“Het vervallen huis van de islam” van Ruud Koopmans is een bestseller. De islam en haar problemen zijn ‘hot’. Maar deugt wat Koopmans beweert?

Nog voor ik het boek van Koopmans had gelezen, heb ik al uitgesproken dat ik ervan overtuigd was dat hij zijn geloof in een hervormbare islam niet op mij zou kunnen overbrengen. Dat blijkt na grondige lezing van zijn boek inderdaad het geval. Toch was het stuk dat u nu leest oorspronkelijk veel meer gepland als weliswaar kritisch, maar toch vooral als een lofzang op datzelfde boek. Mijn intentie was om te laten zien hoe degelijk, briljant en veelomvattend Koopmans’ analyses zijn, die leiden tot de conclusie dat er een probleempje is met de islam. Maar toen moest ik constateren dat zijn historische analyse van de islam oppervlakkig is en dat zijn opvattingen over het wezen van de islam radicaal naïef zijn.

Qua lofzang kunt u overigens voldoende terecht bij de promotie door uitgever Prometheus en de best informatieve recensie van Meindert Fennema in de NRC of anders bij dit stukkie van mij. Koopmans was te gast bij VPRO Buitenhof en er verschenen  stukken over hem in Humo, De Morgen enKnack. In Elsevier staan de sterke pagina’s 20 tot 30 van zijn boek als zelfstandig verhaal afgedrukt. Genoeg stof dus om u op de hoogte te stellen van de grote kwaliteiten ervan. Maar hier gaan we het over de manco’s hebben.

Koopmans moet een sterke geest hebben, want in het aangezicht van de demonisering door de Duitse links-regressieve elite en door zijn eigen studenten aan de Humboldt-Universiteit houdt hij zijn briljant onderbouwde visie staande, namelijk: “It’s the islam, stupid!”

Ho! Nee! Sorry. Fout. Herstel: “It’s the islamic fundamentalism, stupid!”

Dat klinkt meteen een stuk minder kernachtig en dat blijkt ook zo te zijn.

De stelling dat niet de islam als zodanig het probleem zou wezen, maar alleen maar de “fundamentalistische” interpretatie ervan is het eerste offer dat Koopmans neerlegt op het politiek-correcte altaar. Mijn vraag luidt: waarom zou zo’n slimme man, die zoveel bewijzen van de verderfelijkheid van de islam heeft verzameld, nou zo’n stelling betrekken? Is het angst voor het samenwerkende links-regressieve en islamitische wolvenpak? Mogelijk. Je bent een publieke figuur, je hebt een goeie baan en een gezin en je hebt geen lust om aan de bewaking te gaan. Heel begrijpelijk.

Zekerder is dat hij die scheiding islam – fundamentalisme óók aanbrengt omdat hij anders het kamp van de “gematigde moslims” niet kan bedienen, het kamp dergenen die de islam willen “hervormen”, een kamp waarin bijvoorbeeld zijn favoriet Fidan Ekiz zich bevindt. Want als de hele islam als zodanig nou eens fundamentalistisch zou wezen, dan wordt “hervormen” toch een lastiger verhaal. Want dat zou betekenen dat hervormen neerkomt op het in zijn geheel bij het grofvuil zetten van de islam en nooit meer omkijken. Ik zal daar verderop in een passage gewijd aan Ayaan Hirsi Ali nog op terugkomen.

Eigenlijk kan ik het me niet voorstellen, maar misschien is Koopmans écht zo naïef en begrijpt hij écht zo weinig van de geest van de islam dat hij oprecht gelooft in de mogelijkheid van “een brede beweging van mensen die de straat opgaan, bijvoorbeeld om te demonstreren tegen de fundamentalistische islam, tegen extremisme en tegen het bezoedelen van de naam van de Profeet en van de Koran door al die extremisten, want dát is de grootste islamofobie die er bestaat.” (Hier op minuut 17)

Mijn vraag: hoe bezoedel je de naam van een slavenhalende massa-, roof- en sluip-moordenaar? En van een boek dat stijf staat van de aansporingen van God Zelf tot haat & geweld tégen en in slavernij brengen ván “ongelovigen”? En: hoe organiseer je massale protest-demonstraties van moslims — die “Mohammed” hysterisch vereren! — tegen alles wat die “Profeet” leert?

Terzake!
Om aan te tonen dat er sprake is van ’n van de “goede” islam onderscheidbaar “fundamentalisme” en dús van een hervormbare islam, stelt Koopmans dat die islam in een voorbije Gouden Tijd een “eeuwenlange” voorsprong heeft gehad op Europa. Lees maar:

“De islamitische wereld was Europa eeuwenlang ver vooruit, óók op het vlak van tolerantie en vreedzaamheid. Des te dramatischer is de economische achteruitgang van de voorbije vijftig jaar.”

