Intimidatie en provocatie worden in de Nederlandse rechtstaat in toenemende mate door politie en justitie toegepast. Een verhaal van een bespottelijke obsessie.

Mijn Leidse vriendin Sylvia Hoogland *) werd op het politiebureau ontboden.

In de onbeholpen geformuleerde uitnodiging die ze ontving voor het verhoor, repte de betreffende politiefunctionaris van ‘discriminatie’. Uiteindelijk bleek de aanklacht betrekking te hebben op een tweetal wetsartikelen die ergens anders over gaan, namelijk de artikelen 131 en 137d van het wetboek van strafrecht. Zie de afbeeldingen. Ze gaan over respectievelijk ‘opruiing’ en ‘haat zaaien’. Ze kreeg dit overigens pas te horen na telefonisch te hebben aangedrongen op duidelijkheid hieromtrent!

Geen geweld
Sylvia is niet op haar mondje gevallen en heeft uitgesproken politieke opvattingen. Onder andere vanwege het feit dat binnenkort bij haar in de buurt ‘een paar honderd testosteronbommen’ zullen worden gehuisvest zit ze behalve op fitness ook op een vechtsport.

Ze was jarenlang docente Duits op een middelbare school en is dus wel wat gewend, voor wat betreft jonge mannen en vrouwen die (nog) geen hogere opleiding genoten hebben. En ze is heel actief op Facebook. Ze schrijft daar af en toe zelf iets, maar veel vaker citeert ze reguliere en minder reguliere media: vooral kranten en blogs. Soms met een begeleidende regel tekst, soms zonder. En ze reageert regelmatig op postings van andere Facebook-gebruikers.

In de uitnodiging stond niet wat de aanleiding was voor het verhoor.

Ook tijdens het eerste deel van dat verhoor – waar overigens geen enkele politieman of vrouw geweld pleegde, daarmee dreigde of zelfs maar lelijke woorden gebruikte – werd niet aangegeven wie er aangifte tegen haar had gedaan en wat de precieze aanklacht inhield. In plaats daarvan werden haar vragen gesteld die niets met de aanklacht te maken hadden. Daarnaast waren er vragen die in de verte wel iets te maken hadden met het onderwerp van de aanklacht, maar die in niets deden vermoeden dat hier politiefunctionarissen aan het werk waren om de feitelijke toedracht van een mogelijk strafbaar feit boven water te krijgen.

Hart op de tong
Hoewel Sylvia pas enkele jaren de politieke ontwikkelingen in Nederland intensief volgt, had ze zo’n bizar, politie-onwaardig tafereeltje al zien aankomen. Omdat ze bovendien, zoals dat heet, het hart op de tong heeft, had ze een beroep gedaan op een bevriende jurist om haar te begeleiden. Overigens was ze in de uitnodiging expliciet gewezen op de mogelijkheid een advocaat mee te nemen. Zoals dat hoort. Het viel wel op dat daarin benadrukt werd, dat ze zo’n jurist echt wel uit eigen zak moest betalen. De man die haar begeleidde deed dat echter pro deo. Hij heeft persoonlijk ook zeer negatieve ervaringen met ‘anti-discriminatie’ hysterie.

Sylvia beriep zich tijdens het verhoor op haar zwijgrecht. Halverwege het gesprek werd duidelijk dat de aangifte afkomstig was van een moskeebestuur. Haar vermeende misdrijf bestond uit het intikken van een verzuchting van veertien woorden onder een FB-posting die ging over een protestactie tegen de aanbouw van een moskee: “Nu nog een paar varkenskoppen en de zaak is ludiek opgelost en zonder geweld”. Voor alle duidelijkheid: het betrof een posting van een andere Facebook-gebruiker, niet zijnde die moskee. Evengoed is er in de aanklacht sprake van dat de klagers in paniek waren geraakt. Door de gedachte aan het feit dat iemand aan varkenskoppen dacht. Een gedachte die ze op het spoor waren gekomen door daar goed naar te zoeken. De betreffende moskee heeft een alleszins relevante naam, waar ik verderop nog op terugkom: Al Hijra.

Kansloos
Uiteraard is een rechtszaak tegen haar op basis van die 14 woorden en die twee wetsartikelen volstrekt kansloos. Van “opruiing tegen het openbaar gezag” is immers in de aller verste verte geen sprake. Mocht een serieus deel van de functionarissen bij politie en justitie daar anders over denken dan is de democratische rechtstaat reeds mors- en morsdood. Dan is er sprake van een absolute tirannie. In dat geval zouden – dat is wel van een paradoxale ironie – de burgers van dit land dringend aan de slag moeten om weer een rechtstaat op te gaan bouwen: inclusief het opbouwen van een nieuw openbaar gezag.

Van opruien tot een strafbaar feit is hier ook geen sprake, sterker nog: er is helemaal geen sprake van opruiing tot enigerlei activiteit/feit. Het gaat hier om een verzuchting met een sprankje hoop erin. Die hoop heeft onder andere betrekking op het voorkómen van geweld. Artikel 137 d van het Wetboek van Strafrecht is een draak van een artikel, maar het staat helaas nog wel in het WvS. De gewraakte verzuchting bevat niets dat kan worden opgevat als ‘aanzetten (tot)’ iets concreets. En dat werkwoord is het kernbegrip van dit artikel, niet het extreem vage woordje haat. Een woord dat trouwens evenmin als ‘liefde’, ’god’, ‘vriendelijkheid’ of ‘chagrijn’ in enigerlei wet thuishoort, maar dat is iets voor in de Memorie van Toelichting bij het aanpassen of schrappen van dat wetsartikel.

