De aankondiging van het nieuwe Amsterdamse college kwam al vorige week, maar nog niet alle Amsterdamse reacties er op waren al geregistreerd. Gisteren kwam AT5 met een verslag van de reactie van BIJ1. Waarmee maar weer eens werd geïllustreerd dat dat een kruising is tussen een klassieke Hadjememaar en een verdienmodel voor een uitgerangeerd mens-met-een-kleurtje.

Dat betekent overigens niet dat het voor sommigen geen serieuze zaak zal zijn. Ook de originele HadjemeMaar had een serieuzer ondertoon dan we ons nog herinneren, maar linkse partijen zijn er immer als de kippen bij te proberen dergelijke ontevredenheid aan zich te binden. Dat Sylvana Simons en GL in de politieke marges strijden om een niet onaanzienlijk aantal stemmen is daarom niet onbelangrijk. In zeker opzicht is BIJ1 de enige partij die links van het nieuwe Amsterdamse college staat, en daarom voor GL een politiek gevaar kan vormen. Juist omdat BIJ1 als partij niet geheel serieus genomen worden mag.

Bij de presentatie van het nieuwe college heeft Sylvana Simons kritiek geuit op de nieuwe, vooral witte wethouders.
Van de acht wethouders is er maar één ‘van kleur’. ‘Ongehoord’, noemde Simons van BIJ1 dit toen ze er PvdA-leider Marjolein Moorman op aansprak. ‘Meer dan de helft van de Amsterdammers heeft wortels buiten Amsterdam en de PvdA kan putten uit een rijk pallet diverse partijleden, en dan is het toch niet gelukt om met een diverser voorstel te komen.’

Het is ook nooit goed. Het kan ook nooit goed zijn, dat is de kracht van types als Simons. Altijd wat te zeiken hebben is hun verdienmodel. Het zijn op hun best Ja maar-politici. Op hun slechtst (meestal, dat is wel zo overzichtelijk) zijn zij de luizen in de pels die hun linksige concurrenten zenuwachtig maken.

En dan heeft Simons het alleen nog maar over kleur, want als het gaat om diversiteit qua seksuele voorkeur of mensen met een beperking is het nieuwe college volgens haar ook niet divers. Ook de nieuwe bestuurders van de stadsdelen zijn wat Simons niet divers genoeg.

Van die zenuwen getuigde de reactie van aanstaand wethouder Marjolein Moorman – ook al niet iemand die haar nieuwe baan te danken heeft aan persoonlijke kwaliteiten:

‘Ik wil niet flauw doen, ik kan natuurlijk zeggen dat het lastig is om in twee personen alle verschillende achtergronden, huidskleuren en sekses samen te brengen’, reageerde Moorman. ‘Het is waar dat iedereen die geen witte, heteroseksuele vrouw uit Amsterdam of Enschede is zich gepasseerd kan voelen.’

(..)

Moorman wees er op dat het nieuwe college wel uit meer vrouwen dan mannen bestaat.

Dat de PvdA fluks een vette boerin uit Twente importeerde om Moorman bestuurlijk terzijde te staan, en te illustreren dat de partij nog enige gehaaide bestuurders bezit, toonde dit beter dan wat dan ook. Maar dat men dat bij AT5 niet wil onderstrepen heeft ook zo zijn historische redenen. Die omroep zit stampvol trouwe (ex)-partijgangers.

Moorman toonde zich de afgelopen vier jaren al een zwakke oppositieleidster, en als de voortekenen niet bedriegen zal zij een zo mogelijk nog zwakkere bestuurster blijken. Haar opvolger als fractievoorzitter is ook al niet iemand om enthousiasme voor de PvdA nieuw leven in te blazen. Sofyan Mbarki is iemand waardoor de tweedeling tussen de hoofdstedelijke PvdA en de gematigder partijleden in de rest van het land wel eens tot fatale verdeeldheid zou kunnen leiden.

Want waar in de rest van het land nog slechts enige rokende resten van de eertijds trotse sociaaldemocraten te bespeuren vallen, brengt de hoofdstedelijke PvdA nog een groot deel van de landelijke stemmen in. Het doet denken aan de wijze waarop ooit de val van het socialistische bolwerk Het Volk vorm kreeg, van een landelijk blad met veel lokale edities tot een grommerig lokaal blad in Rotterdam dat uiteindelijk fuseren moest met het Rotterdams Nieuwsblad voor dat dat uiteindelijk door het Algemeen Dagblad werd opgeslokt.