Dat “voorbije vijftig jaar” slaat op het door Koopmans als cruciaal voorgestelde jaar 1979, toen in de hele islamitische wereld een radicalisering toesloeg. Vijftig jaar zou dus eigenlijk veertig jaar moeten zijn, maar in elk geval is die radicalisering bij Koopmans dus van heel recente datum. En dus alweer een reden om optimistisch te zijn over de mogelijkheid tot hervorming. Maar uiteraard is dat niet waar: de islam is al 1400 jaar een nazisme avant, pendant et après la lettre en dus net zo “radicaal” als-ie zich nu manifesteert. De geschiedenis van de islam is die van de gewelddadige jihad. En dat van die Gouden Tijd is daverende onzin, zoals ik zal aantonen.

Ik zou willen beginnen met de vraag aan Koopmans en alle verdere “islamhervomers” om eens aan te geven rond welke goede principes in de islam zo’n hervorming zou kunnen clusteren. Ik heb daar veel rondvraag naar gedaan en het enige antwoord dat ik ooit tot nu toe heb gekregen, was van een Marokkaan in een sportschool. “Eerbied voor de ouders”, zei hij. En ik antwoordde: “Ja, vooral bij dochters en niet alleen voor de ouders, maar ook voor de broers, de neven en de ooms en verder alle mannen van de stam.”

Een Marokkaan in een sportschool kan natuurlijk geen criterium zijn, maar ook wanneer geleerdere islam-parel-duikers wordt gevraagd om ’s ’n schatbevattend oestertje naar boven te halen uit die zee van wrede bloeddorst, dan komen ze gegarandeerd met die soera’s van “geen dwang in religie” en “wie een mens doodt, doodt de hele wereld”. Voor de eerstgenoemde soera gaat u naar de site van de ex-moslims van België waar u uitleg vindt over dat stukje bedrog onder de kop “Het islamitische rookgordijn: geen dwang in de godsdienst”. Voor de tweede genoemde soera gaat u naar een van die vele keren dat ikke zelf dat weer eens doodmoe heb geëxpliceerd.

Die citaten uit de Koran waarmee de hervormingsgelovigen komen, zijn voorts altijd Mekkaanse soera’s en die worden door de “oelema” (de “wetenden”, de islamitische priesterkaste) ongeldig verklaard (geabrogeerd) door Medinese soera’s, die altijd dommer en wreder zijn dan Mekkaanse. Bovendien: Sonja Dahlmans heeft ons uitgelegd dat zelfs die Mekkaanse soera’s bij nader toezien niet deugen en de intolerante en gewelddadige Medinese soera’s voorbereiden.

Koopmans (p. 42) “Juist omdat Bijbel, Thora en Koran alle drie meerduidige bronnen zijn waaruit gelovigen naar believen vreedzame of gewelddadige, haatdragende of liefhebbende citaten kunnen halen ( . . .).”

Nee, professor. Gewoon: nee.

Op p. 154 opnieuw: na vermeld te hebben dat voor alle koloniale slachtpartijen door het christelijke Westen in de Bijbel rechtvaardiging kon worden gevonden, zegt Koopmans: “Het beslissende verschil tussen de christelijke en de islamitische leer is daarom niet van morele maar van praktische aard.”

Opnieuw: nee, professor: in de islam is het geweld tegen ongelovigen voorgeschreven, maar in het christendom is het een ontsporing. Het christendom heeft een geweten en redelijkheid. De islam niet. Is het zo simpel? Ja, zo simpel is het.

Die pc-neiging tot islam-verdediging bij Koopmans, in weerwil van de vernietigende gegevens die hij zelf voortdurend aanreikt, wordt soms potsierlijk. Op pagina 32 stelt hij de vraag of de islam inherent fundamentalistisch is, zoals Bernard Lewis meent, of dat fundamentalisme in de islam niet méér voorkomt dan in andere godsdiensten (Edward Said). Op de pagina’s 39 tot 40 toont Koopmans zelf vervolgens met cijfers aan dat het “fundamentalisme” oneindig veel virulenter is onder moslims dan binnen enig ander geloof, maar besluit dan toch zéér verrassend dat “de waarheid in het midden ligt” (p.40).

Koopmans is een fervente middenpositioneur: inzake de parallelle kwestie van de hervormbaarheid van de islam meent hij dat die niet via een “citatenwedstrijd” (p.233) beslecht kan worden: “Beide kanten in deze discussie vinden moeiteloos steun voor hun argumenten in de Koran en de Hadiths ( . . .).” (p.41) Wát een onzin! Koopmans mag mij aanwijzen waar hij ooit een verslag van zo’n “citatenwedstrijd” heeft gezien en waarin dan de citeerders van goede soera’s en hadiths overeind bleven. Al dat zogenaamd goede dat er te citeren valt, is tot vermoeiens toe aan de kaak gesteld als leugenarij.

