Het aantal kinderen per hoofd van de bevolking neemt af, maar desalniettemin groeit een obsessie met ons nageslacht. Dat verandert de samenleving, en niet ten goede.

Het lijkt de meeste mensen te ontgaan, maar er is een parallelle ontwikkeling bezig in de samenleving, van een vermindering van rechten voor volwassenen (veroorzaakt door een besparende en zich uit het publieke domein terugtrekkende overheid) en een toenemende belasting van kinderen met volwassen zaken. Binnen de jeugdzorg heet dat laatste kindermishandeling, maar daarbuiten wordt het van alle kanten aangemoedigd.

Kinderen die zich uitspreken met hun puberbreintjes voor een betere wereld -voor zover ze begrijpen wat ze zelf zeggen- en juichende volwassenen die niet genoeg kunnen benadrukken hoeveel wij van die ‘dappere en wijze’ kinderen kunnen leren. Bij het zien van het puberale en schunnige gebazel van deze onrijpe jongmensjes, die op hun zelfbedachte ‘studiemiddag’ de ideeën van hun ouders en leraren vertolken, krijg ik persoonlijk braakneigingen.

Voorgeprogrammeerde welvaartskindertjes die nog nooit enige strijd voor hun eigen bestaan hebben hoeven leveren. De selfie-generatie. Jongetjes en meisjes van dertien die roepen aangerand te willen worden (‘fuck my ass, not the planet’) om daarmee de planeet te sparen en hun vaders en moeders die dat grappig vinden. Hoe lang kun je als cultuur in een neerwaartse spiraal blijven. Arianne Grande is tegenwoordig het grote voorbeeld voor jongeren, omdat ze…..eh, eruit ziet als een meisjesachtige barbiepop dat met haar kontje kan draaien, net als de rest van de talentloze commerciële horde die vooral hits blijft scoren door goede marketingstrategieën.

Waar hebben kinderen eigenlijk last van?
De vreemde dubbelzinnigheid rondom de obsessie die we wereldwijd, maar vooral in ons eigen land hebben met kinderen, is dat we aan de ene kant alle belanghebbende organisaties onafgebroken horen roepen dat alle kinderen kwetsbaar zijn, terwijl we tegelijkertijd lijken te verwachten dat diezelfde kinderen de wereld gaan redden. Kinderen moeten tegenwoordig met alle geweld participeren en zich politiek engageren op zéér jonge leeftijd (zoals in de sektarische beweging die wordt aangestuurd door prinses Laurentien, die voor € 45.000,- met de gebrainwashte minderjarigen een middagje Shell of Unilever komt doen), want ‘recht op kind zijn’ is dan even geen issue meer.

Dat speelt alleen bij gezinnen die bij Veilig Thuis op de radar komen, want daar is iedere geestelijke belasting van het kind door de ouders meteen fataal en met levenslange gevolgen (ACE’s!), omdat er in dit domein door de geitenwollen sokken een boterham verdiend kan worden met precies het tegenovergestelde van waar de neo-liberalen utopisten onze kinderen mee opzadelen. Een keertje meemaken hoe je ouders ruzie maken in de keuken, een veel voorkomende situatie dat ieder kind waarschijnlijk meerdere malen zal meemaken in zijn leven, is een ‘ernstige bedreiging van de ontwikkeling van de jeugdige.’ [Mensen in de jeugdzorg hebben nooit relatieproblemen of uitsluitend op momenten dat het pedagogisch goed uitkomt!]

Daarentegen kan nadenken door elf-jarigen over de verwoesting van het klimaat, de wereldzeeën, de regenwouden, de atmosfeer, kinderarbeid en migratiestromen met bijbehorende verdrinkingen (hoera, het jeugdjournaal!) helemaal geen kwaad. Het is toch zo goed dat kinderen zich al vroeg bewust worden van wat er allemaal speelt op onze planeet. Huh? Een klein conflict in de huiskamer is desastreus voor hun sociaal-emotionele ontwikkeling, maar alle wereldproblemen bij elkaar op de bordjes van kinderen die de rekentoets nog niet met succes kunnen afleggen, kan geen kwaad?

Volwassenen worden afgepoeierd
En dan nu over naar de volwassen, of wat daarvoor moet doorgaan. Met een overheid die fundamentele mensenrechten aan haar laars lapt door de rechtsbescherming voorwaardelijk te maken, met ‘poortwachters’ = ambtenaren van de overheid die gaan bepalen of iemand wel of geen recht heeft op een advocaat afhankelijk van of de zaak kansrijk is of niet! Bepaalt de te verwachten uitslag en de inschatting van de (volgens de overheid onnodige) kosten of iemand wel of niet in een rechtsstaat leeft? Blijkbaar. En het wordt nog fraaier als men zich beseft dat veel van die processen tegen de overheid zelf gevoerd worden, wat regelrechte belangenverstrengeling is.

