Haten wij politici? De Telegraaf formuleerde het wat anders, maar maakte zich er zorgen over. Vorige week. Deze week loopt de kritiek weer over.

Vorige week schreef de Telegraaf;

De Corona-crisis maakt de stemming richting politici steeds grimmiger. Vooral prominente bewindslieden zijn het mikpunt en moeten zelfs beveiligd worden. Maar ook Kamerleden zien hun mailboxen volstromen met scheldpartijen en soms zelfs bedreigingen.

Wat iedereen vooral bedoelt, is dat de reacties op de daden en woorden van politici niet erg lekker klinken. Een borreltafel aan huis is inderdaad geen prettige gewaarwording.

Vooral prominente bewindslieden zijn het mikpunt en moeten zelfs beveiligd worden. Maar ook Kamerleden zien hun mailboxen volstromen met scheldpartijen en soms zelfs bedreigingen.

Nu moet gezegd zijn dat voor veel politici bedreigd worden ook een statussymbool is. Ze zouden niet graag horen dat ze ons minder verschillig laten dan dat Geert Wilders ons doet. Bovendien versterkt het hun punt, denken velen van hen. Als de ‘verkeerde mensen’ hen zó haten, dan moet wat ze willen wel goed zijn. Toch? Sylvana Simons en de KOZP-kudde zitten in die hoek.

Niet dat ik het niet toe zou juichen als de stoomboot uitschoot en over hen heen schoof alvorens aan te leggen. Maar! Het geeft zo’n rommel. Als er een referendum over gehouden wordt zou ik er tegen stemmen, denk ik. Veel te veel eer, die aandacht.

Maar in hoeverre haten wij politici nu echt? Tja, ik mag er in mijn badkuip graag over filosoferen – in hoeverre je dat mee moet tellen lijkt me een redelijke vraag. Maar dat je het liefst zou hebben dat ze van de aardbodem verdwijnen lijkt me onvoldoende, want dan liep het land intussen over van de Volkerts. Allemaal piekerend, met een badkuip op hun rug, en allemaal het EU-woord mompelend.

Dan wordt het al snel Amsterdam en zijn dorpsgekken. Maar het kan niet het hele jaar Koningsdag zijn, dus laten we er het liefst maar vanuit gaan dat er niks aan de hand is. Feitelijk doen we dat altijd, en het lijkt te werken.