De grote naam in de kringen van would-be-hervormers is natuurlijk Ayaan-herself. Haar mag je toch wel een deskundige noemen, en moet je eens kijken wat volgens haar allemaal hervormd zou moeten worden in de islam! Namelijk zoveel dat je geen islam meer overhoudt. In 2015 verwoordde ik dat zo:

“Ze is lief en gedreven, Ayaan, en ik ben er trots op dat ik haar op Schiphol ooit een handje heb mogen geven met op twee meter afstand twee bewakers met een mitrailleur gekruist voor de borst en behangen met handgranaten, maar als je die ‘5 punten‘ ter hervorming van de islam uit haar nieuwste boek zou uitvoeren, dan schaf je in feite de islam af. Eigenlijk is het hilarisch als je erover nadenkt. Om te beginnen vindt ze dat de semi-goddelijke status van de Profeet Mohammed alsmede het geloof in Zijn onfeilbaarheid moet worden afgeschaft. En dat is dus om te beginnen totáál onmogelijk. Gelovige moslims vereren Mohammed op een hysterische manier. Moslims moeten, punt twee, het leven meer gaan eren dan de martelaarsdood. Ga dat maar eens uitleggen aan de mensen die diep ongelukkig zijn onder een systeem van onderdrukking. Ga dat maar eens uitleggen aan de mannelijke onderdrukkers die er alle belang bij hebben dat systeem in stand te houden omdat het systeem ze volop voorziet van seks, macht, luxe en aanzien. Maak dat de misleide vrouwen eens wijs, wier enige psychologische uitweg was om de onderdrukker lief te hebben. Ze wil, punt drie, de sharia, de Koran, de Soenna en al wat daarop aan islamitische ‘jurisprudentie’ gebouwd is ter discussie stellen. Wat zal ik daar nou eens van vinden? Eh . . . . . . . succes! Ze wil de willekeur afgeschaft zien van de ‘fatwa’s’ waarmee individuele imama’s en verdere oelewappa’s zomaar even over ieders leven beslissen. Nogmaals: succes! Ze wil de opdracht tot Jihad uit de islam hebben. Dat is dus de kern van de Koran, het woord van Allah Himself. Er staan meer dan 200 oproepen in om de ‘heilige oorlog’ te voeren. Dus wat zal ik Ayaan verder nog toeroepen? ‘Veel kusjes en veel succes! Het gaat absoluut lukken!’ ”

(Als hervormer zou ik overigens beginnen met een poging tot hervormen van deze imam uit Kopenhagen.)

Nee, die kwestie van de vraag of er iets goeds schuilt in de islam, lijkt me grondig beslecht. Er schuilt namelijk niks goeds in de islam. Nul. Nada. Die weg naar “hervorming” is dus onbegaanbaar.

Koopmans probeert die hervormbaarheid ook aan te tonen via de weg van een vermeende Gouden Tijd in een ver verleden. De passages waarin hij dat doet vormen overigens slechts een miniem gedeelte van zijn boek. Het gaat vooral om de pagina’s 13 tot en met 20 van zijn eerste hoofdstuk: “In de ban van het fundamentalisme”. Ik zal nu pagina-gedeeltes uit dat eerste hoofdstuk citeren en er commentaar op leveren.

In het bovenstaand kunt u lezen dat Koopmans de golven van terreur die de islam vanaf midden 7^e tot de 17^e eeuw over de continenten verspreidde, benoemt als “bloei” van de islam. Terwijl toch “veroveren”, “inlijven” en “belegeren” vooral in het geval van de islam eufemismen zijn voor bloedbaden aanrichten, bijvoorbeeld in India. Gaan we over tot de tweede helft van die pagina 13:

U ziet: in zéér kort bestek schetst Koopmans een zéér positief beeld van het verre verleden van de islam. Even verderop, op pagina 16, noot 4, zal blijken dat Koopmans zich voor zijn positieve visie op de “vroege islam” vooral baseert op Bernard Lewis en met name op diens boek uit 2002 “What went wrong?” In The Atlantic van januari 2002 heeft Lewis de essenties van dat boek samengevat. Lewis vraagt midden in dat artikel:

“The point has often been made: If Islam is an obstacle to freedom, to science, to economic development, how is it that Muslim society in the past was a pioneer in all three—and this when Muslims were much closer in time to the sources and inspiration of their faith than they are now?”

