Als het gaat over Donald Trump, immigratie en andere ongemakkelijke waarheden zijn we geneigd daar een reeds voorgekauwd moreel etiket aan te hangen. Om er dientengevolge ook niet verder over te hoeven nadenken, betoogt Wim van Rooy.

Was het maar zo simpel…
Het lijkt erop dat het Westen zich naar aanleiding van wat in de VS gebeurt, namelijk de scheiding van kinderen en hun ouders bij immigratie in dat land, in een soort existentiële crisis bevindt, en als dat te zwaarwegend klinkt, dan kan men toch spreken van een ethische crisis. Iedereen immers vindt zo’n scheiding onmenselijk, en mocht dat de finale conclusie zijn van wat er aan de hand is, dan was de (ethische) redding nabij: afschaffen die handel.

Maar er is natuurlijk meer dan de obsolete zelfverheffingsfrasen, zoals: dit kan niet in een liberale rechtsorde, Trump is een halve fascist, een onmens, hier wordt een lijn overschreden. Was het maar zo simpel, en helaas: voor velen is het zo simpel. Deze kokette uitspraken (Trump is een fascist — zoals politieagenten in de jaren zestig en zeventig door de 68’ers ‘pigs’ werden genoemd, of gestapo), gegenereerd door wat men in het Engels ‘armchair philosophy’ noemt (leunstoeldenken), komen neer op het politiek correcte ritueel van mentale masturbatie. Dat leidt tot geen enkel waarlijk engagement, maar die hysterische uitspraken voelen weldadig in het eigen hoofd en ontwijken een probleem waarmee het Westen nu al decennia kampt: brengt deze beschaving de wil op om te overleven? Is de overgave van onze beschaving gewild, en door wie en waarom? Of is die overgave nu al een onomstotelijk feit, onder meer omdat men het dogma hanteert dat men er zelfs niet over mag spreken? Is de ‘grand remplacement’ (Renaud Camus) van de autochtone Europese en Amerikaanse bevolking zich langzaam maar soms ook erg brutaal aan het voltrekken en is de tsunami (oei, verkeerd woord!) die in de roman ‘Le camp des saints’ (Jean Raspail) zo omineus beschreven wordt al helemaal aanwezig?

Vader De Croo, die Renaud Camus zeker niet gelezen heeft, wéét het en bevestigt het: over niet zo erg lange tijd is de burgemeester van Antwerpen een — vul zelf in (want Feind hört mit). Van deze onverdachte bron, die oud en gedachteloos genoeg is om de poten onder de eigen stoel weg te zagen, kan men niet zeggen dat hij bijvoorbeeld een racist is, wat men tussen twee haakjes van Renaud Camus wel beweert, onder meer omdat hij (terecht) opmerkte dat men vanaf een bepaald moment in de jaren zeventig het concept ‘ras’ niet meer mocht gebruiken, en dat was voor de rood-groene bobo’s, gesecondeerd door les gens bien-pensants uit bijna alle partijen, al genoeg om hem als racist te brandmerken. Zo makkelijk gaat dat. Bij racisme en het spreken erover begeeft men zich in een mijnenveld waar men nooit ongeschonden uitkomt. De parti pris in dezen zijn zo groot dat zelfs een simpel gesprek erover onmogelijk is geworden. Censuur en autocensuur doen hun werk grondig en de burgerlijke dood is iemands deel als hij er toch over nadenkt of schrijft.

Het hart is soms een slechte raadgever
Even terug naar onze ethiek en de ongemakkelijke casus van de immigratie, de scheiding van ouders en kinderen, en hoe erop te reageren: denkt men op korte termijn, of lange termijn? Gesinnungsethik of Verantwortungsethik? De oude Max Weber, een socioloog zoals men ze nu niet meer maakt, en al zeker niet in de academies waar de social justice warriors van de sociale wetenschappen de plak zwaaien, had het schrandere inzicht dat het hart soms een slechte raadgever is.

