Het is Tweede Feestdag, en gisteren hebben we de Herrijzenis herdacht. Iedereen in dit land, want het is een vrije dag, en andersgelovigen hebben niet de principiële houding dan stug door te werken. Ongetwijfeld tot groot chagrijn van atheïstisch geïnspireerden en andersdenkende geestelijke voorlieden.

Zelf – als ongelovige – herdenk ik vandaag. Op Tweede Feestdag herdenk ik niet zozeer de Herrijzenis, maar eerder de hoop op de herrijzenis. Die van het gezond verstand. Dat is al zoveel langer dood dan wel verdwenen, dat het wel wat hulp lijkt te kunnen gebruiken teneinde terug te kunnen keren.

Anders dan de verdwijning of verschijning van de Messias, de Antichrist en weet ik wie de diverse geloven daarvoor in de aanbieding hebben, lijkt de verdwijning van het gezond verstand het grootste probleem van onze tijd te zijn. Waarom nauwelijks iemand dat erkent? Hahaha, Quod erat demonstrandum.

Er zijn in Nederland twee of drie dagen per jaar die bij uitnemendheid geschikt zijn voor deze herdenking: Tweede Feestdagen als 2e Paasdag en 2e Pinksterdag kent men in de rest van de wereld niet, en ze lijken vooral ooit te zijn ontstaan om de verplichte vrije dagen van deze of gene in een hanteerbaar kader te gieten. Over Tweede Kerstdag kun je twisten, en daar heb ik niet heel veel zin is, al wil ik wel opmerken dat Eerste Kerstdag in zekere zin al de nazit van het eigenlijke feest. is. Religieus gezien gaat het om de Kerstavond en het middernachtelijke vieren van de geboorte.

De dag er na mag je uitslapen en is enige contemplatie gewenst. Wat dan weer enige hilarische gedachten over Tweede Kerstdag genereert. Nederland zou door deze dag een van de meest contemplerende landen in de wereld moeten zijn. Jammer dat we de resultaten nooit kunnen vieren. Contemplatie en meditatie zijn ander woorden voor vrijwel hetzelfde proces, maar tot herkenbaar vernieuwd gezond verstand leidt dat in Nederland op de een of andere wijze nooit. Het Gezond Verstand wordt juist door steeds minder mensen in ere gehouden.

Een reden te meer trouw te zijn aan haar nagedachtenis, te hopen op haar herrijzenis en haar Woord te verspreiden.