Kogelwerende vesten. Voor ambulancepersoneel? Waar ging het mis? Vragen. Vragen die we niet stellen. Maar men gordt zwijgend het kuras om.

De reden dat ik het woord kuras gebruik is tweeledig: een kuras is een defensief stuk bewapening dat alleen in oorlogen thuis hoort. Kogelwerend vest is daarvoor geen  passend woord, en inderdaad: oorlog is een passender woord. De tweede is dat het mij persoonlijk terug doet denken aan de tijd dat ik als discotheekportier in het weekend mijn zware leren jas aantrok. Die beschermde in bepaalde situaties enigszins, en ik dacht er altijd aan alsof ik me weer naar het front begaf – wat vaker waar was dan je leuk vinden moest.

In Noord-Limburg begint men nu als eersten met het verstrekken van kurassen aan ambulancemedewerkers. Het ambulance-personeel is niet verplicht deze bescherming altijd te dragen, het wordt overgelaten aan inzicht en ervaring. Hoe verstandig en terecht ook, als deze mensen op een plek des onheils rondkijken en dan pas besluiten hun wapenrusting aan te doen, dan zal het niet lang duren eer iemand over discriminasie begint te krijsen. We kunnen er daarom veilig van uit gaan dat het binnen een jaar verplichte dracht wordt bij uitrijden van ambulances. En alleen op basis van eigen initiatief en inzicht mag de beschermende wapenrusting nog worden afgedaan. Als de verzekering van ambulancepersoneel dat al toe zal staan. Het zijn logische stappen die vrijwel uit elkaar volgen, dus let op mijn woorden: uiterlijk binnen twee jaar krijgt dit zijn beslag.

En de eeuwige olifant in de Kamer blijft: hoe hebben we als land zó ver kunnen afzakken? Daarover willen ze het in de Kamer nooit hebben, maar je moet wel gek – of politicus c.q. bestuurder – zijn wil je niet begrijpen hoe dit zo gekomen is. Ik heb – als portier – dertig jaar geleden mensen die elkaar kort daarvoor nog stonden af te tuigen, gezamenlijk zien helpen de slachtoffers die onderling vielen in ambulances te laden. Natuurlijk heeft ook dat iets bizars, maar ik noem het om te tonen dat we het hier niet hadden over gebeurtenissen die je met oorlog vergelijken kunt. Nu is dat anders. En de oorzaak is bekend.

Het heeft stilistisch iets aardigs dit stukje te schrijven zonder man, paard en usual suspects te noemen. Voor de constatering maakt het namelijk nog weinig uit, en het illustreert ook nog eens dat je ook zonder man, paard en usual suspects precies weet wat er gaande is. Laat u dus niet in de luren leggen door de ontkenners, die desgevraagd bibberend wijzen op het gebrek aan exacte benoeming in kranten en andere media: ze weten het, best, maar zijn te laf de consequenties te dragen. Zelf zijn ze gewoonlijk de laatsten die aan de beurt komen.

Soms is het moeilijk je walging te bedwingen, en te kiezen wie je het diepst veracht. Dit land is niet gewoon ziek, het is aan het sterven. Als hulpdiensten zich moeten bewapenen om hulp te kunnen bieden zijn eeuwenoude conventies bij het grof vuil gezet, en zijn maatschappelijke amputaties het onvermijdelijke volgende stadium. De behandelend artsen hebben al te lang gewacht. En hoe langer er wordt gewacht, des te dieper er moet worden gesneden.