En dan babbelt Lewis speculerend door, zoals hij de eerste helft van zijn artikel ook heeft gedaan. Bij mij blijft er van zijn abstracties weinig hangen ook na twee keer lezen. Vooral omdat hij niks concreets te melden heeft. Ik wil graag namen, rugnummers, uitvindingen en briljante door de islamitische leer geïnspireerde tractaten waar de vrijheidsdrang en redeneerlust vanaf spatten. Mijn vragen zouden luiden: hoezeer “muslim” wás eigenlijk die “Muslim society in the past” en dus hoe islamitisch was dat vermeende pionieren op die gebieden van vrijheid, wetenschap en economie? En: wat is er in Godsnaam in”the sources and inspiration of their faith”, dus in de leer van de islam aanwijsbaar dat wetenschapsbevorderend zou zijn?

Voor zover ik weet niks en met de beslechting van de strijd in de islam tussen Rede en Geloof was voorgoed voorbij . . . . . wat er eigenlijk nooit had ingezeten. Die strijd en de totale overwinning van Geloof op Rede wordt beschreven door Robert R. Reilly in zijn “The Closing of the Muslim Mind”. Reilly beschrijft hoe er tussen het jaar 800 en het jaar 1100 een kans is geweest dat moslims een begin hadden kunnen maken met humanistisch-en-redelijk-worden en legt uit waarom dat niet doorging: via dogmadenker Al-Ghazali ontstond in de moslimwereld een cultuur van onversneden wrede krankzinnigheid. Reilly noemt het anti-rationalisme, maar dat is hetzelfde. Het komt erop neer dat moslims, vanwege het feit dat Allah alles in volstrekte willekeur bepaalt, geen verband meer kunnen zien tussen oorzaak en gevolg. Ze kunnen eigenlijk gewoon niet meer denken en hebben zich volledig overgegeven aan die nazistische massamoordenaarsleer van die slavenhaler en roofmoordenaar die ze hun Profeet noemen.

Ik ben geen specialist — en Koopmans ook niet — in die waarlijk onnavolgbare geschiedenis van het Byzantijnse Rijk en deszelfs vermengingen met allerlei kalifaten. En daar, zo tussen 632 (dood van de mythische Mohammed, die nooit bestaan heeft) en ongeveer 1100, zou al dat moois door de islam zijn geleverd. Daar en toen zou door de islam dus “belangrijke grondslagen ( . . .) voor onder andere de moderne medische wetenschap en wiskunde gelegd zijn”. Nou heb ik ergens bij van Wim van Rooy wel ’s gelezen dat er in de pre-islamitische Arabische wereld wel degelijk ’t een en ’t ander over optica, hydraulica, algebra en enzovoort werd neergeschreven. Maar Van Rooy zei ook dat die Arabieren vooral Nestorianen en Byzantijnse christenen waren. Of ook wel Joden, Perzen en Zoroasters. Die waren in dienst van de pre-islamitische dynastieën die aan het bewind waren. En dan begint rond 700 die islam vaste voet te krijgen. Dat zijn stammencoalities van voornamelijk nomadische Arabieren die zich verenigen onder het vaandel van de islam. Is het niet een beetje kras, las ik Van Rooy ooit vragen, dat 50 of 100 jaar en vele oorlogen verder het plotseling wemelt van de “islamitische wetenschappers”?

In de eerste eeuwen na de ‘dood van Mohammed’ (AD 632) is er nog helemaal geen sprake van islam-als-zodanig. Koran en Hadiths krijgen pas vorm zo’n 150 tot 200 jaar later. De leer van de islam raakt dus pas twee eeuwen later bij mekaar gefantaseerd op grond van mythes, als ideologisch bindmiddel voor een “wereldrijk” . . . . . nou ja, voor een gebied tussen Spanje en Afghanistan waarop de islam parasiteert en waar het bloedbaden aanricht. Dit is ook de periode tussen 800 en 1100 die Reilly beschrijft als die waarin de Rede binnen de islam nog een kans gehad zou hebben. Maar het moet duidelijk zijn dat de islam-als-zodanig, dat moslims áls moslims nooit iets productiefs hebben gedaan, nooit iets positiefs hebben gepresteerd. En toen de islam-als-zodanig vorm en macht begon te krijgen, zo legt Reilly uit, kwam er meteen een einde aan Rede en Vrijheid om nooit meer terug te keren.

