De Nederlandse overheid heeft nu het beleid dat motorclubs met wortel en tak moeten worden uitgeroeid. Dat krijgt steeds vreemdere vormen, waarbij de rechtsongelijkheid niet wordt geschuwd.

We hebben er al eerder over geschreven en er ruimte voor gemaakt, maar de kruistocht van de overheid tegen motorclubs gaat niet alleen alle perken te buiten – dat lijkt geen ongelukje ook maar een bewuste strategie. Alleen al de uitstraling van het gemiddelde lid doet veel mensen rillen. Maar wat is dat anders dan een populistisch onderbuikargument? Dat de overheid zich er toe verlaagt toont dat er op de achtergrond andere belangen spelen.

Welke dat kunnen zijn is niet ingewikkeld te zien, maar met een beetje fantasie, en een massief aluhoedje kom je vast nog een heel eind verder. Hoogstvermoedelijk precies tot op het punt waar de overheid meende dat er actie ondernomen moest worden. Hell’s Angels hebben een slechte reputatie, en dat de overheid die poogt te verbieden is aan de rechter. In Europa is dat eerder in Duitsland gebeurd, en daar is het faliekant mislukt doordat ’s lands hoogste rechters in Karlsruhe er niets van wilden weten.

In Nederland is op dit gebied al een en ander gaande, maar de uitstoting uit politie en Defensie is nu actuele onderwerp, want die is in volle gang. Hierbij merk je dat de trukendoos ineens open gaat. Dat vindt plaats met opmerkelijk oneigenlijke argumenten.

Je hoeft niet lang na te denken om tot het enige logische oordeel hierover te komen: dit is een vreemd verhaal. Als de burgemeester van een gemeente met een club Hell’s Angels in gesprek gaat is hij derhalve voortaan ook een veiligheidsrisico dat uit overheidsdienst verwijderd moet worden? Of gelden dan ineens andere regels? Alsof de integriteit van politici al op voorhand gegarandeerd is. Het is een onverdedigbaar argument, en geen advocaat die maar een knip voor zijn neus aard is die er geen gehakt van maken zal. Als het niet gewoon dom is, is het complete hysterie.

Maar, de manier waarop Defensie dit verdedigt dit argument van integriteit et cetera hanteert kent nog meer bijzondere kanten. Dit lijkt namelijk verdacht veel op de wijze waarop ooit de politie nieuwe rekruten wierf, en de restricties die ze zichzelf daarbij oplegde. Met twee bijzonderheden:

• Bij de politie werd je ook in de hoogtijdagen van dit strikte beleid niet ontslagen als na enige jaren bleek dat een familielid alsnog op een verkeerde pad raakte waardoor ze je anders nooit hadden aangenomen. Als je herkenbaar goed functioneerde waarover geen klachten of verdenkingen waren dan gebeurde er verder niets
• Juist de politie heeft op dit vlak de normen ernstig verwaarloosd de afgelopen twintig jaar, met aantoonbaar grote problemen. Op dit vlak staat geen beleidswijziging in de stijgers, integendeel zelfs

Ad 1 – Bovenstaand (Teletext)-voorbeeld laat zien dat de aanpak bij Defensie ietwat obsessief is, en tevens een poging een voorbeeld te stellen. Natuurlijk zal de getroffen sergeant-majoor naar de rechter kunnen stappen, en ik verwacht dat hij daar ook winnen gaat. Maar daarna komt dan het volgende klassieke smoesje om de hoek: ‘verpeste werkverhoudingen’ en zo. Een terugkeer in zijn oude baan wordt zo op voorhand onmogelijk gemaakt met deze aanpak. Dat valt de mensen die dit beleid instigeerden direct te verwijten; het is eenvoudig onbehoorlijk.

Ad 2 – De pogingen van de politie meer diversiteit binnen de rangen te krijgen, hebben tot een volledig verwaarlozen – nee, negeren – van alle normen en voorschriften die op dit gebied bestonden geleid. Met gejuich werden die opzij geschoven. Dat heeft vervolgens geleid tot aantoonbaar desastreuze resultaten, met als voorlopig hoogtepunt dat corruptie binnen de nieuw geworven groepen vier maal hoger is dan bij andere groepen binnen die o zo divers geworden politie. Is dat een reden tot enige heroverweging va het wervingsbeleid? Integendeel, de politie gaat er gewoon mee door. Zij intensiveert haar gerichte pogingen tot diversificatie nog zelfs, zo werd vorige maand bekend. Daarmee gaat ze direct in tegen haar eigen beleden belangen, die van de samenleving, of tegen het gezond verstand. Wat mij betreft alle drie, maar het wordt desalniettemin toegejuicht, en wie klaagt wordt genegeerd. Er mag in de MSM geen kwaad woord over geschreven worden – zo iemand dat al van plan was.

Bij de diversificatie van de krijgsmacht wordt een vergelijkbare strategie gevolgd. Komt ook die op de helling? We horen er niets over, en reken maar dat het gekrijs niet van de lucht was geweest ruim voor dit in gang was gezet. Waartoe – zoals ik hierboven liet zien – ook nog eens alle reden is. De loyaliteitskwestie met de islam en haar volgelingen ten opzichte van de krijgsmacht van het eigen land ten opzichte van strijders voor ‘het geloof’ staat zelfs niet ter discussie. Dat wil men niet weten, want dat zou wel eens “racisme” kunnen zijn.

Dat maakt dit nieuwe beleid een wel heel pregnante vorm van ongelijke behandeling.

De enige vraag die dat nieuwe beleid in het kader van alles enige logica zou kunnen geven is de volgende: Zouden motorclubs teveel CO₂ uitstoten? Betere argumenten zijn nog niet op tafel gebracht, maar Defensie meent gewoon hiermee door te moeten gaan. Dat is behoorlijk onsmakelijk, want het deugt niet.

---

NB: de auteur van dit artikel heeft geen motorrijbewijs, en na zijn 18e geen brommer of scooter meer gereden.

---

Over motorclubs en de gang van zaken rond hun bestrijding van overheidswege die de vrijheid van vereniging aantast, publiceerden we op VoL al eerder. U vindt het hier.