërs het hier ondanks een hoog niveau van de hier belande en opgenomen vluchtelingen een stuk minder goed doen dan de autochtone bevolking. Dat je dat na 37 jaar aanwezigheid significant terug vindt betreurt hij, en voegt daar in mineur aan toe, dat hij op termijn ook weinig verbetering verwacht te zien.

Dit is in heel veel opzichten een opvallend stuk, al lijkt het verhaal an sich weinig spectaculair en lijken de cijfers voor opgenomen vluchtelingen zelfs redelijk goed. Maar dat is nu juist het probleem, dat hier subtiel wordt aangesneden: als een relatief kleine groep die goed omgaat met andere Nederlanders, van vrij hoog niveau ook nog, al zulke problemen heeft vrijwel ongemerkt in de Nederlandse bevolking op te gaan zonder significant afwijkende sociale cijfers, WAT MOGEN WE DAN VERWACHTEN VAN DE HORDES ANALFABETE HERSENCHIRURGEN die de afgelopen tijd de grens over strompelden? Hier werd op voorzichtige wijze een voorschot genomen op gigantische sociale problemen in de toekomst, waarbij je geen helderziende hoeft te zijn om te beseffen dat dit niet goed kàn gaan.

Ik moet zeggen dat de cijfers die Van der List gaf me wel verbaasden, en daarom ook tegenvielen. In mijn eigen woonplaats leven traditioneel veel Iraniërs, aangezien die hier vanaf de jaren zeventig vaak kwamen studeren. Rond 1985 had de lokale Iraanse studentenvereniging ongeveer 300 leden, en slechts een enkeling is ooit nog naar Iran teruggekeerd. Sociaal plezierige mensen om mee om te gaan trouwens. Sommigen van mijn beste vrienden… afijn, dat dus. Beschaafd, intelligent en veel van hen spraken het Nederlands na een aantal jaren heel behoorlijk. Vloeiend, eigenlijk.

Maar zoals gezegd:: het gaat hier om een hoog-intelligente groep beschaafde mensen uit een relatief goed milieu. Wie dat vergelijkt met de meute die de afgelopen 5 jaar aankomt weet dat er snel iets anders gebeuren moet dan met een hoofd in de zandbak koeren over de stralende toekomst met allerlei mooie multiculturele fantasieën. Het vervelende blijft dat er mensen zijn die het verzamelen van vluchtelingen tot een levensdoel verheven hebben. Dat is het verkeerde uitgangspunt, en kan voor niemand iets toevoegen behalve een rariteitenkabinet. Maar om dat rariteitenkabinet over het land te verspreiden en te zien of en hoe het zich aanpast(?), zonder gepaste en dwingende begeleiding, is vragen om moeilijkheden op een niveau zoals we dat nog niet hebben gezien. Ik speel niet graag voor onheilsprofeet, maar de perspectieven die dit stukje me aanreikten zullen me vannacht slecht doen slapen.