Een multiculturele samenleving is de utopie van menig links-liberale Nederlander. De media, politici, de ambtelijke toplagen, allen staan maar wat graag vooraan om het multiculturalisme te promoten.

Maar wellicht beseffen links-liberale Nederlanders niet dat een multi-etnische samenleving een gevaar vormt voor de staat, omdat het in feite niks anders is dan een kweekvijver vol met potentiële rekruten voor een proxy-force, ingezet door een (groot)macht die als achterman optreedt.

Een minderheid van voorstanders van het multiculturalisme tracht op allerlei soorten manieren haar utopische idealen aan een meerderheid op te leggen. In feite wordt de meerderheid zo gedwongen tot het accepteren van de idealen van de minderheid. Wie dit niet accepteert, zal worden bestempeld als racist of fascist. De minderheid beschikt over de juiste middelen om haar utopie op te dringen, namelijk via politieke macht en de media. Elke huidige politieke partij (behalve de PVV) streeft namelijk een multiculturele samenleving na en is bereid hiervoor grote concessies te doen aan de eigen cultuur, en, wellicht nog belangrijker, aan de nationale veiligheid. Behalve zo vlak voor de verkiezingen, wanneer de gevestigde partijen trachten zich toch nog enigszins kritisch uit te laten over de multiculturele samenleving en de immigratie, in de hoop kiezers aan zich te binden die anders richting de PVV zouden gaan. Zodra de gevestigde partijen weer zijn herkozen en weer op het pluche zitten, zullen ze hun multiculturele idealen echter gewoon weer opdringen aan de bevolking.

De vrijheid en veiligheid komt in gevaar
Ondanks dat de utopische idealisten denken dat massa-immigratie een waardevolle aanvulling is op de Nederlandse samenleving (zo zou het goed zijn voor de economie, gezien de vergrijzing), is de immigratie eerder een waardevol middel voor staten die hun macht in Europa willen vergroten. Met name landen op het Arabisch-schiereiland en Turkije maken gebruik van de immigratiestrategie, om hun invloeden in Europa te vergroten. Door het stimuleren van massa-immigratie richting Europa en het dwarsbomen van de integratie aldaar, trachten de verschillende staten een machtsbasis te leggen die essentieel is voor hun expansionisme. De immigranten vormen de zwaartekracht waarop de op expansie beluste machten hun basis kunnen uitbouwen.

Het inzetten van etnische minderheden als een proxy-force wanneer een staat een andere staat wil gaan bezetten, is in de moderne oorlogsvoering niet meer weg te denken. Het is onderdeel geworden van de hybridestrijd. Staten kiezen nog zelden voor de symmetrische strijd wanneer zij een andere staat willen aanvallen. Het kost simpelweg teveel geld en levens, wat zeer impopulair is bij de eigen bevolking. Daarom geven staten steeds meer de voorkeur aan het inzetten van een proxy-force. Dat een proxy-force een stuk goedkoper is dan het inzetten van reguliere strijdkrachten, is niet het enige voordeel wat het oplevert. Een ander voordeel dat een proxy-militie meebrengt, is dat deze militie al aanwezig is in het gebied van de opponent en beschikt over lokale en geografische kennis. Het nadeel is echter dat er een populatie (zwaartekracht) aanwezig moet zijn, die onvoorwaardelijke steun biedt aan de belager en van waaruit de proxy-force gerekruteerd kan worden. Nu is dat in veel gebieden geen probleem, doordat in het verleden door de verschillende kolonisators staten zijn gevormd, waardoor meerdere etnische of religieuze groepen van elkaar werden afgescheiden en zo ineens een minderheid vormden in de nieuwe staten.

