Ik werd vannacht wakker en heb toen een uur gekeken naar het verkiezingsdebat tussen Hillary Clinton en Donald Trump. Ik kijk naar dit soort debatten al sinds 1960.

Dit was nu dus de veertiende keer als ik goed geteld heb en ik kan me niet herinneren ooit een slechter specimen van de soort gezien te hebben. Het was rommelig en het was veel te persoonlijk.

Over hun plannen waren de kandidaten onduidelijk. De een wilde meer en de andere minder belasting voor de rijken. Maar ze hadden het niet over hetzelfde onderwerp. Clinton suggereerde dat Trump de rijken in staat wilde stellen om in grotere weelde te leven. Trump wilde bedrijven in staat stellen meer in Amerika te investeren. De moderator had onvoldoende verstand van zaken om het onderwerp aan het publiek uit te leggen.

Lester Holt, de moderator hield het debat sowieso slecht in de hand en leek ook niet erg onpartijdig toen het ging over Trump en racisme. Begrijpelijk misschien, want hij had zelf ook zichtbaar Afrikaanse voorouders. Maar hij viel Trump onder andere aan op diens houding ten aanzien van de Irak oorlog en dat had hij niet moeten doen. Trump zei dat hij ‘tegen’ was geweest en Holt hield vol dat hij voor was. U moet maar eens kijken naar het Youtube filmpje dat als bewijs daarvoor moet dienen.

Op een vraag of hij voor die oorlog was zei hij indertijd aarzelend ‘I guess’. Terwijl hij over dat onderwerp veel meer gezegd heeft dan I guess en daarvan het meeste negatief. De vraag had horen te zijn: wat was precies Uw houding tegenover de Irak oorlog? en dan had Trump kunnen vertellen wat hij er van vond. Dit was te suggestief.

Bij wielrenners is er tegenwoordig een effectieve controle op doping, bij presidentskandidaten is die er – voor zover ik weet – niet. Maar ik had wel de indruk dat Clinton behoorlijk onder de chemicaliën zat. Trump was daar redelijk vriendelijk over. Het ontbrak haar aan stamina, was alles wat hij over dat onderwerp kwijt wilde en hij vond haar niet erg mooi, maar dat laatste slikte hij vlug weer in.

De media probeerden achteraf de indruk te wekken dat Hillary met afstand gewonnen had. Ik zou werkelijk geen winnaar aan kunnen wijzen, in de zin dat de een het beter deed dan de ander. Ze waren allebei slecht. Trump had zich onvoldoende voorbereid en reageerde op alles zoals het in zijn hoofd op kwam. Clinton had wel een reeks voorbereide uitspraken maar het hing allemaal als los zand aan elkaar. Behalve dan dat ze haar vriend Donald ongeschikt vond voor het ambt waar hij voor gekozen wilde worden. Dat liep als een rode draad door haar optreden.

Maar wat haar plannen waren als ze president zou worden en waarom zij geschikt zou zijn om die plannen uit te voeren, daar hoorden we niets over.

Misschien vindt U het een geruststellende gedachte dat ze een man achter de hand heeft straks in het Witte Huis, voor het geval ze er zelf niet uit komt, maar Bill Clinton is net zo’n boef als Donald Trump, hij is alleen wat charmanter. Dat in Rusland nu Poetin aan de macht is en dat de nucleaire bewapening daar en in Amerika nog intact is, dat hebben we aan Bill Clinton te danken. De gedachte dat dit echtpaar nu voor de derde keer in het Witte huis zal resideren, zal Amerikanen en ook de rest van de wereld behoorlijk verontrusten. Maar een president Trump is ook een behoorlijke nachtmerrie.

---

Dit artikel verscheen vandaag ook op het Blog van Toon Kasdorp