We leven in hysterische tijden. Dat leest u hier wel vaker, maar dat de identiteitshysterie bizarre gevolgen heeft staat buiten kijf. Zoals blijkbaar ook alle rechtszekerheid er voor wijken moet.
Het is niet dat ik het probleem niet begrijp, maar desalniettemin is dit ingrijpen in oude afspraken. En de attitude van de ChristenUnie vind ik hierin uiterst onfris.

Kinderen die zijn verwekt door een anonieme spermadonor moeten zonder kosten op zoek kunnen naar hun biologische vader. De ChristenUnie pleit daarvoor in de Tweede Kamer, bij een debat over de begroting voor het ministerie van VWS.

De directe oorzaak is dit:

Donorkinderen starten een rechtszaak tegen ziekenhuis Rijnstate in Arnhem en MC Kinderwens in Leiderdorp om de identiteit van twee spermadonoren te achterhalen. Dat schrijft het AD. Ze eisen dat de ziekenhuizen gegevens openbaar maken over twee donoren die in de jaren negentig hun sperma aan alleenstaande en lesbische vrouwen gaven.

En dan krijgen we nu dus dit.

Sinds 2004 mogen spermabanken niet meer werken met anonieme donoren. Maar er zijn nog zo’n 40.000 kinderen die voor die tijd zijn verwekt. Veel van deze kinderen weten niet wie hun biologische vader is. De ChristenUnie wil hen helpen te proberen erachter te komen wie hun vader is.

Gaan die kinderen hiervan gelukkig worden? Ik betwijfel het ten zeerste. Het ongeluk en ongemak dat hiermee in gang wordt gezet zal vele malen groter zijn. En ja, wie heeft ooit gezien hoe een gezin reageert als plotseling een extra broer of zus opduikt die min of meer een plek opeist? Zelf zag ik het ooit gebeuren bij de dood van een vader, wiens twee erkende dochter compleet door het lint gingen toen ze een oudere broer bleken te hebben. Waarvan hun moeder overigens wel degelijk op de hoogte bleek, ook dat nog. Goed is het nooit meer gekomen. En dit voorbeeld is dan nog een situatie waarbij de vader zelf contact had weten te houden met zijn extra kind.

Wat er gebeurt als in een harmonieus gezin zich een dergelijke splijtzwam aankondigt? Daar zou ik de verantwoording niet voor op me willen nemen. Dat de CU dat hier wel doet is betreurenswaardig, en dan druk ik me netjes uit.

Soms moet je erkennen dat het leven gaat zoals het gaat. Dat is niet makkelijk, maar juist een kerkgebonden groepering zou daarin een verstandiger rol moeten spelen. Is de gemeenschap niet willens een vervanger te zijn? O mag die vraag niet worden gesteld?

Dit is klassiek Gutmenschgedrag van zeer bedenkelijk allooi. Ook vandaag las ik dat 20% van de kinderen van gescheiden ouders niet meer met hun natuurlijke vader om gaat. Deels uit slijtage, deels omdat met de jaren de stiefvader voor hen de ware vader geworden is. Treurig, maar er zit hierin een les die de ChristenUnie zich in de oren zou moeten knopen en er lering uit trekken. In plaats daarvan bekent men zich tot een soort gedrag dat op zijn best wettisch genoemd kan worden, maar in de praktijk de eigen menselijke verantwoordelijkheid verre van zich af schuift.

De gevolgen die het voor alle betrokkenen heeft worden genegeerd, uit angst mensen te raken in hun identiteitshysterische gevoeligheden. Terwijl die hier altijd geraakt zullen worden, de ene kant op of de andere. Alleen door jaren nadien de regels met terugwerkende kracht te veranderen kun je garanderen dat iedereen hier aan zijn gelijke portie ellende beleven zal.

Knap gedaan, ChristenUnie.