Religie speelt zo mogelijk een nog grotere rol bij het verkrijgen van een machtsbasis, dan etniciteit. Bij religie maakt het namelijk niet uit wat voor etniciteit iemand heeft, als betrokkene maar in dezelfde god gelooft en zich houdt aan de bijbehorende regels. Daarom hechten landen in het Midden-Oosten zo zwaar aan de conservatieve islam: hiermee kunnen ze hun macht en invloeden in een multi-etnische samenleving behouden en vergroten. Saudi-Arabië en de Golfstaten investeren op grote schaal in het Wahabisme in grote delen van Afrika, waar zij de verschillende etniciteiten en rivaliserende stammen tot eenheid proberen te krijgen. Door het opzetten van gebedshuizen en islamitische scholen, creëren zij een kweekvijver van waaruit zij hun proxy-militanten (meestal wordt de term terrorist gebruikt) kunnen rekruteren. Zo verkrijgt Saudi-Arabië door het gebruik van het Wahabisme als formeringsinstrument steeds meer invloed in Afrika. Het verontrustende is, dat dezelfde strategie onder toeziend oog van politici ook in Europa wordt toegepast.

Terug naar Nederland
Wat voor de één dus een naïeve utopie is, is voor de ander een strategie. En wat ook mogelijk is, is dat politici en ambtenaren die voorstander zijn van de multiculturele samenleving op de loonlijst staan van staten die hun macht willen vergroten binnen Europa. Dat zou kunnen inhouden dat er een moderne variant van land- of hoogverraad plaatsvindt, omdat de externe veiligheid van een land hierdoor in gevaar wordt gebracht. Dit brengt het multiculturalisme en immigratie in een gevoelige hoek. Wat als uit inlichtingenrapporten blijkt, dat Turkije of Saudi-Arabië inderdaad inbreuk maken op de soevereiniteit van Nederland en bezig zijn om een machtsbasis in ons land te creëren? Zijn dat dan een beginselen van oorlogshandelingen? Als dat zo is, dan zijn er heel wat partijen in Nederland die collaboreren met de aankomende vijand door hun open grenzen beleid!

Ondanks het feit dat de meeste immigranten bestaan uit jonge mannen, oftewel fighting age males, is een vaak gehoord argument van veiligheidsdeskundigen dat slechts een kleine groep onder de immigranten een potentieel gevaar vormt. Maar ook hier ligt het net iets anders. Want vanuit militair oogpunt gezien, heeft elke vechtende soldaat ongeveer drie soldaten nodig die hem ondersteunen in o.a. logistieke aanvoer van levensmiddelen, wapens en munitie, onderdak, een salaris, aansturing etc. Het land dat gebruikt maakt van een gewapende proxy-force in een ander land, moet dus zorgen dat al deze ondersteunende factoren geregeld zijn. Maar hoe doe je dat, als je niet je eigen reguliere logistieke eenheden kan inzetten voor deze diensten? Dan moet je dus gebruik maken van de bevolking (zwaartekracht) die deze rol op zich kan nemen, en als deze bevolking hiervoor nog te klein is, dan zorg je door middel van massa-immigratie dat deze bevolking wordt aangevuld. Een groep van tien terroristen, verzetsstrijders of opstandelingen, heeft dus zeker 30 personen nodig die hen faciliteren in hun activiteiten. En deze 30 personen worden op hun beurt weer gefaciliteerd door de overheid door middel van huisvesting en uitkeringen, waarmee de overheid opnieuw collaboreert met een potentiële vijand.

Het is een hele uitdaging om deze manier van oorlogsvoering onder de aandacht te brengen, want wie zegt dat massa-immigratie een strategie is van bepaalde islamitische staten, wordt als racist, gek, complotdenker of islamofoob bestempeld. Voor degenen die de vijandige strategie doorhebben, moet het zeer frustrerend zijn om het niet kenbaar te kunnen maken omdat het hun carrière kan schaden. En dat probleem speelt wellicht ook bij de verschillende inlichtingendiensten, want als ze ergens de strategie door moeten hebben, zijn zij het wel. Maar dan rijst de vraag: hoe afhankelijk zijn de inlichtingendiensten? Uiteindelijk hangen ook zij aan de touwtjes van de multiculturele voorstanders.

En dan komen we weer terug op de vraag: wat als de inlichtingendiensten openbaar maken dat er staten actief zijn met oorlogshandelingen tegen Nederland, door middel van het opzetten van kweekvijvers waaruit toekomstige terroristen of radicale opstandelingen gerekruteerd kunnen gaan worden? Worden deze diensten dan ook beticht van racisme of islamofobie, zodat het gevaar wederom niet bestreden kan worden?

