Het ongevraagd opdringen van mens- en wereldbeeld dat compleet indruist tegen het menszijn en leefmilieu, is vragen om problemen. Maar elitaire deugers excelleren hierin.

Zodra het ‘almachtige eigen gelijk’ van zichzelf bevoorrechten zijn intrede in de samenleving doet, waarbij zij niet langer andere geluiden verdragen en ze alle ruimte ontnemen om ‘mens’ te zijn, is tirannie, het enige dat nog rest. Dat dat ‘gelijk’ is ingegeven door oorspronkelijk ‘liberale waarden’ is irrelevant. Blinde dwaasheid heeft de fakkel overgenomen, waarbij het er niet meer om gaat dat de samenleving er voor iedereen is, maar om de schijn van het ‘deugen’ dat op de bevoorrechten dient af te stralen ten behoeve van het behalen van zoveel mogelijk materieel voordeel voor zichzelf in een ‘nepgroen inclusief’ jasje.

Al ziende blind lopen ze deugend de samenleving te slopen en vertalen ze alles wat niet buigt onder hun deugtirannie als crimineel en verwerpelijk dat op chirurgische wijze uit de samenleving moet worden gesneden. De fase waarin ze ook nog de bereidheid hadden om andere legitieme wereldbeelden te aanschouwen zonder in een ongefundeerde kramp te schieten waarin iedereen die de wereld anders ziet niet langer veilig is van hun toorn, is allang gepasseerd. Voor hen resten nog enkel de ‘hokjes’ discriminatie, racisme, transfobie, klimaatontkenning, landverraad… Iedereen die zijn leven niet onderwerpt aan de leefregels van hun gedachtegoed, wordt als een probleem gezien: zij bepalen wie rechten heeft en wie niet.

Ze zijn zich duidelijk niet bewust dat ze beter niet hadden gegeten van de boom van goed en kwaad. Het is niet aan mensen onder elkaar om over elkaar te oordelen, laat staan elkaar te veroordelen. Evenals dat het niet raadzaam is om als mensheid een mens als God te vereren om als god over de aarde te regeren. De mens die op rechtschapen wijze de leiding kan nemen over alle mensen dient zich nog te openbaren.

De geschiedenis drukt ons eerder met de neus op de harde feiten dat geen van ons in staat is om zoveel verantwoordelijkheid te dragen. Dat gegeven leidt tot een realiteit waarin cycli van oorlog en vrede blijkbaar het hoogst haalbare doel zijn waar wij als mensen toe in staat zijn. Mede ingegeven doordat ons verlangen naar vrede automatisch leidt tot controle willen krijgen over omstandigheden, die feitelijk oncontroleerbaar dienen te blijven om na een tijd niet te vervallen tot allesvernietigende tirannieke leefregels.

Gezien geen van ons in staat is de verantwoordelijkheid over de wereld alleen te dragen, dienen we zo ver mogelijk weg te blijven van oordelen, laat staan veroordelen. Verschillen tussen mensen zijn er niet om die te bestrijden. Verschillen kunnen we beter gebruiken om ons eigen gedrag, zonder enige verwachting, te toetsen.

We leven allen op een aarde die ons kan voorzien in al onze basisbehoeften. Daarnaast zijn we in staat om de grootste natuurlijke risico’s die bij het leven horen tot een minimum te minimaliseren door de kennis, vaardigheden en technologie die we tot onze beschikking hebben en toch zijn we niet in staat om te genieten van dit aardsparadijs zonder elkaar de kop in te slaan.

We prediken liefde, maar we leven oorlog en om dat te verbloemen deugen we als de beste, zodat we vooral zelf niet in actie hoeven te komen om daadwerkelijk positief bij te dragen aan deze wereld: écht doen waar onze mond vol van is. Sterker nog, onder het mom van ‘deugen’ nagelen we hen aan het kruis die wel een liefdevolle daad bij het woord voegen en zich niet laten meesleuren in verdeeldheid en oorlogsretoriek. Juist deze groep wordt gelabeld als ‘verrader’. Wie hebben zij dan verraden?

Het lijkt er eerder op dat zij die oorlog leven hun wreedheid botvieren op hen die liefde leven, omdat ze vooral hun eigen hypocrisie haten. Wie het spiegelbeeld dat hem wordt voorgehouden niet kan verdragen, kan beter zijn woorden en daden synchroniseren. Zolang iemand de dualiteit in zichzelf niet oplost, maar in plaats daarvan zijn agressie ongefundeerd loslaat op een ander, blijft zichzelf door de hel leiden.

Voor wat iemand niet bevalt, dienen ze de antwoorden in zichzelf te zoeken, in plaats van te verwachten dat iemand anders het voor ze oplost. In plaats van iemand te dwingen dat hij spreekt, doet en zelfs denkt zoals hij dat wilt dat de ander doet!