Over “dat kenniserfgoed van de Griekse en Romeinse Oudheid” dat door “moslims” aan het Westen zou zijn doorgegeven, zou men voorts “Aristote au Mont Saint-Michel” (2008) van Sylvain Gougenheim kunnen raadplegen. Gouguenheim, die veel concreter is dan Lewis. Uit deze uitstekende en bondige analyse van Gouguenheims boek door Roger-Pol Droit, citeer ik wat passages:

“Dit werk van Sylvain Gouguenheim is een verbluffende correctie op gangbare vooroordelen ( . . .). Zijn onderwerp: de culturele schatplichtigheid van de Westerse wereld ten aanzien van de muzelmaanse.  ( . . .) [Gouguenheim] voelt een aantal overtuigingen aan de tand, die algemeen aanvaard zijn geraakt.  ( . . .) Wat zijn onze overtuigingen zoal? Samengevat: de antieke Griekse kennis – filosofie, geneeskunde, wiskunde, astronomie – heeft, nadat zij uit Europa volledig was verdwenen, een schuiloord gevonden in de muzelmaanse wereld, die deze kennis in het Arabisch heeft vertaald, de boodschap in ontvangst nam en voortzette, alvorens haar tenslotte aan het Westen door te geven. Op die manier werd de Renaissance mogelijk gemaakt, gevolgd door de plotse expansie van de Europese cultuur. Volgens Sylvain Gouguenheim is dit gangbare volksevangelie een web van vergissingen, verdraaide waarheden en partiële of partijdige gegevens. Hij onderneemt het om, punt voor punt, de onjuiste of overdreven aspecten ervan bij te stellen.” [mijn vet]

“Omdat wij al te vaak de termen “Arabier” en “muzelman” door elkaar halen, hebben wij een misvormd beeld van de geschiedenis, waardoor wij de beslissende rol wegvlakken die de Arabische christenen speelden bij het doorgeven van de antieke werken, eerst in het Syriaaks, vervolgens in de taal van de koran. Eens deze omzetting gemaakt – met veel moeite, want het genie van de Griekse taal is sterk verschillend van het Arabische – zou het een vergissing zijn te geloven dat aan de Grieken een unaniem en enthousiast welkom te beurt viel, van die aard dat het de islamitische cultuur en samenleving zou kunnen dooreenschudden. Sylvain Gouguenheim laat integendeel zien hoe selectief de receptie van de Griekse ideeën was, hoe beperkt, en zonder grote impact tenslotte op de praktijk van de islam, die onlosmakelijk religieus, juridisch én politiek bleef.” [mijn vet, MP]

“Samengevat, in tegenstelling met wat er sinds de jaren zestig in crescendo herhaald wordt, zou de Europese cultuur in haar geschiedenis en ontwikkeling niet zo heel schatplichtig zijn aan de islam. In elk geval niet voor iets essentieels.” [mijn vet, MP]

Uit Gouguenheims boek kan men voorts leren dat vooral Sigrid Hunke (1913- 1999), een nazi-ideologe en vriendin van Himmler, aan de basis van deze geschiedvervalsing stevig heeft meegetimmerd. Nee, Europa heeft géén intellectuele schuld aan de islam.

In het rijtje dat Koopmans geeft van brandpunten van pure islamitische prachtbeschaving, ziet u ook de naam van de stad Cordoba opduiken. Dat refereert aan de fabel van de tolerante islamitische samenleving in “El-Andaloes”. Dat is een van de meest hardnekkige leugenverhalen die moeten dienen om het moderne multikulgelul te ondersteunen. Ga maar ’s lezen: “”Is het islamitische Andaloes uit de twaalfde eeuw een schoolvoorbeeld van een harmonieuze, multiculturele samenleving?” Of lees ’s wat Emmet Scott schrijft over “El-Andaloes”:

“In Spanje en elders waren de Joodse gemeenschappen over het algemeen zowel ontwikkeld als welgesteld. Joodse artsen, wetenschappers en kooplieden konden door iedere heersersgroep nuttig in dienst worden genomen. En in dienst genomen wérden ze door de Arabieren. Sommigen, zoals Ibn Naghrela, klommen op tot zeer vooraanstaande posities. De internationale connecties van de Joden evenals hun kennis van talen bleken van onschatbare waarde voor de nieuwe heersers. De Joden bevonden zich vaak in de rol van tussenpersonen tussen moslims en christenen. Het genot van deze voorrechten was echter tijdelijk en onzeker. Er bestond nooit enige echte zekerheid, zoals de bloedbaden van 1011 en 1066 maar al te duidelijk illustreren. Anderzijds was het wel degelijk in het belang van de moslims dat de christenen dachten dat de Joden bevoorrecht werden. Een deel van deze mythe was het idee dat ‘de Joden’ de moslims bij de verovering van het land hadden ondersteund.”

Van de tweede pagina van het eerste hoofdstuk van Koopmans boek — dat is pagina 14 — citeer ik alleen de bovenste helft, want dermate close blijven we natuurlijk niet rieden.