Laat men het gemakkelijk verleidbare hart spreken of eerder het verstand op lange termijn? Uit alle onderzoek immers blijkt dat vele hardwerkende burgers in het Westen het wel gehad hebben met immigratie, dat ze er geen enkele vorm van verrijking in kunnen ontwaren, dat ze elke dag zien hoeveel leed andere culturen aanrichten, dat ze niet begrijpen waarom politici van nagenoeg alle kleuren dat fenomeen door hun strot willen duwen en dat ze, als ‘kers op de giftige taart’, moeten zwijgen dat ze zweten, en vooral voortwerken om de immigratie te betalen die — dat blijkt weer uit de studies die men in onze kranten niet vindt — geen voordelen biedt, alleen maar nadelen: het uiteenrafelen van de sociale cohesie, de agressie ten opzichte van de westerse cultuur en de vele, bijna gebillijkte misdaden gepleegd uit naam van een héél ander stelsel dat men niet mag veroordelen op straffe van uitsluiting.

Het stelt het gezond verstand voor een raadsel, want een en ander begrijpen is onmogelijk, tenzij men ervan uitgaat dat het een bewuste politiek is, of een politiek die zo’n dynamiek heeft gekregen dat hij niet meer terug te draaien is. En dan komen die kinderen aan de grens en worden de boten teruggestuurd…

De wil tot overleven?
Het verstand zegt neen, maar het hart bezwijkt bij een wenend kind. Que faire? Het is een ongemakkelijke vraag, juist omdat de westerse mens zich in zijn consumptiecocon dat soort vragen nooit heeft moeten stellen. In fine wordt de vraag opgeworpen in hoeverre we het Westen nog willen verdedigen en het niet willen zien verpieteren onder de massale aanslag die gepleegd wordt onder het mom van mensenrechten, de nieuwe politieke religie.

Heeft het Westen nog de wil, het libido tot overleven? Vereist het overleven van het Westen als beschaving een soort verzet dat van een ‘ruwheid’ is die het Westen niet langer kan opbrengen? Een ruwheid die andere culturen nog wel hebben en die ons roerloos achterlaat. Het Westen laat zijn grenzen nu niet meer verdedigen door de barbaren (zoals Grieken en Romeinen dat opvatten), maar het laat die andere culturen de boel overnemen.

Culturen met hun eerwraak, oorlogs- en veroveringszucht, met hun polygamie, kinderhuwelijken, onthoofdingen, met hun afwijzen van de scheiding van kerk en staat, hun minachting voor het Westen, hun afschuwelijke sharia en navolging van de vele ahadith met Mohammed als insan al kamil (de perfecte mens!), met hun duiveluitdrijvingen, hun gebrek aan libido sciendi, hun zuigende slachtofferporno, hun achterlijkheid, hun antisemitisme, hun vrouwenverachting, hun homofielenhaat, hun demografisch overschot. Kortom: laat het Westen de met bloed, zweet en tranen bevochten beschaving overnemen door een testosterondynamiek die via zijn sluwe precepten, vooral die van de Moslimbroederschap, elke dag veld wint? Daarbij ruim en breed geholpen door de vele westerse collaborateurs die het Westen haten en die, zoals in het verleden, de totalitaire verleiding niet kunnen weerstaan.

Shocktherapie
Het is o.m tegen de culpabiliserende achtergrond die het Westen zo eigen is dat de vraag naar de grens en het kind, naar de jonge man (the youth bulge) en de boot, zich afspelen. Alleen artsen en advocaten zijn blijkbaar zonder grenzen, maar een land? Een land bestaat bij de gratie van een grens, zoals ook de eigen woonst grenzen heeft, ook voor de do-gooders. Oud-68’er Régis Debray schreef zelfs een boek met de titel ‘Eloge des frontières’! Wat een inkeer!

Waarom is iemand die illegaal een grens oversteekt, mét zijn kinderen, blijkbaar niet iemand die een wet overtreedt, en waarom mag hij dan niet gescheiden worden van zijn kinderen? Dat gebeurt toch telkens als iemand gearresteerd wordt en in de gevangenis belandt, dus ook als hij kinderen heeft. Sinds wanneer is het een mensenrecht dat men zijn kinderen mag meenemen in een gevangeniscel of in een bewaakte plaats? Is het verbod daarop in bijna alle landen dan niet even harteloos? Zijn dat dan allemaal verderfelijke Trump-landen? Bijna de helft van die kinderen komt alleen aan, dus niet vergezeld door hun ouders, iets wat men in de mainstream media niet kan lezen.

