De tweede strafzaak tegen Geert Wilders vind ik, zoals U misschien wel weet, in strijd met het recht. Ik kijk niet vaak TV, maar als iemand mij tipt dat het onderwerp Wildersproces2 op de TV aan de orde komt dan kijk ik wel even.

Op 29/10/15 waren bij Pauw twee strafrechtadvocaten uitgenodigd, die kritiek mochten spuien op hun confrère Geert-Jan Knoops, de verdediger van Wilders. Die werd in het programma aangevallen om voor mij onduidelijke redenen, maar kreeg van Pauw niet de gelegenheid zich te verweren. Pauw had wel een verslaggever van de Telegraaf uitgenodigd die haar best deed, maar dat was het dan.

Er zaten in het programma twee advocaten die uitsluitend opkomen voor echte criminelen, puur slechte mensen, zoals Badr Hari, die het absoluut niet vreemd bleken te vinden dat het strafrecht ook gebruikt kan worden om politici de mond te snoeren, met wie progressieve politici het politiek niet eens zijn. Je had mogen verwachten dat ze juist daarom voor hun confrère Knoops in de bres zouden springen. Dat dit achterwege bleef is een teken dat het met de beroepsmoraal in de advocatuur de verkeerde kant op gaat.

Ik deed als advocaat vroeger geen strafzaken voor beroepscriminelen maar alleen voor bedrijven en mensen, voor wie de vervolging al een straf op zich is. Dat moet voor Wilders ook het geval zijn. Hij houdt zich daar heel flink onder, maar strafvervolging wegens discriminatie en aanzetten tot haat voor de politieke uitspraak dat hij liever minder Marokkanen zou willen zien in Nederland, blijft op zich een schande. Dat het OM en het departement een actie hebben ondernomen om zoveel mogelijk strafaangiften tegen hem te laten indienen, kwam in de discussie niet aan de orde. Maar ook dat is iets dat een heel vreemd licht werpt op de positiebepaling van de Nederlandse overheid in deze zaak. Dat strafrechtadvocaten dat zomaar laten passeren is merkwaardig en wijst erop dat ze de politieke vooroordelen jegens Wilders delen en daar de voorrang aan geven boven handhaving van de beroepsethiek.

Voor Badr Hari en andere geweldcriminelen is strafvervolging een beroepsrisico. Ze horen thuis in dat wereldje. Als ze er zo goed afkomen als in dit geval, vinden ze het prettig dat hun advocaat de gelegenheid krijgt om dat op de TV triomfantelijk te komen uitleggen. Persoonlijk heb ik altijd gevonden dat de Orde van Advocaten veel harder op moet treden tegen dit soort reclame voor criminelen. Ik vind ook dat het niet aangaat dat TV programma’s strafzaken tegen politici promoten, zonder de advocaat van het slachtoffer in de gelegenheid te stellen daar een weerwoord bij te geven.

In Den Bosch is een rechter die desgevraagd wel wilde vertellen dat sympathie voor Wilders en diens partij iemand in zijn ogen diskwalificeert voor de functie van rechter. Zoals U weet worden rechters in Nederland benoemt bij wege van coöptatie, zodat een gelijkgezinde beroepsopvatting in het vak gehandhaafd kan worden. Het ligt dus voor de hand dat de rechters die de zaak Wilders II nu gaan behandelen van dezelfde soort zijn als die in den Bosch. Ze zijn immers allemaal door dezelfde zeef gekomen.

Het is omineus dat de rechter-commissaris in kwestie weigerde om de deskundigen te horen in deze zaak, waar Knoops om gevraagd had en die in de openbaarheid van de terechtzitting uit hadden kunnen leggen dat de officier, die deze vervolging heeft geëntameerd onmogelijk erg onpartijdig kon zijn.

Het lijkt me geen pretje om rechter te zijn in deze zaak die met een oproep van overheidswege om strafaangifte te doen al van te voren riekte naar politieke vooringenomenheid. Juist daarom zou ik nu alles doen om het slachtoffer de gelegenheid te geven aan te tonen dat het optreden van de officier in kwestie ethisch en juridisch niet door de beugel kan.

Ik zou ook alles willen vermijden wat het publiek aanleiding geeft te denken dat OM en de rechterlijke macht hier onder één hoedje spelen. Alleen al het feit dat Wilders nu voor de tweede maal terecht moet staan voor een politieke opvatting waar progressieve rechters het niet mee eens zijn[1], stelt het vertrouwen van de bevolking in haar rechterlijke macht op de proef. Dat is zeker in een tijd dat we de grootse moeite hebben om onze samenleving tegen geweld en intimidatie te beschermen een heel verkeerde move van onze overheid.

---

[1] Het lijkt me niet voor niets dat de Hoge Raad een arrest heeft gewezen waarbij hij in artikel 137 c e.v. [1] Sr het aanzetten tot haat heeft uitgebreid tot aanzetten tot onverdraagzaamheid. Men wilde kennelijk van te voren duidelijk maken dat een veroordeling van Wilders niet achterwege kon blijven alleen omdat hij tegen geweld en tegen het aanzetten tot haat is gekant. Het is moeilijk om iemand die zich zo duidelijk tegen haat en geweld keert zelf een haatzaaier te noemen maar onverdraagzaam is hij zeker. Het gaat hier bij onze Hoge Raad om een rechterlijk college, dat een strafkamer heeft waarin – de laatste keer dat ik dat heb opgezocht – uitsluitend sociaal democraten zaten en twee christen democraten die nadrukkelijk wilden laten weten dat zij A.R. waren en geen CDA. Ik gun mensen het recht om socialist te zijn, al vind ik het niet slim. Maar dat ze andere mensen het recht niet willen gunnen om over maatschappelijke problemen anders te denken dan zij zelf, dat vind ik eigenlijk wel slecht.

---

Dit artikel verscheen vandaag ook op het Blog van Ton Kasdorp