We lezen hierboven dat de “islamitische” wereld het na 800 veel beter deed dan het Westen en we moeten blijkbaar begrijpen dat een hoogtechnologisch-islamitische landbouw zo’n stedelijke beschaving had voortgebracht. Ik weet niet op wat voor bronnen dat allemaal steunt, maar ik zou me afvragen of die urbaniteit niet is mogelijk gemaakt door heel veel roof. Want in de 300 jaar tussen 630 tot 930, heeft de “opbloeiende islam” in de onderbuik van Europa dermate moorddadig en vernielend huisgehouden dat dit een aardlaag heeft nagelaten alsof er een grote natuurramp had plaatsgevonden. En dan is er nog het parasitisme van de islam op de voorafgaande Oriëntaalse beschaving. Op zoek naar een bron voor die pre-islamitische beschaving in het Midden-Oosten, sloeg ik weer eens open die dikke pil van Bat Ye’Or, “The Decline of Eastern Christianity under Islam” en stuitte weer op een prachtpagina gewijd aan de pre-islamitische Oriënt waarop de islam vervolgens zijn beste destructieve krachten kon botvieren. Let er vooral op dat Bat Ye’Or niet alleen rept van pluralisme en tolerantie maar ook van een bloeiende stedelijke beschaving gesteund door een bloeiende landbouw.

En dat West-Europa het zoveel slechter deed dan de Arabische wereld, ondanks het afsluiten van de Middellandse-Zee-routes door de agressieve islam, werd al bestreden door Henri Pirenne. Op die these van Pirenne is Emmet Scott, specialist Oude Geschiedenis, in gegaan in een boek dat heet “Mohammed and Charlemagne Revisited: The History of a Controversy”. Dat woord “revisited” slaat op een fameus boek van de bekende Belgische mediaevist Henri Pirenne (1862 – 1935) “Mahomet et Charlemagne” dat postuum in 1937 verscheen. Dat boek van Pirenne en de daarin vervatte these worden dus “opnieuw bezocht” door Emmet Scott.

Eerst maar eens duidelijk maken wat dan die these van Pirenne was. Volgens Pirenne waren de invallen van zogenaamde “barbaren” in het Italië van het Romeinse Rijk in de 5^e eeuw niet de oorzaak van de neergang van Noordwest-Europa en van het neerdalen van “de duistere Middeleeuwen”. Pirenne bewees dat in Noordwest-Europa de sociaaleconomische structuren en de handel met het Verre en Midden-Oosten na de 5^e eeuw intact bleven. Pas met de opmars van de islam in de 7^e en 8^e eeuw begint volgens Pirenne de neergang. Na 732 — (de slag bij Poitiers, waar Karel Martel de opmars van de islam tenslotte tot staan bracht) — werden de handelsroutes via de Middellandse Zee door de vijandige moslims afgesloten. Daarna pas, zegt Pirenne, komt de economische neergang, verdwijnt de geldcirculatie en ontstaat in West-Europa een autarkische, domaniale en feodale landbouweconomie. Daarom laat Pirenne de Middeleeuwen niet in de 5^e maar in de 8^e eeuw beginnen.

En wat levert het hernieuwde bezoek door Emmet Scott aan die Pirenne-these van 1937 aan nieuwe inzichten op? Dat de Europese economie wel veranderde, maar niet veel slechter werd, omdat West-Europa, teruggeworpen op zichzelf, inventiever werd in allerlei opzichten. Misschien lag de kiem voor de wetenschappelijke houding die later opbloeide in het Westen wel hier, zegt Scott. Maar om één bepaald product te vervangen, bleek er níét genoeg inventiviteit: papyrus, gemaakt van planten die groeien langs rivieren in het Midden-Oosten en Egypte. Perkament kon lang niet in de vereiste hoeveelheden aangemaakt worden.

De grote negatieve invloed van de veroveringen van de islam lag volgens Scott niet op materieel, maar op intellectueel en moreel gebied. (Afgezien dus van die prikkel voor de Europese inventiviteit.) Scott meent dat de “middeleeuwse wereld” van West-Europa nooit in die vorm ontstaan zou zijn zonder de verderfelijke werking van de islam. Het zou er zonder de islam, zo meent Scott, een stuk “Romeinser” aan toe zijn gegaan. Byzantium zou zijn doorgegaan met het verhogen van het culturele niveau van het Westen. In Europa zou de Renaissance, dus het opnieuw opbloeien van de klassieke beschaving, misschien wel 500 jaar eerder hebben plaats gevonden.