Dat in Nederland de slager altijd zijn eigen vlees keurt kan niet beter bewezen worden dan met dit frauduleuze politieke gekonkel die een zoveelste poging betreft om de overheidsfinanciën op orde te krijgen door de rechten van volwassen mensen in te perken. Een ander voorbeeld hiervan is het beruchte drang & dwang, dat de grotendeels ondeskundige sociale wijkteams in staat stelt om ouders maatregelen op te leggen zonder dat een rechter toetst, ook omdat dit net iets goedkoper is dan wanneer er wel volgens de juiste procedure een OTS wordt aangevraagd bij de rechter. Niet dat deze chantagepraktijken binnen de jeugdzorg een nieuwtje zijn, maar vanaf het begin van de Decentralisatie werd deze hulpverleningsdwang officieel benoemd en als ‘instrument’ gepresenteerd, omdat de verwachting was dat er dan enorm op juridische kosten kon worden bespaard.

Jammer voor de rechtsstaat, maar de balans moet kloppend gemaakt worden. Dat dus in het civiele recht, waar ook nog wat andere zaken spelen zoals meer dan veertig jaar geen feitenonderzoek bij vermeende ontwikkelingsbedreiging van het kind, zorgonthouding bij het kind door het afschaffen van de verplichting een universitair geschoold persoon het kind te laten onderzoeken (alternatief stellen van Art.35 Uvb.Wjz en tegenwoordig trage doorverwijzing door wijkteams en quota voor huisartsen) maar het rechtssysteem als geheel komt tegenwoordig € 50 miljoen tekort, waardoor er niet langer zorgvuldig gewerkt kan worden. In vergelijking met Duitsland [1] hebben wij aanzienlijk minder politieagenten en rechters op iedere honderdduizend burgers.

‘Duitsland heeft twintig rechters per honderdduizend inwoners, Nederland heeft er ongeveer tien. Dit is schandelijk weinig. …. In Nederland zijn er op honderdduizend burgers 213 politieagenten tegenover 302 in Duitsland’.

Minder kwaliteit om geld over te houden
De oplossing in Nederland is dat je dan gewoon minder aangiftes opneemt, minder tijd neemt voor rechtszaken, de wachtlijsten voor de rechtbank laat oplopen en mensen het recht op een advocaat ontneemt in diverse zaken waar de overheid van mening is dat dit overbodig is. Zo kan een ouder pas een advocaat krijgen als het dossier van Veilig Thuis wordt doorgestuurd naar de Raad voor de Kinderbescherming, zodat de noodzakelijke juridische ondersteuning in het voortraject ontbreekt en de ouder in het verdere verloop vrijwel kansloos is en straks krijgen we dus de ambtenaar-scheidsrechter die bepaalt of iemand een advocaat op toevoegingsbasis krijgt bij het procederen tegen zijn eigen werkgever.

Niet zo lang geleden wilde men in de Tweede Kamer nog de Raad voor de Kinderbescherming de bevoegdheid geven om zonder een rechter zelf een ondertoezichtstelling op te leggen en niet lang daarvoor wilde men diezelfde RvdK nog afschaffen en hun taak overdragen aan het toenmalige Bureau Jeugdzorg en AMK, thans de Gecertificeerde Instelling en Veilig Thuis. De gemene deler bij dit soort ideeën is altijd dat het goedkoper moet en dat er geen controlemechanismen van buitenaf nodig zijn, omdat de jeugdbeschermers het allemaal zo goed bedoelen!

Dan krijg je van dat ‘checks and balances’-gezever, waarbij mijn linkerhand controleert wat mijn rechterhand doet. In de overvloed aan kind-termen die doen vermoeden dat half Nederland geld verdient aan kinderen (belang-van-het-kind, stem-van-het-kind, het-vergeten-kind, Raad van kinderen, etc) staan we voor één onopgelost probleem en dat is het ontbreken van de definitie van het ‘belang van het kind’ zodat het volkomen willekeurig is wat men er onder verstaat, door wie en door welke organisatie. Een door toedoen van Jeugdzorg verstoten vader, verwoordde het op de volgende wijze:

‘Belang van het kind eerste overweging’

De Raad voor de Kinderbescherming stelt:

“Het belang van het kind is niet als zodanig gedefinieerd of gekaderd.….. Wat de RvdK wel heeft vastgesteld is dat het belang van het kind steeds centraal staat en dat de belangen van het kind de eerste overweging zijn bij eventueel ingrijpen” ……

Omdenken:

Ik ga alleen werken met mooi weer…… ‘mooi weer’ is niet als zodanig gedefinieerd of gekaderd…… Wat ik wel heb vastgesteld is dat het mooie weer steeds centraal staat en dat het mooie weer de eerste overweging is bij eventueel werken” ……
Weet u wanneer ik ga werken???

