In de manier waarop de Nederlandse journalistiek gemeenlijk schrijft over IS-strijders en de Yezidi’s is een probleem herkenbaar: dat van identificatie en kuddegedrag.

Dit stukje werd getriggerd door een stuk van Renzo Verwer vanmorgen op zijn blog, waarin hij zich verdiept in de redenen waarom Nederlandse journalisten (zoals de afbeelding rechts) zich het lot van de moordende IS’ers meer aantrekken dan dat van de Yezidi’s, die voor zover wij weten hun volstrekt onschuldige, non-provocatieve slachtoffers waren.

U moet het vooral zelf lezen, maar voor de discussie noem ik hier de drie factoren die Verwer tezamen een rol ziet spelen:

1. De eerste wet van de filosoof Bart Croughs: in het progressieve denken is het westen abject en het niet-westen/de moslim zielig.
2. De machtige lobby van de kansarmenindustrie
3. Journalisten houden van makkelijk, met bij deze laatste de 3a-toevoeging: Journalisten zijn net mensen en dus doodsbang buiten DE HEILIGE GROEP te vallen. De journalisten van Nieuwsuur, De Volkskrant, NOS.nl, Telegraaf en anderen die zo kritiekloos (‘druk neemt toe’, ‘morele plicht’) berichten over de IS-daders doen aan pack journalism.

Ja. En nee. Ik zie ook wel dat deze zaken een rol spelen, maar dat verklaart niet dat mensen – bij wie je enig diep moreel besef veronderstelt – dat morele besef zo eenvoudig los laten ten behoeve van verachtelijke moordenaars en hun helpers. En dat ook nog eens heel blatant voor het oog van de natie als evidente uiting van diepe gevoelens.

Welke indoctrinatie is hiervan de oorzaak? Mijn beeld hiervan is dat identificatie voor iedere mens de belangrijkste reden is zich met andere mensen in te laten. Ik heb dat wel eens geïllustreerd met mensen die op een camping in het buitenland geneigd zijn in geval van nood of informatiebehoefte als eerste contact te zoeken met mensen die Nederlands praten, en als er keus is eerste met mensen met een ongeveer gelijk uiterlijk en kleur huid. Dat is wat Verwer rangschikt onder zijn 3e groep, de makkelijke aanpak. Niettegenstaande deze uiting van natuurlijke instincten ben ik er van overtuigd dat als je er achter komt dat je op de camping naast Willem Holleeder staat, je de volgende dag opbreekt en 300 kilometer verhuist. Met IS’ers zou dat niet anders moeten zijn.

Toch is het dat, zeker in vergelijking met Yezidi’s.

Voor veel journalisten is er de afgelopen twintig jaar echter iets van identificatie ontstaan met moslims – ook als ze moreel verwerpelijk zijn. Mee kan spelen is dat men niet verwacht hen als buren te krijgen (het Holleeder-effect van hierboven), maar onmiskenbaar is er die afgelopen periode iets van identificatie ontstaan. Dat moet u zien als een kruising tussen pek en veren (waarmee je omgaat..) en het Stockholmsyndroom zegt u maar. En die identificatie leidt dan vanzelf tot kuddegedrag. Ook dat is logisch, want wie er over nadenkt moet zich gaan realiseren, dat identificatie de eerste stap op weg naar kuddegedrag moet zijn – ook als je je dat niet bewust bent.

De IS-strijders waarvoor deze journalisten zich op enigerlei wijze inzetten worden door hen derhalve als onderdeel van hùn kudde beschouwt. Yezidi’s? Reuze zielig, maar die horen bij een andere kudde. Net als tokkies! Of zo. Hun sympathie voor een mug die ik ’s nachts doodsla zal evenmin ver boven nul uitkomen, want de identificatie is evenzo nul (hoewel de gemeente Amsterdam meer sympathie heeft voor muggen dan je denken zou).

Als een IS-strijder een Yezidi doodslaat vindt iedereen die er bij was dat vreselijk, maar als je er niet bij bent geweest is de eerste instinctieve reactie er een van het zoeken van excuses voor het lid van je eigen kudde. Die gaan nu eenmaal voor.

Dit is ook de basis van nationalisme, overigens. Maar vertelt u ze dat maar niet. Zó zijn ze al schizofreen genoeg bij de MSM.

Wie correspondent was in het MO en de excessen van relatief dichtbij heeft meegemaakt (een oetlul als die laffe RTL-correspondent Olaf Koens daargelaten, die nooit op kwam draven eer alle griezels lang en breed waren begraven.) heeft geen moeite met het maken van de moreel juiste keuzes. Journalisten in Nederland kiezen om dezelfde reden onveranderlijk fout. Is het kuddegedrag bij journalisten in Nederland sterker ontwikkeld dan hun moreel besef? Daarover kan wat mij betreft geen twijfel bestaan.

De enige manier waarop dit nog kan worden tegengegaan is door aan te kondigen dat iedere journalist die hier positief over schrijft verplicht een of twee IS-strijders als buren krijgt. Want dat de politieke hoerenkast in Den Haag zal bezwijken voor journalistiek geleuter stond lang tevoren al vast.