Misschien zou in de late 7^e eeuw heel West-Europa zijn gaan lijken op het toenmalige Byzantium, met een bloeiende stedelijke cultuur. De raids van de Vikingen zouden nooit zo destructief hebben kunnen zijn. Die 400 jaar voorafgaande aan de Eerste Kruistocht (1096) zouden nooit zoveel terreur, lijden en verwoesting in het Zuiden van Europa hebben opgeleverd, want . . . . er zou geen islam geweest zijn. Er zouden überhaupt geen Kruistochten geweest zijn. Het ontbreken van Viking-invloed maar vooral van moslim-invloed zou hebben bijgedragen aan de ontwikkeling van een vreedzamere cultuur. Zonder de islamitische inwerking zou de bijzonder kwaadaardige vorm van antisemitisme die Europa vanaf de 11^e eeuw teisterde waarschijnlijk niet zijn ontstaan.

Zonder de invloed en de voortdurende dreiging van de islam zou er waarschijnlijk minder paranoia, kettervervolging, heksenwaan en antisemitisme zijn geweest. De Inquisitie, het vervolgen van “ongelovigen”, heeft West-Europa volgens Scott van de islam geleerd. Met name op Spanje heeft de islam, zo meent hij, een barbariserende inwerking gehad. En waar kwam die Inquisitie ook alweer vandaan? Juist! Zonder die barbariserende invloed en met name zonder het islamitische voorbeeld van de slavernij, dus zonder een moreel en geestelijk gecorrumpeerd christendom, zou wellicht de “christelijke” wreedheid in de 15^e eeuw in de Nieuwe Wereld [de Amerika’s] en in sub-Sahara-Afrika niet hebben plaats gevonden.

Kijk, zoals Emmet Scott het ziet, is toch weer heel anders dan ’de moslims hebben Europa cultureel gered’. Meer als: de islam is het oergif in Europa’s aderen. Maar Koopmans is nog niet klaar met zijn lofzang op dat oergif.Koopmans geeft nu ook een negatief beeld van de christelijke wereld om de islam gunstig te laten afsteken. Een negatief beeld dat uiteraard juist is, maar waarvan Emmet Scott dus zegt dat de christenen die negativiteit, dat wrede totalitarisme, nu juist hebben opgedaan in de gedwongen “omgang” met de islam.

En dan die “door bekering tot de islam gelijkberechtigde burgers”. Ik ben in de boeken over “dhimmitude” van Bat Ye’Or — (The Dhimmi” (1985), “The Decline of Eastern Christianity under Islam: From Jihad to Dhimmitude” (1996), en “Islam and Dhimmitude: Where Civilizations Collide” (2002) — niet genoeg thuis, en ik kan dus niet precies uitleggen waarom die term “gelijkberechtigde burgers” me zo’n gal-smaak in de mond brengt.

Die “vluchtelingenstroom de andere kant op”: moeten we nou werkelijk gaan geloven dat een humanere islamitische wereld de vluchters voor een barbaarse christenheid bij tienduizenden belangeloos opving? En is het werkelijk een “recente verworvenheid dat Joden het in het Westen beter hebben dan in de islamitische wereld”? Zou het verschil niet kunnen liggen in een veel gewetensvoller geschiedschrijving en dus bekendheid van de zonden van het Westen? Ik zie in de Oriënt nog geen tegenhanger van Deschners “Kriminalgeschichte des Christenthums”. De geschiedenis van het islamitische antisemitisme is pas tien jaar geleden naar boven gehaald door Andrew Bostom, een Amerikaanse chirurg met genoeg verontrusting over de islam om een bronnen-publicatie te verzorgen onder de titel “The Legacy of Islamic Antisemitism”. En vooral de Joodse 19^e eeuwse geschiedschrijving over de islam is veel te rooskleurig geweest onder invloed van de pogroms in Oost-Europa. Over gewetensvol gesproken: de ‘zogenaamde joods-christelijke beschaving’ kan Koopmans wel tussen aanhalingstekens zetten en hij kan de bekende riedel weer eens afdraaien van ja-maar-de-bijbel-ook (pagina 41) maar kijk: de Bijbel is erkend geschreven door mensen en altijd onderworpen geweest aan de Rede, waardoor in het christelijke Westen niet alleen Wetenschap maar ook Individuele Gewetensvoming mogelijk werd. De Koran echter is het onveranderlijke en wrede woord van Allah zelf en de mythische Mohammed is in de moslim praktijk nog een graadje goddelijker dan Allah Himself, in elk geval worden moslims nóg moorddadiger van het “beledigen” van Mohammed dan van Allah. (Zie mijn opstel “Joods-Christelijk-Verlichte traditie en Islam”)

Op pagina 17 weer zo’n gratuite enormiteit en deze is stuitender dan de voorgaanden. Over de zegeningen van de sharia, schrijft Koopmans het volgende:

Bovenstaande passage kent, zoals u ziet, geen voetnoten, dus naar de bronnen waarop Koopmans zich baseert, moeten we gissen. Dus dan commentariëren we ook maar uit de losse pols.

