Wie Freek de Jonge nog eens aan het werk wilde zien als voorman van Neerlands Hoop, had gisteren De Laatste Kans. Freek de Jonge zelf had nog úúúúúren door kunnen gaan – zei hij.

“Het is een triomf”, zegt Freek de Jonge. Hij komt uit de kleedkamer in Carré. Het is tien minuten voor de eenmalige heruitvoering van het werk van Neerlands Hoop, begonnen in 1968, in een cabaretrevolte samen met wijlen Bram Vermeulen.

Je krijgt hiervan wel het idee dat FdJ de laatste jaren niet veel meer gewend was, en dat zijn geheugen hem begint te ontvallen. Erger helaas:

De fans krijgen niet louter een show van greatest hits te zien, vertolkt door een stoet van oude en jonge vertolkers. Het wordt een feest van herkenning, schurend tegen de tijd van nu.

Mensen komen nu eenmaal voor de greatest hits, doch de uitvoerenden willen immer maar weer demonstreren dat ze nog niet afgeschreven zijn – maar waarom anders een eenmalige Greatest Hits opvoeren? Het is het allerlaatste kunstje voor mensen waaruit nog wat laatste rendement moet worden geperst. Al wacht men er beleefdheidshalve over het algemeen mee tot iemand overleden is.

Dat Freek de Jonge maar niet dood wil lijkt de belangrijkste reden om de slechtste drummer ooit uit de geschiedenis van het Nederlands toneel nog een open doekje te gunnen. En hij doet nog steeds of hij ze verzint waar u bijstaat – wat een persoonsverwisseling met uw grootouders had kunnen betekenen, maar ongetwijfeld waren die 50 jaar geleden te beschaafd zich naar een voorstelling van deze figuur te begeven.

Wat moet je er verder van zeggen? Dat de gehele toenmalige cast van Neerlands Hoop reeds lang beleden begraven is? De bekendste leden in ieder geval: Bram Vermeulen en Thé Lau zijn onder luid geweeklaag begraven – en vervolgens vergeten. het lijkt er op dat Freek de Jonge bang is dat we in zijn geval het luide geweeklaag zullen overslaan, dus ter stichting zeg ik hier: Honden! Gummiknuppels! Ach!! En Wee!!!

En nu graag zes voet naar benêe.