De herinneringen van Toon Kasdorp over zijn kleinkinderen tekenen hem uitstekend als mens en familieman.

De afgelopen weken was mijn oudste kleinzoon Boaz hier. Boaz is een van de twee jongens van mijn dochter, die in de buurt van Portland Or. woont. Hij logeerde bij zijn jongste oom, mijn zoon Aute, met wie hij onder meer een reis naar België heeft gemaakt. Daarvoor waren de twee al een weekje naar de Waddeneilanden geweest, baggeren door het zand en zwemmen in de Noordzee.

Aute is een ideale vrijgezellen oom. Hij heeft zijn eigen bedrijfje en kan tijd vrij maken wanneer hem dat uitkomt en hij is erg goed met zijn nicht en zijn vier neven. Ik loop intussen tegen de tachtig en ben niet meer zo energiek en goed ter been als vroeger wel. Ik ben dus blij dat iemand anders dit deel van de opa functie van mij overneemt. Maar al mijn kleinzoons houden ook van lezen en op dat punt zijn zij bij mij aan het goede adres. Ik heb een bibliotheek van twee verdiepingen met een paar duizend Engelse boeken en als de kleinzoons weer vertrokken zijn, zijn dat er altijd een paar minder. Vroeger, toen ik wat vaker naar Portland ging dan tegenwoordig, vond ik het wel prettig daar een bibliotheekje met mijn eigen boeken aan te treffen. Ik hou ervan om boeken voor een tweede of derde keer te lezen, als ze me de eerste keer bevallen zijn en daarvoor kan ik nu ook bij mijn dochter terecht.

Mijn schoonzoon leest niet, maar is erg goed in jagen en vissen. Hij neemt zijn twee zonen mee naar Alaska, waar hij is opgegroeid en die twee zijn daarom intussen een soort lezende jagers geworden, een interessante combinatie.

Wie ook van Engelse boeken houdt is mijn Nederlandse kleinzoon. Simon is de slimste uit onze familie en leest Engelse en Nederlandse boeken in een tempo dat voor een normaal mens niet bij te houden is. Wat hij later worden moet, is voor zijn ouders nog steeds een raadsel, maar, voor zover het om studie aanleg gaat, kan hij kiezen wat hij wil. Alfa, bèta, gamma, het maakt hem allemaal niet uit. Hij is veelzijdig begaafd, maar vooral goed in de dingen waar hij aardigheid in heeft. Een Groningse natuurkundige, vriend van zijn vader, vroeg hem ooit, toen hij vijf was of zo, om de cijfers 1 tot en met 9 met elkaar te vermenigvuldigen. Hij dacht toen een halve minuut na en kwam met het goede antwoord.

Op diezelfde leeftijd heb ik geprobeerd hem uit te leggen wat de discriminant is en waarvoor die gebruikt wordt, maar ik maakte daarbij een fout die meteen door mijn kleinzoon gecorrigeerd werd. Ik hoef hem niets meer te leren, maar het blijft leuk om met hem te praten. Als er een enkele keer eens iets is wat hij nog niet eerder was tegengekomen dan weet hij er de volgende keer dat je hem spreekt meteen van alles van.

Zijn zus is een heel stabiel persoontje en die twee kunnen prima met elkaar overweg. Je hebt daarbij wel eens de neiging om haar te onderschatten omdat haar broer zo uitzonderlijk is, maar ze hoort zelf ook tot de top van haar klas. Broer en zus vullen elkaar goed aan. Zij is een stuk socialer dan hij. Voor grootouders is dat soort kleinkinderen een trots bezit. Ik hoop ze nog een flinke tijd mee te kunnen maken.

---

Dit artikel verscheen eerder op het Blog van Toon Kasdorp