Maar er is meer. De shocktherapie die Trump hanteerde en die door velen wordt aangevoeld als volslagen ongepast en onmenselijk plus het terugsturen door Italië van boten met asielzoekers (economische vluchtelingen) is een adequate remedie die werkt op lange termijn, een sui generis ‘Verantwortungsethik’. Er komen dan immers uiteindelijk minder immigranten, en het is een excellente strategie om aard en karakter van zijn land te bewaren. Waarom immers zou men zijn land of zijn continent van karakter willen laten veranderen als de meerderheid van zijn inwoners dat niet wil? Waarom zou men ervan uitgaan dat als men sterke premoderne culturen, die geen individualisme, geen moreel universalisme maar wél een sterke dosis tribaal ethnocentrisme in huis hebben, met veel égards verwelkomt, diezelfde geïslamiseerde en ge-afrikaniseerde culturen zich wel aan de liberale rechtsorde zullen aanpassen?

Voorzorgsprincipe
Het voorzorgsprincipe dat altijd zo graag van stal wordt gehaald is hier plots niet van tel. Zelfs de brave Paul Scheffer schrijft dat we niet weten hoe de wereld er over tien of twintig jaar zal uitzien en dat de dynamiek van migratie en vlucht tot nog toe werd onderschat. Denk in dit verband aan de niet verwachte gezinshereniging. Hij pleit ervoor om keuzescenario’s te ontwikkelen en de regie over immigratie zo in handen te houden, maar ook die tactiek, het ontwikkelen van migratiescenario’s, zal zich niet zomaar plooien naar de wensen van een voluntaristische politiek die men vroeger nooit toepaste. Scheffer gaat opnieuw uit van een brave maakbaarheidsgedachte, overschat de mogelijkheid tot regie en onderschat de islam. Hier zijn alleen strenge en rigoureuze maatregelen aan de orde, het soort regels die in een niet-weerbare democratie zelfs niet meer denkbaar zijn: zie de hysterische fulminaties tegen Trump.

Veroverende moordideologie
Het risico dat men nu neemt, is immens, én omdat de aantallen groter zijn dan men ooit had gedacht en zeker ook omdat het fenomeen islam werd verwaarloosd en onderschat. Dat geoliede systeem hanteert altijd en overal dezelfde tactieken – ga even na: in het hele Midden-Oosten leven nog vier procent christenen, die hun leven niet zeker zijn, in de Malediven staat op het bezitten van de bijbel de doodstraf en bij ons neemt de islamisering razendsnel toe. Daarvan zijn vandaag al duizenden voorbeelden. De islam is nu eenmaal een veroverende moordideologie (vraag het de boeddhisten en de hindoes, vraag het de baha’i en de ahmadya).

Onder de grensgangers aan de VS bevinden zich heel wat criminelen (en Hezbollahterroristen) die op de grote golven economische vluchtelingen meesurfen, wat de moordratio in de VS sterk verhoogt. De houding van Trump (en van Australië) is in ieder geval minder inhumaan dan die van de EU, die met zijn ondoordachte en angelieke welkomstpolitiek duizenden doden via verdrinking heeft veroorzaakt: 3116 in 2017 en 5143 in 2016, een dodenratio van twee percent, wat in het geval van de Amerikaanse grenspolitiek niet het geval is. Sterker: de Britse en Ierse inwijkelingen in de VS betaalden in de negentiende eeuw een hogere dodentol.

