Het zaad van Dr. Karbaat brengt blijkbaar het slechtste in mensen boven. De rechtszaak waar ik vorige week over las heeft zoveel bizarre intern tegenstrijdige punten dat ik niet direct weet waar te beginnen.

De NOS meldt er over:

53 kinderen die zijn verwekt met donorzaad uit de kliniek van de omstreden spermadokter Jan Karbaat eisen een schadevergoeding, schrijft de Volkskrant. Ze stappen naar de rechter omdat volgens hen Karbaat hun donorvaders niet goed genoeg heeft onderzocht op erfelijke afwijkingen.

Dit is bij nader inzien het meest absurde dat ik in jaren gelezen heb. Procederen tegen het feit dat je geboren bent? Jump a cliff. Wat hier ontbreekt is wat de rol van sperma is. Niet alleen vaders slechte (chemische) eigenschappen  worden overgedragen, maar ook karakterelementen die deze mensen maken tot wat ze zijn. Wat hier gebeurt is dat mensen tegen hun eigen bestaan demonstreren. Tegen het leed deel uit te maken van dit bestaan. Het tekent het onbegrip, dat je maar één keer jezelf zult kunnen worden. Opvoeding is belangrijk voor wie je wordt, maar niet meer dan de helft van dit verhaal.

Geldzucht
Aangezien het bij deze mensen niet gaat om directe nakomelingen van Karbaat zelf, maar om kinderen van donoren die zorgvuldiger gescreend hadden moeten worden kunnen zij geen claim leggen op de nalatenschap als kind van Karbaat. Toch willen zij iets kunnen eisen. Uit alles spreekt dat het om geld te doen is. Juridisch puntje – na het accepteren van een erfenis moet je er gebruik van kunnen maken – het is in feite te laat nu. Mocht dit niet zo  zijn, zie hieronder.

Dat een aantal lotgenoten die wel middels Karbaats sperma werden verwekt en vervolgens een claim legden op de erfenis heeft enige afgunst gewekt, is wat je hierover concluderen moet. Zuur, zuurder, zuurst omschrijft dit het meest accuraat – en het heeft er veel van weg dat deze mensen zich hebben laten opjutten door advocaten die genoegdoening vertalen met ‘geld’.

Mocht dit genoegzaam duidelijk worden, dan lijkt me dat de Orde van Advocaten hier eens duchtig in zou moeten grijpen. Dit wordt het stapelen van trauma op trauma, en waar dat toe leidt? Niet naar een gelukkig leven is mijn vrees. De rest van je leven mokken over wat had kunnen zijn is een recept voor verzuring tot in de 7e generatie.

Waar deze mensen op moeten hopen is een rechter die een Salomonsoordeel uitspreekt, en de gehele nalatenschap van staatswege – voor zover nog achterhaalbaar – confisqueert ten einde de toekomstige gebreken van deze klagers mede te financieren. Wellicht dat er dan nog enige middelen overschieten om het graf van Karbaat te asfalteren, opdat iedereen die daar behoefte aan heeft er de horlepiep op dansen kan.

Genoegdoening kent meerdere opties dan geld alleen.