De kind-dwepers hebben belang bij het kind
Ouders worden binnen de Jeugdzorgketen behandeld als kleine kinderen, omdat de jeugdzorgindustrie – inclusief de overheid die haar dit werk laat doen – zich niet verantwoordt voor haar werkwijze met een rationele onderbouwing en feitenonderzoek, maar werkt op basis van gevoelens en indrukken, aangevuld met het therapeutische ‘omdat ik het zeg!’, omdat helaas ook de rechters vaak blind meegaan in het speculatie-circus, maar van kinderen verwacht deze samenleving in toenemende mate de oplossing voor alle wereldproblemen en de toekomst van de mensheid.

Het onderliggende spel dat gespeeld wordt bij de kinderhysterie die ons land al jaren in de greep houdt, wordt duidelijk als we het belang van het kind aan een nader onderzoek onderwerpen, want een kind heeft grofweg twee belangen in deze wereld. Het eerste belang van het kind is om in veiligheid, met liefde en warmte te kunnen opgroeien en het tweede belang is om te weten waar het vandaan komt (genetische band) vooral vanuit de identiteitsvorming op latere leeftijd.

Het is een regelrechte schande dat ouderverstoting in Nederland nog op zo’n grote schaal voorkomt, terwijl er talloze studies en onderzoeken aan zijn gewijd in de loop der jaren in binnen- en buitenland. Waar het op neerkomt is dat de overheid te laf is om het probleem echt aan te pakken en bij die lafheid zich graag verschuilt achter de valse eenzijdige argumentatie van de jeugdzorg dat een kind gebaat is bij ‘rust en structuur’, met totale negatie van het belang van het kind de (andere) ouder(s) te kennen.

‘De mythe van de bloedband’
Niet alleen wordt een genetische band ontkend als belangrijke factor in de ontwikkeling van het kind, ook is het kind vaak slachtoffer van een onevenwichtige opvoeding, omdat de vader-of moederfiguur ontbreekt, om nog maar te zwijgen van de rest van het familienetwerk. Het smoesje dat het kind niet gebaat is bij ingrijpen door de politie bij omgangsfrustratie door één van beide ouders, wordt nooit naar voren gebracht als een kind op aangeven van Jeugdzorg moet worden weggehaald door de sterke arm der wet.

Capabele biologische ouders (maar ook liefhebbende pleegouders) zijn kansloos als Jeugdzorg bepaalt dat een kind moet verkassen, ongeacht of een kind veilig gehecht is en een gestructureerd leven heeft. Wij laten kinderen in Nederland willens en wetens opgroeien zonder een vader of moeder, die in veel gevallen wel geschikt bevonden en beschikbaar is. Tegelijkertijd laten diverse private- en overheidsprogramma’s die kinderen politiek willen engageren ons geloven dat deze halve weeskinderen zorg kunnen dragen voor de toekomst van de planeet en het lot van de mensheid.

Gezinsintegriteit onder vuur
Het sociaal-politieke gespuis dat deze ideologische machinerie in stelling brengt om de integriteit van gezinnen te ondermijnen, gaat uit van het principe dat de meerwaarde van gezinnen een mythe is, omdat de bloedband volgens hen van geen betekenis is. Dat gezinnen desondanks wel in een zo vroeg mogelijk stadium ondersteund moeten worden in de opvoeding (het liefst al prenataal), is niet omdat ze van gezinnen of het gezinsleven houden, maar omdat ze gezinnen zien als een soort broedmachines die kinderen ‘produceren’ voor het sociaal-politieke systeem waarin ze geboren worden. (15). Ze moeten als het ware sociaal-politieke übermenschen worden, die meer mensenrechten hebben dan volwassenen.

Dwyer
Een belangrijke aanjager van deze collectivistische maakbaarheidsdoctrine is Jan Willems van de universiteit van Maastricht, die in navolging van de Amerikaanse professor in de rechten James G. Dwyer beweert dat kinderen ‘superieur zijn aan volwassenen’. Het plan is om op termijn de kinderrechten, zoals vastgelegd in het Kinderrechtenverdrag van de Verenigde Naties, te verheffen boven het punt van gelijkwaardigheid en de rechten van volwassenen daadwerkelijk ondergeschikt te maken aan die van kinderen. Wat dat voor consequenties heeft voor de rechten van kinderen als zij zelf volwassen worden (een devaluatie van hun mensenrechten?), dat is een logisch probleem waar je bij dit soort wereldverbeteraars natuurlijk niet mee moet aankomen.

---

Dit essay verscheen eerder op Darkhorse Essays

---

1. Pagina 247/248