De derde wereld installeren
Deze mensen nemen het risico omdat de meesten onder hen het wel halen en ze er dan bijna zeker van zijn dat ze kunnen blijven. Op de lange termijn is dat noodlottig voor aard en karakter van Europa, dat via massale immigratie, waar dus zelfs een do-gooder als Paul Scheffer kanttekeningen bij plaatst, de eigen samenleving dodelijk kwetsbaar maakt en de derde wereld installeert in het eigen continent, met alles wat men zich daarbij kan voorstellen, van verkrachtingen, vrouwenbesnijdenis en eerwraak tot moorden en latente dhimmitude.

Ondertussen past de derde wereld zich niet aan de liberale rechtsorde aan, maar vervelt de eerste wereld tot derde wereld. Wat we nu al vaststellen, namelijk een toename van de criminaliteit, zal alleen maar erger worden. Het is dus eerder zo dat alle gebreken en onheil vanuit die wereld hier naartoe komen, vlugger dan de immigrant zich de westerse mores en liberale rechtsorde eigen zou kunnen maken — in de boude veronderstelling dat zoiets al mogelijk zou zijn.

En de idee om de arme Afrikaanse landen nog meer steun te bieden, is een noodlottig recept: er is immers gebleken dat deze optie de migratie nog verhoogt, hoe contra-intuïtief dit ook klinkt. Meer ontwikkeling leidt tot meer migratie: immigratie uit de ‘middeninkomenslanden’ is in het algemeen veel hoger dan uit arme landen (Michael Clemens van het ‘Center for Global Development in Washington’). Wie heel arm is, heeft ook geen geld om te emigreren en in landen met een gemiddeld inkomen tussen de 5000 en 10.000 dollar is het aantal migranten driemaal zo hoog als in landen met een gemiddeld inkomen van onder de 2000 dollar. Maar de magische formule is zowel voor links als voor rechts: laten we ze daar ter plekke helpen. Dat horen we al decennia, maar zolang de demografie in Afrika zo onheilspellend is, de instituties er zo lamentabel zijn, en zolang we geloven dat we daar effectief kunnen helpen, zitten we op het verkeerde spoor. Immers, mocht deze al dan niet financiële en andere hulp werkelijk van nut zijn geweest, dan was Afrika, dat al een rijk continent is met zijn bijna onuitputtelijke bodemschatten, de leider van de wereld.

Stereotypen
Culturen sterven langzaam, zelfs een pseudo-antropoloog als Rik Pinxten wist ons dat te vertellen… De kwestie die door dit levend product van een gebiaste antropologie niet wordt gesteld, komt op de volgende ongemakkelijke vraag neer: zijn raciale stereotypen altijd verkeerd of racistisch? De man die toentertijd in opdracht van Blair de ‘Commission for Racial Equality’ moest voorzitten, Trevor Phillips (afkomstig uit Brits-Guyana), kwam vanuit het politiek correcte denken (dat het antwoord al van tevoren had opgesteld) tot de bevinding dat raciale stereotypen niet per se en altijd verkeerd zijn. Hij diende dan ook zijn ontslag in. In-breeding van Pakistani: correct. Maar ook: Joden zijn proportioneel oververtegenwoordigd in het grote Nobelprijsgebeuren. Wat is er mis met het constateren hiervan? Berbers zijn agressief en wantrouwig, Turken zijn heftige nationalisten. Marokkanen laboreren aan slachtofferisme. Enzovoort.

En mag men de ongemakkelijke vraag niet stellen of de smokkelindustrie van mensen dan zo humaan is en mag men niet vaststellen dat pushbacks misschien menselijker zijn? Die smokkelindustrie, het is ondertussen een open deur, wordt getriggerd door een besluiteloze EU-politiek en de perverse rol van de immigratielobby, financieel gesteund door de Open Society Foundation van Soros en door NGO’s die als ferry’s opereren en, zoals bekend, als hulpverleners samenwerken met mensensmokkelaars. Wie het volledig in kaart gebrachte netwerk van de Soros Foundation wil zien, moet uitwijken naar Francesca Totolo’s lucadonadel.it (‘Onlus e Migranti in Italia’). Hier ziet men het machtige spinnenweb, door Soros geweven. En is het dan misschien redelijk in te gaan tegen wat tachtig procent van de Italianen vindt, namelijk dat de Siciliaanse havens moeten worden gesloten?