Het anders zijn van de ander is een kans tot persoonlijke groei en niet een bedreiging. Samenleven is juist een kans tot nieuwsgierig naar elkaar zijn in plaats van op basis van je eigen vooroordelen en referentiekader te denken te weten wie de ander is en daarmee het recht te hebben de ander te stigmatiseren en ridiculiseren.

Kappen met die hokjes! Het verdeelt veel meer dan dat het ooit kan helen. Wij zijn 8 miljard verschillende mensen en de enige manier om elkaar te begrijpen is telkens weer opnieuw onbevooroordeeld met elkaar in gesprek gaan en écht luisteren… nee, niet ‘ja maar’… luisteren…

En we hoeven niet met de gehele wereldbevolking door één deur te kunnen, als we elkaars bestaan maar respecteren. Het is juist van essentieel belang dat we kinderen meegeven dat ze leren respect te hebben voor de fysieke én psychische persoonlijke ruimte van zichzelf en de ander.

De samenleving functioneert op dit moment dusdanig dat onder het mom van ‘inclusiviteit’ de psychische persoonlijke ruimte van mensen al van jongsaf te vaak wordt genegeerd en zelfs onder de voet gelopen. Onderwerpen worden aan kinderen opgedrongen die geheel nog geen onderdeel zijn van hun kinderwereld. Niet langer kan het kind op zijn eigen tempo ontdekken en zich ontwikkelen, het wordt hem gewoon door de strot geduwd.

Mogelijk een van de redenen waarom steeds meer kinderen aangeven psychische klachten te hebben. Maar ook als volwassene willen we niet over alles met iedereen praten noch van een ander elk detail van zijn leven weten, maar lopen dan het risico om een ‘asociaal’ label opgeplakt te krijgen.

Evenals halen de zogenaamd liberale politieke partijen veel misère op hun hals door onrealistische doelen. De landsgrenzen worden opengezet voor ook grotere groepen mensen met een conservatievere levensvisie, tegelijkertijd proberen ze met een ‘freak show’ de tolerantie onder mensen naar elkaar te vergroten. Daarin maken ze zo’n gigantische uitglijder dat ze zelfs bij zeer tolerante mensen met welke seksuele geaardheid dan ook tegen de borst stuiten.

Er is een alsmaar groeiende groep die zich niet langer gesteund voelt door het ‘inclusieve’ beleid, maar eerder belachelijk gemaakt. Maar dat niet alleen, hun rechten staan hierdoor ook meer dan ooit onder druk. We zijn allemaal gewoon mensen, met allen onze eigen eigenaardigheden, dat zou de boodschap moeten zijn en meer niet.

Alsook zou het verduurzamen van ons leven niet ingegeven moeten zijn door een of andere klimaatramp die ons wel dan niet boven het hoofd hangt. De overheid zou zich ook niet moeten laten lenen voor het dicteren van vergroeningsmaatregelen aan de bevolking, die door lobbyisten zijn ingegeven. Laat elk mens zelf kiezen hoe hij zijn leefomgeving gezond wilt houden. Niemand heeft er baat bij dat hij zijn eigen achtertuin ‘onderschijt’.

Het (leef)milieu heeft geen boodschap aan een paternalistische overheid, alsook niet aan huishoudens die door de overheid dusdanig financieel worden uitgekleed onder het mom van ‘klimaat’ dat ze uiteindelijk alleen nog maar het milieu kunnen vervuilen omdat ze verder geen rooie cent meer overhouden om zich warm te houden, voeden, kleden, gezond te houden…

Dat een stelletje overheidsbobo’s met diploma economie, rechten of bestuurskunde mensen even komt vertellen hoe ze ‘groen’ moet leven is één grote aanfluiting! Terug je hok in en laat het aan de mensen zelf over. De enige taak die de overheid in dat gehele klimaatdossier heeft is faciliteren en verder wegwezen.

Wat deze zich zo superieur voelende deugers niet lijken te begrijpen is dat de meeste mensen helemaal niet zitten te wachten op hun wereldbeeld en mensen een steeds conservatievere weg dreigen te volgen. Omdat ze het niet eens zijn over hoe hun menszijn en leefmilieu wordt bedreigd door een kleine groep volledig losgezongen deugbureaucraten, die met hun tirannieke deugen juist een bedreiging vormen voor de meeste mensen hun menszijn en leefmilieu. Hun mensbeeld is compleet gestoord! Ze lijken ervan overtuigd dat mensen zich laten kneden naar hun dictaat en dat ze daarmee de hele wereld naar hun hand kunnen zetten.

Pas bij loslaten in vertrouwen komen mensen echter in hun kracht te staan en gebeuren mooie dingen!

Oorlog of vrede? Leren we dan nooit?

---

Dit artikel verscheen eerder op de Groningerkrant.nl

Meer artikelen van Vicki van Lommel vindt u hier.

U kunt Vicki van Lommel financieel steunen via Free People Media.