Van ‘aanzet tot discriminatie’ is nog minder sprake: er wordt in wezen helemaal nergens toe opgeroepen. (Terwijl ook hier geldt dat het buitengewoon ongelukkig is dat ‘het maken van onderscheid’ op deze wijze in de wet is terechtgekomen.)

In algemene zin is het (kunnen) maken van onderscheid voor mens en dier zo onmisbaar als water en zuurstof. Nu staat er in het artikel wel een beperking bij dat ‘onderscheid maken’: het is ‘alleen maar’ strafbaar als men onderscheid maakt ‘wegens …’ en dan volgt een bizar rijtje van gedeeltelijk aangeboren, gedeeltelijk aangeleerde karakteristieken van mensen. In het onderhavige geval is duidelijk dat de klagers het hier willen doen voorkomen alsof er sprake is van (haat tegen) een godsdienst. Hierover verschillen echter de meningen in hevige mate. De wetgever in Nederland biedt hierbij geen enkel houvast.

Twee keer is de vraag naar de definitie van wat een godsdienst is aan de orde geweest in de Raad van State: bij het Ezelsproces (Tegen Gerard Reve) en het Walburgia-proces. In beide gevallen heeft de Raad van State er nadrukkelijk voor gekozen om hier geen duidelijke uitspraak over te doen. Dat is jammer.

Al Hijra
Een proces dat direct of indirect zou gaan over het al dan niet godsdienstige karakter van een verenigingsgebouw met de naam Al Hijra zou de rechterlijke macht voor een nog véél grotere uitdaging plaatsen. Ik citeer uit het Vademecum van de islam (De islam in 400 begrippen, uitgeverij Damon) over deze Arabische term. Het lemma gaat eerst over de historische en daarna over de hedendaagse betekenis ervan (nadruk toegevoegd):

De hijra is de emigratie (622) van Mohammed en zijn volgelingen van Mekka naar Yathrib (later Medina genoemd) als reactie op de toenemende vijandigheid in het polytheïstische Mekka. Vandaar bouwde hij de prille islam langzaamaan uit als politiek leider van een gemeenschap tot hij jaren later Mekka militair veroverde. Het wordt beschouwd als de start van de islamitische jaarrekening (Hijri-kalender) (…)
In het moderne discours van jihad betekent hijra nog steeds emigreren uit ‘niet-islamitische’ samenlevingen (…) om zich in een puur islamitische omgeving voor te bereiden op de jihad tegen onislamitische gebieden. De islamitische staat (IS of ISIS) roept moslims wereldwijd op om de hijra te maken naar Syrië en Irak om zich daar voor te bereiden op de jihad in hun thuislanden

De passage over de relatie met de mohammedaanse jaartelling heb ik niet vet gemaakt. Ik formuleer het zelf: hijra staat voor de verandering van de rol van Mohammed van would-be profeet naar echt wel krijgsheer. De hijra en de ermee verbonden jaartelling staan symbool voor het politieke karakter van de leer van Mohammed.

Vluchten uit Nederland
Ik ben er dus om diverse (nogal verschillende) reden vrij zeker van dat het niet tot een strafzaak zal komen tegen Sylvia. Toch ben ik boos. Heel boos. Niet omdat men bij de politie het gejank van het moskeebestuur te serieus genomen heeft: dat is alleen maar ergerlijk. Wel vanwege de absurditeit van de vragen die door deze mensen – in werktijd! – aan een ‘verdachte’ werden gesteld, zoals: “of ik wist wat de islam inhield” en nog geschifter: “of ik wist wat een varken voor moslims betekende”. Ik pleit niet voor hun ontslag, maar een berisping zou ik wel op z’n plaats vinden. Maar ja van wie?

De toppen van de politiekorpsen kennen een afschuwelijke oververtegenwoordiging van PvdA-ers. Die op televisie waarschuwen lichtvaardig aangifte te doen wanneer het om straatterreur gaat. Nog bozer ben ik omdat de vraagstelling van de betreffende beambten wel bedoeld leken om te provoceren. Een verhoor was helemaal niet nodig, en zeker niet zo een. De feiten zijn duidelijk, beter gezegd: het feitje is duidelijk. Iemand heeft een reactie ingetypt onder een Facebook-postje. Een reactie die door de zittende regering als politiek ongewenst wordt beschouwd.

Ik weet niet zeker wat ik ernstiger vind: intimidatie of provocatie. Ik ben woedend dat politie en justitie misbruikt worden voor dit soort praktijken. Deze actie hoort in een serie. Van huisbezoeken vanwege tweets tot arrestaties van Pegida-mensen waarbij men weet dat die arrestaties onrechtmatig zijn. Ik weet wel wat me extra boos maakt over dit specifieke incident: Sylvia overweegt nu serieus om te emigreren uit Nederland.

Had ik al geschreven dat ze boven de 70 is?

——————————————————————————

*) Een schuilnaam natuurlijk.