Verwatering en verval: de elitaire oplossing
De elites hebben nog geen begin van een oplossing tenzij de verwatering en het verval het Westen. Ze houden niet de minste rekening met hoe de eigen samenleving er over twintig jaar zal uitzien en ze doen exact wat het communisme deed: de staat in de aanval laten gaan tegen zijn burgers. Onze cultuur wordt onder onze ogen onderuit gehaald door hysterische kosmopolieten die een soort nieuw mensenras op het oog hebben, gevormd door een mix van rassen (hier is het omineuze begrip terug).

Die modus operandi doet ons denken aan de homo novus van zovele utopieën, waarbij de elites — in Duitsland bijvoorbeeld — en passant de hausse van de criminaliteit, gepleegd door migranten, omturnen in een idyllische harmonie door voor te wenden dat die cijfers juist omlaag gingen, maar men moest daarvoor wel alle soorten criminaliteit bewust in één zak stoppen. De cijfers voor brutale moorden op Duitse vrouwen, seksuele agressie en verkrachtingen namen juist toe, met een oververtegenwoordiging van migranten. Sommige mediabronnen, zoals de Südwestrundfunk, moesten uiteindelijk toegeven dat de influx van migranten de criminaliteitscijfers sterk doet stijgen.

Het is wat elke burger elke dag kan waarnemen, maar dat door de boven ons gestelden steevast wordt genegeerd. De Europese elites beproeven als in een liberale roes een suïcidaal volksexperiment waarvan ze zelf voorlopig geen last hebben en waarbij onwetendheid een nieuwe deugd blijkt te zijn. De bevolkingsaangroei in Europa is in vele landen (Italië, Duitsland) alleen toe te schrijven aan migratie, een fenomeen dat een nieuw ordeningsbeginsel dreigt te worden. In Valencia worden studenten letterlijk uit hun woning gejaagd om immigranten op te vangen. De retorische vraag is of de nieuwe socialistische premier Sanchez thuis ook bootvluchtelingen opgevangen heeft, want zo gaat dat: voor de solidariteit, zoals afgedwongen door de socialisten, betalen zijzelf nooit.

De demografische toekomst
Trump handelt met betrekking tot migratie uit Centraal Amerika met veel inzicht over de demografische toekomst van de VS en de aan gang zijnde mutatie van zijn land in een derdewereldland, ver weg van zijn WASP-oorsprong, met nauwelijks nog ‘common ground’, een gemeenschappelijke sokkel van waaruit alle Amerikanen vertrekken om een bijdrage aan hun land te leveren.

In 1960 werd Amerika nog voor negentig procent bevolkt door afstammelingen van Europeanen; zevenennegentig procent van hen sprak Engels. Vanaf dan werden de VS gedeconstrueerd langs de lijnen van cultuur, langs waarden die haaks staan op de eigen mores, langs andere talen, langs een ander geloof en een andere loyaliteit. Tegen 2050 zullen de Amerikanen van Europese oorsprong een minderheid zijn, zullen er honderd miljoen Spaanssprekenden zijn en zullen de loyaliteiten anders liggen, net zoals in de Europese landen de trouw van vele moslims in de eerste plaats bij de koran en de ahadith ligt, of bij hun land van oorsprong.

Verzet tegen balkanisatie
Trump verzet zich tegen deze balkanisatie van de VS. Hij wordt nu aan de schandpaal genageld, maar hij voorkomt op die manier een rivier van vluchtelingen die onafgebroken blijft stromen, wat nieuw kiesvee betekent voor de democraten, zoals bij ons allochtonen dat tot voor kort waren voor rood en groen. Hij wil een invasie verhinderden van de derde wereld, een akelig ‘Camp des Saints’, een proces dat de laatste twintig jaar beangstigende vormen heeft aangenomen.

