In het Europees parlement wordt de komende weken het debat over de wenselijkheid van Eurobonds heropend. U weet wel, die effecten die door de EU als geheel worden uitgegeven ten behoeve van de Zuid-Europese landen, en dus door de Noord-Europese landen moeten worden afgelost. Een monetaire transferunie, al is dit nu juist de terminologie die eurofiele federalisten ten koste van alles willen vermijden, aangezien het de werkelijke intenties van onze goeddoeners te beperkt maskeert.

Maar liefst drie commssies gaan er aan werken. Vanzelfsprekend is dit Commssie-stuk slechts een Green Paper, wat in EP-termen betekent dat het niet meer dan een theoretische mogelijkheid behelst. Nu lijken ook mij Marsmannetjes interessante gesprekspartners – dat geef ik graag toe – maar als ze daadwerkelijk aan mijn deur kloppen zal ik toch niet zonder extreme voorzichtigheid open doen. Helaas is een dergelijke prudentie het EP maar al te vaak vreemd.

Wat is het doel van deze exercitie? Dat Duitsland tot nog toe mordicus tegen deze Eurobonds is, is welbekend. Voorstellen van Commisie-voorzitter Barroso om formeel te gaan praten over de instelling van Eurobonds werden enige tijd geleden door Angela Merkel nog gedecideerd afgeschoten.

Naar het nu heet, is de Commissie middels dit ‘theoretische debat’ zinnens te peilen hoe de grote fracties in het Europese Parlement hier tegen aankijken. Het meest federalistisch ingestelde instituut van de Europese Unie om haar mening vragen, en een positieve ontvangst ongetwijfeld presenteren als een stap in de richting die de EC wenselijk acht, is een strategie van de wanhoop. Zullen die parlemtariërs echt de verleiding weerstaan om meer greep te krijgen op een groter budget? Wie de discussie over het budget dat de EU zichzelf voor komend jaar toedacht heeft gevolgd kent het antwoord.

Wellicht ten overvloede een Italiaanse (sic!) christendemocraat:

“Full substitution of national issuance by stability bonds would represent the most suitable response to the sovereign debt crisis, although it still lacks key prerequisites in terms of economic, financial and political integration.”

Deze Raffaele Baldassarre is dan ook de voorzitter van het legal committee dat de eerste reactie op het Green Paper van de Commissie gaat geven. Het klinkt allemaal bekend. Maar zelfs deze federalisten zijn nog niet zo ver, dat ze alle nationale schuldpapieren willen omruilen voor Eurobonds. Zeggen ze, althans.

Het is veelzeggend dat de EC via het EP probeert een eerder door de Raad van Regeringsleiders afgeschoten voorstel opnieuw op de publieke agenda te krijgen. Dit kan niet anders dan uitdraaien op een machtsstrijd tussen Brussel en de regeringsleiders van de Europese staten.

Helaas hebben Barroso en de zijnen één sterk argument: Eurobonds zijn hoogstwaarschijnljk de enige wijze waarop men de eurozone nog langer dan hoogstens een jaar bijeen zal kunnen houden. We kunnen slechts hopen dat bondskanselier Angela Merkel, gesteund door de tot nog toe zeer negatieve houding tegenover de Eurobonds van het Duitse Constitutionele Hof in Karlsruhe haar rug recht zal weten te houden.

Het alternatief, dat Duitsland zal aankondigen bij voortgang van dit proces de eurozone te verlaten, is op dit moment eveneens onvoorstelbaar, gezien de eurofiele opstelling die het beleid van de Duitse regering tot nog toe kenmerkte. Het blijft de vraag wat voor Angela Merkel zwaarder zal wegen.

Op dit moment lijkt Commissie-voorzitter Barroso de slechtste kaarten te hebben in dit pokerspelletje, maar ook poker is een spel waarin ook kleine kansen soms realiteit worden. Hoeveel Noord-Europese welvaart is Duitsland bereid te offeren om Zuid-Europa overeind te houden, nu en in de toekomst?

 

 

Eerder verschenen op Dagelijkse Standaard.