Het is inmiddels wel duidelijk dat de Nederlandse overheid er alles aan doet om te voorkomen dat moslimterreur zichtbaar wordt in de officiële criminaliteitsstatistieken.

We hebben het dan over terroristische aanlagen gepleegd door moslims, geheel of deels gemotiveerd vanuit hun geloof. Dat de autoriteiten bereid zijn om ver te gaan om dat te bewerkstelligen bleek van de week nog eens uit een degelijk stukje onderzoeksjournalistiek naar de aanrijding van acht mensen op het Stationsplein in Amsterdam in de zomer van 2017.

Uit de eerste getuigenverklaringen bleek meteen al dat dit alle kenmerken had van een islamitische terreurdaad. En ook dit overtuigende ooggetuigenverslag van een conductrice van de Nederlandse Spoorwegen spreekt boekdelen. Het werd niet opgepikt door de landelijke media en volledig genegeerd door de autoriteiten.

Het was meteen na deze aanslag glashelder dat het niet de bedoeling was dat gewone burgers zoals u en ik de naam van de dader te weten zouden komen. Dat leidt maar tot speculatie, zal men bij de overheid gedacht hebben. En dan gooien ze zoiets op de privacy. Dat is niet erg geloofwaardig, omdat men bij andere daders altijd wel minstens de voornaam en eerste letter van de achternaam prijsgeeft. De autoriteiten zullen daarom enorm gebaald hebben, toen de naam van de dader die zij onder de pet hadden willen houden, toch vanuit het politieapparaat werd gelekt. Het bleek te gaan om Khalid Karmaou, een Marokkaan.

De dader van de aanslag werd vanaf het begin met fluwelen handschoenen aangepakt. Hoewel hij een aantal mensen zwaar verwondde werd hij door politie en justitie beschermd alsof hij het echte slachtoffer was; een zielige suikerpatiënt die vanwege een hoog bloedsuikergehalte buiten zijn wil een auto-ongeluk had veroorzaakt. In groot contrast daarmee stond de behandeling van de politieagent die de echte naam van de dader naar buiten bracht. Hij werd aangepakt alsof hij de grootste crimineel was. De agent werd op staande voet ontslagen en voor de rechter gedaagd, om vervolgens veroordeeld te worden tot een taakstraf  van 120 uur. Ter vergelijking: Als je met een betonschaar de tanden van een homo uit zijn mond slaat dan kun je op zo’n zelfde taakstraf rekenen.

Maar dit geval staat niet op zichzelf. In mei 2018 viel de Syriër Malek Fostok in Den Haag met een mes drie willekeurige mensen aan op straat. Twee daarvan werden levensgevaarlijk verwond. Ook dit mocht geen terreuraanslag heten en al helemaal geen moslimterreur, terwijl het dat gewoon was. De dader riep tijdens de aanslag: “allahu akbar”. Hij had ook het plan een kerk binnen te vallen om daar zoveel mogelijk mensen dood te steken. Daar is het gelukkig nooit van gekomen. In gesprekken met zijn familie noemde de dader het  jammer dat de ‘ongelovigen’ zijn mesaanval hadden overleefd. Ook sprak hij van “de meest eervolle daad van zijn leven”. Hij is er trots op dat hij de slachtoffers heeft “afgeslacht“, ‘zoals allah hem heeft geleerd’.

Het getouwtrek tussen juristen over of dit wel of niet terreur mag worden genoemd gaat tot op de dag van vandaag door. De hamvraag daarbij: Is Fostok nou een verwarde man of een terrorist? En al die tijd mag dit ‘incident’ niet de boeken in als islamitische terreuraanslag.

Zelfs van de overduidelijke terreuraanslag op de sneltram in Utrecht in maart van dit jaar, die werd gepleegd door de Turk Gökmen Tanis, wordt tot op de dag van vandaag door de autoriteiten ‘onderzocht’ of het überhaupt een terreurdaad mag worden genoemd, laat staan of het een daad was van moslimterrorisme. Terwijl dit glashelder is. De dader liet nota bene een briefje achter in zijn vluchtauto met daarop de tekst: “Ik doe dit voor mijn geloof, jullie maken moslims dood en jullie willen ons geloof van ons afpakken, maar gaat niet lukken. Allahu akbar.”

Ondertussen wordt formeel nog steeds onderzoek gedaan naar het motief van de dader. Maar voorlopig mag het geen moslimterreur heten.

De voor de hand liggende gemene deler van de drie genoemde daders (de Marokkaan Khalid, de Syriër Malek en de Turk Gökmen) is dat het alle drie moslims zijn. Maar deze in het oog springende overeenkomst wordt angstvallig doodgezwegen in de mainstream media. Onder het mom van ‘zorgvuldigheid’ worden zo drie klip-en-klare gevallen van islamitisch terrorisme uit de statistieken gehouden. Ondertussen kunnen Rutte & co pronken met het ‘gegeven’ dat ze hier met hun deradicaliseringsbeleid het terrorisme onder controle zouden hebben.

Moet u zich voorstellen dat de politiek en media in Frankrijk zo overdreven omzichtig waren omgegaan met de terreuraanslagen in de poptempel Bataclan of op de redactie van Charlie Hebdo. Dat is ondenkbaar. Het publiek zou dat niet hebben gepikt. De Franse regering bracht gewoon binnen een paar uur onomwonden naar buiten dat het hier om aanslagen door moslimterroristen ging. Zoals het hoort. Er werd geen valse discussie gestart of het wellicht toch niet verwarde mannen waren geweest.

Het probleem is dat wij via de overheid en de mainstream media in Nederland geen eerlijk inzicht krijgen in wat er allemaal bekend is. Er wordt in onderling overleg flink selectief bericht en weloverwogen gecensureerd, denk ik. Het publiek wordt op afstand gehouden. Maar ja, bewijs het maar eens. Je hebt dan minstens inside-informatie van een mol nodig, iemand die undercover gaat. Zulke avonturiers bedenken zich echter wel twee keer, want voor je het weet word je zélf voor het gerecht gesleept.

Onderzoeksjournalistiek is sowieso nagenoeg dood in Nederland. Alleen de Telegraaf doet er af en toe nog aan, maar die krant wordt daarna dan bedolven onder bakken kritiek vanuit de overheid, de media en de rest van de deugbrigade. Zie onder andere de reactie op het onwelgevallige nieuws over de zoon van burgemeester Halsema van Amsterdam. Andere mainstream media roepen de Telegraaf tot de orde. Die krant moet zich meer verantwoordelijk gedragen en stoppen met dit soort ‘sensatiejournalistiek’. Ze roepen nog net niet op tot een advertentieboycot. Dit gaat allemaal over controle en indamming van de mainstream media door het establishment. En over vrijwillige onderwerping van diezelfde media aan de politiek-correcte mores.

Percolator, voor al uw sterke koffie

---

Dit artikel verscheen eerder op de Gazet van het Gezond Verstand