DENK in de Tweede Kamer (inc. commissie stiekem) als vijfde colonne?, moord op Fortuyn en moordpogingen op Wilders, een pro-multiculturele staatsomroep, buitenlandse agenten tussen de demonstranten? allen zijn facetten in fase 1. Of Nederland zich momenteel in fase 2 bevindt…wie zal het zeggen?

Een multiculturele staat heeft nooit gewerkt
Er zijn in de geschiedenis maar weinig staten geweest waar een multireligieuze en -culturele samenleving gewerkt heeft. En als er meerdere religies of culturen binnen een staat waren, dan werden ze vaak bij elkaar gehouden door een dictatuur. Zo was Joegoslavië jarenlang een multiculturele samenleving waar verschillende groepen samen konden leven, maar wel onder streng toezicht van dictator Tito. Na het overlijden van dictator Tito, verviel de Balkan al gauw tot een conflictgebied waar verschillende fracties met elkaar in botsing kwamen. Een multiculturele samenleving kan dus wel slagen, maar dan alleen onder een steng regime waar één groep de macht bezit. En daar zit de gemiddelde Europeaan niet op te wachten.

Ook de menselijke factor speelt mee in het niet slagen van een multiculturele samenleving. De mens is een groepsdier en heeft daarom de behoefte om een gemeenschap uit te zoeken waarin hij zich het veiligst voelt. Op een doorsnee camping zoeken landgenoten elkaar ook op. Buiten het feit dat het makkelijk communiceren is, geeft het ook een onbewust gevoel van veiligheid om in vreemd gebied mensen om je heen te hebben met een gedeelde cultuur. Maar wat op een doorsnee camping geldt, gebeurt op grote schaal in Europa. Migranten en allochtonen zoeken elkaar op, omdat het een gevoel van veiligheid geeft dat ze dezelfde cultuur delen. Zo ontstaan er complete migrantenwijken die vast blijven houden aan hun eigen leefvorm. Hoe de overheid ook zijn best doet om immigranten te laten integreren, het zal niet winnen van het menselijke oerinstinct. Maar niet alleen het oerinstinct van de immigranten speelt een rol, ook dat van de ontvangende bevolking, die zich evenmin veilig voelt bij hoge percentages immigranten met een andere cultuur en religie.

Doordat het etnisch groepsbelang belangrijker is dan het landsbelang, hindert dat de utopische integratie waar de idealisten zo van droomden. Maar de landen die meer invloed willen verkrijgen in Nederland, willen juist voorkomen dat hun landgenoten integreren, want anders zijn zij immers niet meer te besturen. De duizenden Turken die in Rotterdam voor Erdogan stonden te demonstreren, zouden dit nooit hebben gedaan als zij volkomen waren geïntegreerd. Het vormt een onderdeel van de Turkse strategie om zijn macht naar West-Europa uit te breiden. ‘Democratie is slechts de trein die wij nemen totdat wij op onze bestemming zijn aangekomen. De moskeeën zijn onze kazernes, de koepels zijn onze helmen, de minaretten onze bajonetten en de gelovigen onze soldaten’. Dit zijn de woorden van een strateeg met maar één doel: verovering.

Als Erdogan inderdaad bezig is om een hybride-offensief in Europa voor te bereiden, dan betekent ook in dit geval dat de Nederlandse overheid collaboreert met de Turken, omdat zij verantwoordelijk is voor het binnenhalen en faciliteren van Turkse proxy-eenheden. En hier zit de gevestigde politiek wederom weer in een lastige situatie, want als uit rapporten van de Nederlandse veiligheids- en inlichtingendiensten, die de voorbode vormen voor de verdediging van het Nederlands grondgebied, blijkt dat Turkije inderdaad bezig is met een hybride-offensief, dan is er maar één partij die het juiste verdedigingssysteem beheert: de PVV, en wellicht na de verkiezingen ook FvD en VNL.

---

Dit essay verscheen eerder op Valkyries.nl