In een doorgaand proces van voortdurend opschalen van de bewapening van overheidsdiensten worden nu boswachters van wapenstok en handboeien voorzien. Over pepperspray wordt nagedacht. Omdat het publiek dat noodzakelijk maakt. Maar hoewel het praatje klopt, deugt het smoesje van geen kant.

Het is een onderwerp dat niet ter discussie zou mogen staan, maar de manier van berichtgeving over die nieuwe bewapening is tevens een vooruitwijzing naar de wijze waarop ze zal worden ingezet.

Is die nieuwe uitrusting van controlediensten noodzakelijk? De berichtgeving van de NOS laat weinig op het eerste gezicht weinig ruimte voor twijfel:

Staatsbosbeheer maakt zich zorgen over de veiligheid van boswachters. Zaterdag werd voor de tweede keer in korte tijd een boswachter fysiek mishandeld. Dat gebeurde in het recreatieschap IJsselmonde in Zuid-Holland. De boswachter sprak met een collega een grote groep aan die een kampvuur had gemaakt.(..) Een van hen liep een gebroken neus op. De politie was er snel bij en pakte twee verdachten op.

Tja, als bezoekers van openbare recreatiegebieden zich zo misdraagt, en dat komt geregeld voor, dan is een zwaardere bewapening niet te vermijden. Het wordt anders als ik de ontbrekende tekst die ik aangaf met (..) ga invullen. De woorden die ontbreken waren de volgende:

Ze waren met scooters in een natuurgebied dat alleen voor wandelaars toegankelijk is.
Een deel van de groep wilde het vuur doven, maar anderen probeerden ervandoor te gaan. Toen de boswachters dat wilden verhinderen, vielen er klappen.

U herkent de perspectiefwisseling. Dit is geen algemeen geldend probleem, Het gaat hier om een specifieke, eenvoudig definieerbare groep die zich voortdurend misdraagt, en alle gezag van de Nederlandse staat af wijst. Er wordt geen identiteit benoemd, maar aangezien begrijpend lezen tegenwoordig door iedereen op school wordt geleerd, is dat ook niet nodig. Door dit te behandelen als een algemeen nieuw opduikend fenomeen wordt net gedaan alsof de gehele maatschappij aan het verruwen is en controlerende diensten zwaarder dienen te worden bewapend, maar dat klopt eenvoudig niet. Echter, doordat een directe aanpak van specifieke groepen al snel wordt verward met etnisch profileren ontstaat een ander discours. En dan is de boot politiek weer aan.

Overigens alle respect voor deze boswachters die gewoon hun plicht deden, in de grote steden rijdt de politie sinds jaar en dag liever een paar straatjes om als men een ploegje ‘bontkraagjes’ ontwaart. Dat zal naar ik vrees ook de toekomst in recreatiegebieden worden.

Wat in de toekomst óók meer zal gebeuren is de wijze waarop in recreatieve natuurgebieden zal worden gehandhaafd – als je tenminste af mag gaan op het proces dat zich in de grote binnensteden al vrijwel voltrokken heeft. een voorbeeld er van vindt u in het verslag van een paar weken geleden hoe rond de Oostvaardersplassen werd omgegaan met op zich de wet respecterende bezoekers. Dan gaat plotsklaps de volle macht van zwaar bewapende overheidsdiensten los op nietsvermoedende burgers. Twee verschillende problemen, die je niet met één aanpak benaderen moet.

De aard van het probleem blijft de veralgemenisering, om te vermijden dat bij specifieke groepen moet worden ingegrepen. Omdat die het al zo zwaar hebben? Of omdat men te laf is te doen wat gedaan moet worden?? De oplossing ligt besloten in het huidige gedrag van de politie in de grote binnensteden dat ik hier boven al aanhaalde. De oplossing is niet het zwaarder bewapenen van handhavende diensten, maar het steviger onderdrukken van hen die zich niets aan hun aanwijzingen gelegen laten liggen. Niet dweilen, maar de kraan sluiten. Zo lang de politiek weigert zich aan dit volstrekt normale adagium te conformeren, kan èn zal het met het gezag en effectiviteit van de politie alleen maar bergafwaarts gaan.