Presidetent Hollande van Frankrijk kwam gisteren met een vierpunten plan om de EU weer op stoom te helpen. Met als meest opvallende punt de instelling van een economische regering voor de Eurozone, onder een apart gekozen president.

Het klinkt niet alleen heel erg EU, maar bovendien zal de instelling van zo’n aparte economische regeercommissie de zaak onnodig compliceren. En van het kiezen van zo’n president-econoom zal het ook nooit komen. Wel lijkt Hollande er twee dingen mee te kunnen bereiken: a) via een omweg af zien te raken van Jeroen Dijsselbloem, en die te vervangen door een Fransman, en b) via het benoemen van een Fransman (omwille van het evenwicht met Duitsland, en zo) meer pressie uit te oefenen op Duitsland om Frankrijk op economisch gebied ter wille te zijn.

Niet voor niets liet Frankrijk twee weken geleden opgelucht weten dat de tijden van bezuinigen voorbij waren. Bezuinigen, dat is voor anderen. Socialistisch Frankrijk doet daaraan niet graag mee. Wel zal zo’n aparte EU-commissie natuurlijk Eurobonds uit moeten kunnen geven. Want zeker nu Frankrijk zelf in de problemen blijkt geraakt (geen constatering die niet vroeger gemaakt had kunnen worden?), zal men er daar alles aan doen het herstel vooral door anderen te laten financieren.

Dat blijkt ook uit andere punten die hij voorstelt: een Europees plan tegen belastingfraude en een werkgelegenheidsplan voor jongeren, dat over 6 miljard euro moet kunnen beschikken. In zekere zin oude wijn in nieuwe zakken. De EU (lees: Duitsland) moet geld bijeen brengen om de jeugdwerkloosheid te bestrijden. De fixatie op belastingfraude (waarover de definitie in Frankrijk neerkomt op elk ontwijken van wat de staat zich wil toe eigenen) begint overigens een EU-neurose te worden, redelijk te vergelijken met de jarenlange mantra in veel andere EU-landen, dat men iets aan de immer uitdijende massa ambtenaren gaat doen. Hetgeen per saldo iedere keer blijkt te zijn mislukt.

Wat je Hollande moet nageven, is dat het gekozen moment voor de lancering van dit plan niet ongelukkig is. Duitsland raakt meer en meer in een verkiezingsroes, en zal niet vol op de rem gaan staan. In Frankrijk zelf lijkt Hollande voor zijn laatste kans te vechten – nog nooit was een president na een jaar al zó onpopulair.

Dat neemt niet weg, dat er van dit plan niet veel terecht zal komen. Een extra orgaan om apart de economie van de EU te gaan bestieren? Alsof het allemaal al niet onoverzichtelijk genoeg is.

Wat Hollande wil, is het binnenhalen van Duitse steun aan Frankrijk, en een hernieuwde erkenning van het belang van de Frans-Duitse as binnen de EU. Maar niet alleen heeft Hollande in zijn eerste jaar die as feitelijk om zeep geholpen, bovendien is het een groteske miskenning van de veranderde omstandigheden. Zowel de politieke zowel als de economische importantie van Frankrijk is verschrompeld, iets waarvan Hollande zelf mogelijk nog de meest opvallende exponent is. Een laatje opentrekken waarin zich het mombakkes van een belangrijk leider bevindt zal dat niet verbeteren – daar is de tijd eenvoudig niet naar.

Het wachten is op verontwaardigd gepiep van dit onbenullige staatshoofd, als hij wordt genegeerd, dan wel op zijn plaats gezet. Natuurlijk gebeurt zoiets diplomatiek. Maar de importantie van Frankrijk is teveel afgenomen, dan dat er nog lippendienst aan zal worden bewezen.

 

 

Eerder verschenen op Dagelijkse Standaard.