Tegelijk wordt in Knack rustig gesteld dat de winnaar bij de presidentsverkiezingen in Mexico degene is die blijft leven…. Trump wil dat soort mexicanisering niet. Hoeveel van die Centraal Amerikaanse bendes maken de VS niet onveilig en hoeveel migranten begeven zich niet in de criminaliteit! Het is bekend dat Mexicaanse of andere criminelen die in de gevangenis zitten hun kinderen tegen betaling meesturen met mensensmokkelaars! Allicht een kleine bijkomstigheid voor de liberale bobo’s die in hun huizen en gated communities verschanst zitten en waarover de Amerikaanse romanschrijver T.Coraghessan Boyle het erg ongemakkelijke ‘De Tortilla grens’ schreef, zoiets als ‘Zurenborg (Antwerpen) meets migrants’, en hoe de bakfietsen daarop reageren.

Het VS-rijk: grenzen werden heftig verdedigd
De conservatieve Amerikaanse politicus en journalist, Patrick J.Buchanan, auteur van ‘State of Emergency’ (2006), herinnerde er onlangs aan wat de grondleggers en vaders van de VS hebben gedaan (en soms uitgevreten) om het land op te bouwen. Er was agressie mee gemoeid, verovering en kolonisatie, iets waarmee bepaalde contemporaine elites het moeilijk hebben. Jefferson pikte Louisiana in voor een prikje, Andrew Jackson dreef de Spanjaarden uit Florida, Sam Houston pakte Texas af van Mexico en William McKinley nam Puerto Rico, Hawaï, Guam en de Filipijnen in. Grenzen werden heftig verdedigd.

Maar eerlijk gezegd: met de elites van vandaag zou men nooit een rijk als de VS hebben kunnen opbouwen… Progressieven hebben voor de migratiecrisis geen enkele vorm van oplossing: die paraderen alleen met hun morele superioriteit. Dat hadden Trumps kiezers goed begrepen: ze voelden perfect aan dat ze van de liberale bobo’s hun heil niet moesten verwachten in verband met de existentiële crisis die ze doormaakten door o.m. de dreiging uit het Zuiden (denk aan Boumediennes en Khadafi’s woorden over verovering).

Hoofd in het zand
Vermoeide, niet langer weerbare liberale samenlevingen, steken liever het hoofd in het zand en wijzen dan met een vieze vinger naar degene die verantwoordelijkheid aan de dag legt omdat zij te laf, gedachteloos en onwetend zijn om op de toekomst van de liberale rechtsorde te reflecteren en in te durven zien dat onze westerse waarden onderuit worden gehaald, niet door de populisten en deplorables, maar door henzelf.

Zij offeren alles op in naam van het Goede, de Vooruitgang en de Ander. Deze ideologie haalt het van de zoektocht naar waarheid terwijl ondertussen de rechten van de mens tegen het volk worden gekeerd en als nieuwe afgodendienst voltrokken (‘Les droits de l’homme contre le peuple’, Jean-Louis Harouel). Het christendom had vier eeuwen nodig, van de vierde tot de achtste eeuw om het heidendom eronder te krijgen. Ik spreek daar geen waardeoordeel over uit. Dat is voer voor een andere discussie. Bij de islam gaat het sneller, ofwel militair zoals in het verleden, ofwel via de typische islamstrategieën die moslims hanteren als men in de minderheid is. Die vallen in vruchtbare westerse aarde, want aan de onnozelheid van de elites komt geen einde. Men noemt dat islamisering, en die voltrekt zich onder onze ogen.

Terwijl ik dit schrijf wordt in Nederland een rapport gepresenteerd waarin vastgesteld wordt dat duizenden scholen een moskeebezoek verplicht(t)en of aanraden. Daar wordt door de kinderen, vaak van de basisschool, de shahada opgezegd, het opmaatje tot de bekering. Geen politieke hond die er wakker van ligt. Ik begrijp soms dat men tijdens het nationaalsocialisme misleid kon worden omdat de informatiekanalen eerder schaars waren, maar nu er een overload is aan berichtgeving en werkelijk alle bronnen ter beschikking staan, kan men niet blijven zeggen dat men het niet geweten heeft. Trump is wat dit betreft een ziener.

---

Dit essay verscheen eerder op de Belgische opiniesite Doorbraak