Dat Italië het asielberoep in veel zaken grotendeels afschaft is een typisch voorbeeld van het verdwijnen van een theoretische werkelijkheid die de praktijk niet meer kon bijbenen. Dat zou te denken dienen te geven, maar hoeveel hoop moet hieraan worden ontleend?

Italië schaft het hoger beroep in veel asielzaken af.

Zodat zowel de asielzoeker als de overheid voortaan slechts één keer bezwaar kan maken tegen een beslissing over een asielaanvraag.

Of dat het land veel helpen zal bij het kwijtraken van de hoeveelheden kansloze asielmigranten? Nauwelijks. Het is desondanks een heel belangrijke eerste stap, omdat het de erkenning inhoudt dat tot nog toe een fantasiewerkelijkheid werd nagestreefd. Maar het zal nog wel een tijdje duren eer men dat toe durft te geven. En tot dàt moment zullen we waarschijnlijk moeten wachten om te kunnen zien dat de Italianen daadwerkelijk uitgeprocedeerde gelukszoekers de grens over gaan zetten. Met andere woorden: er is nog een lange weg te gaan eer we voldoende realistisch geworden zijn om onszelf te verlossen van waarmee generaties linkse wensdenkers ons hebben opgezadeld. En niet alleen in Italië, natuurlijk.

Ondanks dat er nog een lange weg te gaan is, is er reden te juichen. Want zo’n eerste stap is het moeilijkst te zetten; het vereist namelijk een confrontatie met de werkelijkheid die je niet voor jezelf ontkennen kunt. Wie de beelden van in Italië loslopende gelukszoekers heeft gezien, alsmede de ontluisterende beelden van een troep die zelf vond dat ze Frankrijk binnen mochten en dus de grens bij Ventimiglia forceerden, begint er iets van te begrijpen. Het is de variatie op de bekende verzuchting: wacht maar tot een van je familieleden wordt aangevallen/verkracht. Het is niets dat je iemand toewenst, maar het blijft opvallend hoe snel de realiteit doordringt als mensen zelf worden geconfronteerd met voorspelbare problemen die ze zelf altijd ontkenden. Dat het kostbaar is omdat zoveel onschuldige mensen die beseften wat er te gebeuren stond vaak eerder al aan de beurt gekomen zijn is het ware drama van de asielmigratie. Toch hoort dat geen reden te zijn om vanaf asielcentra een bewegwijzering naar de huizen van gutmenschen te zetten met de tekst: Jij bent welkom!! – Laat de verzuchting u genoeg zijn. Uiteindelijk heeft u te maken met een stel sociaal gehandicapten.

Dat neemt niet weg dat de NOS nog steeds zelfingenomen berichten over de Italiaanse problemen op de weg naar realiteitszin de wereld in stuurt:

De maatregel is in de eerste plaats genomen om het rechtssysteem te ontlasten. Er zijn zo’n 3500 beroepszaken in asielprocedures per maand. Ook hoopt de regering de uitzettingsprocedure van asielzoekers te versnellen.
Het is de vraag of dat laatste lukt, zegt correspondent Rop Zoutberg. “Er worden maar amper mensen daadwerkelijk uitgezet. Ze krijgen een briefje met de mededeling dat ze binnen zeven dagen het land moeten hebben verlaten, maar er volgt geen actie. Het gevolg is dat ze in de illegaliteit verdwijnen.”

Zoals gezegd: het is een lange weg. En een weg die hier in noordwest Europa nog veel langer zal blijken. Want uiteindelijk zal het bij ons noodzakelijk blijken allereerst de gehele publieke omroep volledig te saneren.