Ja, die Arabische lingua franca als smeermiddel. Daar staat als negatief effect natuurlijk tegenover dat er veel werkloosheid ontstond onder tolken, want al die niet-Arabische handelaren spraken allicht in een mum van tijd Arabisch. Rechtszekerheid zal de sharia de overwonnen volken zeker hebben geboden, want zo zíjn bloeddorstige heersersvolken nu eenmaal, en Arabieren al helemaal, en al helemaal als ze geïslamiseerd zijn. Arabieren zijn ook erg tegen liegen en bedriegen en hebben bovendien een aangeboren rechtvaardigheidsgevoel tegenover vreemden, dat door de sharia alleen maar versterkt zal zijn, vooral tegenover Joden en christenen. En dan dat erfdeel van die vrouwen. U moet weten, lezer, dat in die tribale pre-islamitische wereld, zowel binnen-stammelijk als inter-stammelijk, niks geregeld was voor vrouwen. Dat kénden ze gewoon niet! Daar gingen die stammen heel erg gedachteloos mee om. Die sharia-regeling ten aanzien van vrouwen was dus een oorspronkelijke islamitisch-humanistische uitvinding. De zoveelste! En uiteraard bond de sharia ook de elite. Vooral de elite, zou mijn gissing zijn. Dat is in het menselijk samenleven overal en in alle tijden zo. Ook nu kan men nog dagelijks in de islamitische wereld waarnemen hoe door die sharia willekeur en corruptie beteugeld worden. Waarom zou dat in vervlogen tijden anders geweest zijn? En dus — Koopmans wijst er terecht op — kiezen ook Somaliërs en Afghanen voor de sharia, als bescherming tegen “wetteloos plunderende krijgsheren of zelfverrijkende dictators”. Want die krijgsheren en dictators zijn uiteraard nooit moslims of “moslims” en hebben de beschavende werking niet ondergaan van de islam.

Nee, sorry, serieuzer ga ik dit niet nemen.

Zal ik trouwens eens uit mijn duim zuigen wat ik denk van die sharia? Die is ontstaan uit een buitverdelings-stelsel dat door de “islamitische”/islamitische legers gebruikt werd in die eeuwen van slachtpartijen en rooftochten tussen Spanje en Afghanistan en de onderbuik van Europa in. Het is gewoon het “gejuridiseerde” buitverdelings-systeem van een héél grote stam, een héél grote roofmoordende slavenhalersbende en de functie ervan was om die bende bij elkaar te halen en te houden. Die bende is gaan heten: “islam”.

En tenslotte moeten we het nog even hebben over hetgeen ik in mijn twitter-profiel noem “de ultieme morele lakmoesproef”, namelijk Israël. Die doorstaat Koopmans niet. Zijn insteek is prima: aantonen dat Israël echt niet ook maar in de geringste mate “oorzaak” is van de islamitische malaise en zelfs niet van de “Palestijnse” arremoe.

Maar ook schrijft hij (op pp. 228-229):

“Voor de situatie in de Palestijnse gebieden zijn zeker ook Fatah en Hamas ( . . .) verantwoordelijk, maar dat geldt minstens evenzeer voor Israël als bezettingsmacht. ( . . .) Laat er geen onduidelijkheid over bestaan: de voortdurende Israëlische bezetting van de in 1967 veroverde gebieden en de nederzettingenpolitiek op de Westoever zijn onwettig en staan een duurzame vrede in de weg. Moslims en niet-moslims die zich met het lot van de Palestijnen solidariseren hebben daarom legitieme redenen om over de Israëlische politiek verontwaardigd te zijn.” [mijn vet, MP]

Daverende onzin! Bloedige nonsens! Nee, ik ga het niet wéér uitleggen, lees mijn opstellen ter zake maar: een, twee. En als je wilt, zoals Koopmans, dat moslims hun wrede stupiditeiten afleren, dan moet je niet juist de gevaarlijkste en meest gebruikte ervan legitimeren.

---

Het Vervallen huis van de islam – Ruud Koopmans

Uitgeverij Prometheus

288 p.

5e druk

Paperback 9789044634099

€ 24,99 Bestellen

E-boek 9789044634105

€ 14,99 Bestellen

---

Dit recensie-essay verscheen eerder op het Blog van Martien Pennings

Een eerste voorschot op deze recensie verscheen twee weken geleden al, hier op Veren of Lood.