‘Het zijn sterke benen die de weelde kunnen dragen’ is een spreekwoord dat door het politiek extremisme op Links niet naar waarde wordt geschat.

Waarom ik de uitleg van dit spreekwoord opdraag aan politiek extremisme op Links? Voor we op de aanleiding van dit stukje in gaan verdient dat inderdaad een rechtvaardiging, die vrij eenvoudig te geven is. De collectieve drang naar grotere (staats)verbanden die het toekomstig heil van de mensheid moeten verzekeren zijn niet alleen kenmerkend voor politiek links, maar vereisen ook een leiderschap waaraan op voorhand al eisen zijn gesteld die het eigenlijk nooit waar maakt. Kan maken. Ik had het daar vorige week al over toen ik de drang naar een sterk leiderschap besprak, en waar je dat politiek het sterkst ziet. Maar een belangrijke reden voor het mislukken van collectieve heilstaten is dat het van leiding en kader een absoluut altruïsme en zelfdiscipline eist. Zoiets is noodzakelijk om niet op een hellend vlak van groeiende privileges te belanden. Dat blijkt in de praktijk nooit te werken; het gaat teveel in tegen de menselijke natuur. Ondanks alle falen eerder menen extreemlinkse mensen van zichzelf altijd dat zij die vereiste sterke benen wel degelijk hebben.

Eenzelfde redenatie kan worden los gelaten op de immigranten die door de progressieve goedmens met zoveel enthousiasme is binnen gehaald. Deze mensen zijn niet zoals wij, maar minder door de beschaving “aangeraakt”, dus moeten ze beter zijn. Het geloof in de mythe van de nobele wilde is maar al te herkenbaar in de wijze waarop bijvoorbeeld progressief Duitsland aan de grenzen de aankomende immigratiegolf begroette. Dat de werkelijkheid een stuk ontnuchterender is wil er bij het overgrote deel van dat vroegere enthousiasme nog steeds niet in. Zelfs ouders van verkrachte en vermoorde meisjes zijn betrapt op vergoelijkingen, die verbijsterend zijn voor wie er zonder deze ideologische vooringenomenheid naar kijkt.

Dat die immigranten vooral mannen waren van een geestelijk weinig rijpe leeftijd (die gemeenlijk ook pas ontstaat na het matigen van het testosteron-gehalte) maakte de zaak nog erger, en het enthousiasme waarmee deze mensen werden binnengehaald gaf hen het idee dat ze als goden werden beschouwd, voor wie geen beletselen golden. En ze begonnen zich er prompt naar te gedragen. Er werd dan ook geen enkele poging gedaan hen zich van enige verantwoordelijkheden bewust te maken. Integendeel, elke misdraging werd onder het tapijt geveegd en door autoriteiten gebagatelliseerd of verdonkeremaand.

Iedereen die kinderen succesvol heeft opgevoed zou moeten beseffen dat dat niet goed aflopen kon. Dat deed het dan ook niet. De omvang van de verkrachtingsgolf die Duitsland sinds 2016 (nadat de immigranten zich volkomen bewust werden van wat een rijpe vrucht hen in de schoot gevallen was) heeft geteisterd zal wel nooit in volle omvang bekend worden [1] – mede door de zwijgzaamheid èn het volkomen misplaatste schuldgevoel van de slachtoffers (!!!). Ook de benen van nobele wilden waren niet in staat geweest die weelde te dragen, en de immigranten waren verre van nobel. Wild waren ze wel. En vaak ook nog islamitisch, wat feitelijk een veroveringsideologie is.

De eisen op hoge toon aan inheemse Duitsers om zich aan te passen aan de normen en waarden van de nieuwkomers is van hetzelfde laken een pak. Wie van begin af aan duidelijk was gemaakt dat er strenge straffen op misdragingen, waaronder in ieder geval verbanning uit het Paradijs Duitsland. Miljoenen mannen kwamen Duitsland binnen zonder dat hen op wat voor manier ook een strobreed in de weg werd gelegd, en pas nu gaat men in Berlijn voorzichtig beginnen met een cursus netjes om gaan met autochtone Duitsers. De cursus is vrijwillig, ook nog.

Eindelijk werden er een paar mensen wakker. Genoeg? Gezien de sociale ravage die al is aangericht – onder andere bij de immigranten zelf, die elke terughoudendheid hebben verloren omdat ze dachten dat het hun recht was tekeer te gaan – is dat niet snel genoeg. Het is niet met een cursusje hier of daar te verhelpen. Zeker niet omdat de nieuwkomers het idee van hun onaantastbaarheid snel kwijt zullen raken als dat een tijd zo voor hen werkte. Het gevoel god te zijn is gewoonte vormend, en de lijders neigen er toe zich met hand en tand te verzetten tegen de noodzakelijke correctie.

Wie ooit te maken had met ontspoorde kinderen weet dat je voor langere tijd extra strak de hand aan regels moet houden om de zaken nog recht te trekken. Dit is niet anders. Ook vereist dat voor de Duitse autoriteiten sterke benen, en als ze die niet ontwikkelen zullen ze binnen niet al te lange tijd worden vervangen – alternatieven zijn er niet meer.

---

1. Advies voor de eventuele boektitel: 72 miljoen maagden en 20% realisten – Duitsland heeft ongeveer 90 miljoen inwoners.